[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 1
Ch.1 – เหนื่อยหน่ายกับการใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์! (500 ปี)
Provider : แปลอะไรก็ไม่รู้
CHAPTER 1. เหนื่อยหน่ายกับการใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์! (500 ปี)
ปราสาทจอมมาร เทราเบลย์
ก็ตามชื่อเลยนี่เป็นประเทศของเผ่ามารทั้งหลาย แล้วตัวข้าเองนั้นก็เป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งประเทศนี้
ลูซิเฟอร์
นั่นคือนามปัจจุบันของข้า
ในบรรดาหมู่มารทั้งเจ็ด ข้านั้นแข็งแกร่งที่สุดแล้ว
นี่ก็เป็นเวลากว่า 1,500 ปีแล้ว ข้าที่เคยเป็นตัวตนนิรนามได้กำจัดลูซิเฟอร์คนก่อน
แล้วตอนนี้ก็กลายมาเป็นลูซิเฟอร์คนปัจจุบันผู้ปกครองประเทศนี้อย่างแท้จริง
จากนั้น เหล่านางฟ้าและผู้กล้าที่ได้รับหน้าที่ให้มากำจัดข้า นั้นก็ตายง่ายเกินไปเสียกระไรนี่
ใครก็ตามที่มาต่อต้านข้าก็ถูกขยี้จนไม่เหลือแม้แต่จิตวิญญาณช่างอ่อนแอจริงๆ
แม้จะมีการปะทะกันอย่างรุนแรงก็จริงเมื่อสมัยก่อน แต่ตั้งแต่ข้ายึดอำนาจเข้ามานั้นก็ไม่มีใครมาสู้กับข้าเลยเสียนี่
ข้านั่งอยู่บนบัลลังก์ พร้อมกับจิบไวน์ด้วยท่วงท่าอันสง่างาม
ข้านั้นเหมือนกับว่ากำลังพอใจกับทุกสิ่งและไม่มีอะไรที่ไม่มาขัดใจข้าเลย
แต่นั่นแหละคือปัญหาใหญ่ที่เกิดขึ้นกับข้า–.
「…… เบื่อวุ้ย」
ข้าพังแก้วไวน์จนป่นปี้
หญิงสาวที่ซบไหล่ข้าอยู่นั้นดูเหมือนว่าจะตื่นจากภวังค์และเห็นถึงข้าที่อารมณ์เสียอยู่
「เป็นอะไรไปเหรอดาร์ลิ้ง~…?จู่ๆ ก็โวยวายแบบนี้ไม่ดีเลยนะ.」
「หืม ขอโทษทีนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปลุกเจ้า」
ข้าจ้องมองไปยังข้างๆข้าเห็นหญิงสาวผมบลอนด์ยาวกำลังจ้องมาด้วยดวงตากลมโตสีแดง
ขณะที่กำลังท่าทางงัวเงียออกมาอย่างน่ารัก
「เป็นอะไรไปล่ะเนี่ย? มีปัญหาอะไรอย่างงั้นเหรอ?」
หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีดำมีปีกสีขาวบริสุทธิ์อยู่กลางหลังของเธอ
เธอคนนี้คือเผ่านางฟ้าอย่างไม่ต้องสงสัย
และเธอคนนี้ก็ยังเป็นหนึ่งในคนที่ข้าหวงแหนมากที่สุด (ภรรเมีย)
「ลูมิเอล เจ้าจำได้รึเปล่าว่าครั้งล่าสุดเจ้าต่อสู้ไปเมื่อใด?」
「อืม? 500ปีก่อนเห็นจะได้…… ประมาณนั้นล่ะ? ตอนนั้นจู่ๆก็ไปเปิดประเด็นกับจักรวรรดิเฉยเลย」
「ใช่แล้วล่ะ 500ปีมาแล้วนะ 」
「แต่ว่า มันทำไมกันล่ะ จู่ๆก็นึกถึงเรื่องนี้มา?」
ลูมิเอลรินไวน์จากขวดใส่แก้วแล้วยื่นมันให้กับข้า ข้ารับมาพร้อมกับนั่งจิบไปด้วย
「ถ้าข้าจำไม่ผิดตอนนั้นรู้สึกว่าผู้กล้าจะโผล่มาสินะ」
ขณะนั้นเอง ใบหน้าของลูมิเอลก็บิดเบี้ยวลงทันใด
「เรื่องแบบนั้น ฉันไม่อยากจะนึกถึงมันหรอกนะย่ะ แขนขวาฉันขาดเลยนะตอนนั้นน่ะ」
ลูมิเอลหน้ามุ่ยทันที แต่ตอนนี้แขนขวาเธอก็อยู่ปรกติดี เพราะได้รับการฟื้นฟูแล้วนั่นเอง
『ซักวันยัยนั่นจะต้องได้ชดใช้ที่ทำกับฉันแบบนี้…!』
ลูมิเอลขยี้แก้วไวน์ในมือข้าและเขวี้ยงมันออกไป
…เอ่อ กำลังเพลินอยู่เลยนะ…เอาน่า ข้าเป็นคนไปจุดไฟให้นางเองนี่
สาเหตุที่เธอแค้นเป็นฝืนเป็นไฟนั้น เพราะว่าคนที่ตัดแขนนางยังคงมีชีวิตอยู่
