[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 6
Ch.6 – 「ผมล่ะอยากน้วยเผ่าครึ่งสัตว์จริงๆ」
Provider : อยากจะน้วยจริงๆครึ่งสัตว์เนี่ย
CHAPTER 6 「ผมล่ะอยากน้วยเผ่าครึ่งสัตว์จริงๆ」
ต่อไปก็จะเป็นการสอบวิชาศิลปะการต่อสู้ดูเหมือนว่าจะอยู่ไกลออกไปเล็กน้อยจากที่สอบวิชาดาบ ผมรีบมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที
อย่างที่คิด ไม่ค่อยจะเห็นมนุษย์เลย ส่วนใหญ่เป็นครึ่งสัตว์
เมื่อพูดถึงศิลปะการต่อสู้ พวกครึ่งสัตว์นั้นเก่งกาจเป็นอย่างมาก แน่นอนมนุษย์หนุ่มแน่นยังแพ้ให้แก่ครึ่งสัตว์วัยเด็กเลยด้วยซ้