「อืม ใจเย็นก่อนน่า แล้วเจ้าจำเรื่องราวหลังจากนั้นไม่ได้เลยใช่ไหม? 」
「…… ใช่แล้วล่ะ ไม่แม้แต่จะจำ」
นางเอามือโอบไหล่ทั้งสองข้างพร้อมกับใบหน้าที่กำลังงอล
「เป็นเวลากว่า 500 ปีแล้ว นานมากแล้วนะ แต่ก็ยังไม่มีใครคิดจะมาท้าทายข้าเลย」
「ไม่ใช่เพราะว่านายแกร่งเกินไปงั้นเหรอ? แม้แต่ฉันเองก็ยังทำไรไม่ได้ไม่ใช่รึไง? นี่จำได้รึเปล่านะ ตอนนั้น? นั่นก็ผ่านมาหลายพันปีแล้วนะตั้งแต่ตอนนั้น.」
「แน่นอน ตอนนี้ข้าก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเรื่องถึงลงเอยเช่นนี้ 」
เมื่อพันปีก่อน ลูมิเอลนำกองทัพกลุ่มใหญ่บุกเข้าสู่เทลาเบลย์เพื่อมาต่อกรกับข้า
ปีศาจเก่งกาจหลายตัวถูกจัดการ แต่สถานการณ์นั้นก็พลิกผันข้ากลับมาชนะได้อย่างปลอดภัย
และเหตุผลที่นางอยู่กับข้าในตอนนี้แล้วมากลายเป็นภรรยาแสนรักของข้านั้น นั่นก็เพราะข้าไว้ชีวิตนางและให้มาใช้ชีวิตอยู่ข้างๆข้า จนสุดท้ายข้าก็ลงเอยกับนาง
เราใช้ชีวิตร่วมกันมาอย่างยาวนาน ระยะห่างระหว่างเราก็สั้นลงตามมาด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ
จนสุดท้ายนางก็กลายมาเป็นของข้า
「แปลกมากเลยล่ะ ตอนนั้นฉันเกลียดนายมากเลยแท้ๆ…แต่ตอนนี้ ฉันดันรักนายมากกว่าเก่าเป็นไหนๆ」
ลูมิเอลหยิกแก้มของข้าด้วยมือทั้งสองข้าพร้อมกับจ้องมองด้วยแววตาตื่นเต้น
ทำแบบนั้นมันขี้โกงกันนี่
อยากจะกลืนกินเธอซะเดี๋ยวนี้เลย
ก็สักพักหนึ่งแล้วนะที่ไม่ได้ทำกัน
ข้าระงับความปรารถนาทั้งปวงและลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
「ข้าก็ด้วยมันสนุกมากเลยล่ะที่ได้ใช้เวลาเช่นนี้…… แต่ว่าไม่นานมานี้จิตใจข้ามันร่ำร้องถึงสงคราม」
「นั่นนะเหรอ เหตุผลที่ไม่สบายใจ?」
「นี่ อย่าขัดกันสิจะได้ไหม เป็นเด็กดีหน่อยนะ นี่ลูมิเอลแล้วเจ้าล่ะไม่เบื่อบ้างรึยังไง?」
「ไม่ล่ะ ฉันก็สนุกอยู่แล้วนะที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับดาร์ลิ้ง~นอกจากนี้เองแม้พวกผู้กล้าจะมาดาร์ลิ้งก็ตบทีเดียวจอดแล้วปะ」
ในฐานะนางฟ้าแล้ว คำพูดคำจานี่ไม่ไหวเลยแหะ แต่เนื่องจากเธอเป็นนางฟ้าตกสวรรค์มานานก็ช่วยไม่ได้
「…… ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งถึงเพียงไหน พวกนั้นก็จะมาฆ่าข้าโดยต้องเสี่ยงอันตรายเป็นเรื่องธรรมดา นั่นละคือผู้กล้าล่ะ」
「แม้ว่าจะเป็นจ้าวปีศาจแต่ก็พูดเรื่องราวของพวกผู้กล้าเหมือนกันเหรอเนี่ย~ดาร์ลิ้งเนี่ยน่ารักจังเลยนะ」
「นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ ข้าจะออกไป.」
「? ที่ไหนอะ? 」
ข้าลุกขึ้นจากบัลลังก์พร้อมกับพูดอย่างหนักแน่น
「ที่จักรวรรดิยังไงล่ะ ที่นั่นต้องมีสถานที่สำหรับฝึกพวกผู้กล้าอยู่แน่ๆ ข้าจะไปดูว่ามันเป็นยังไง」
ชื่อของจักรวรรดินั่นคืออัลเบเรีย เป็นประเทศขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ทางทิศตะวันออกของประเทศเผ่ามาร เทลาเบลย์
เป็นประเทศที่ใหญ่พอๆกับประเทศของข้าและเป็นที่อยู่อาศัยของพวกที่เคยมารุกรานข้าเหมือนหลายสิบศตวรรษแล้ว
น่าจะมีหลายสถาบันที่ใช้ฝึกฝนผู้กล้า ข้าจะเลือกมาสักที่แล้วไปดูสิว่ามันเป็นเช่นไร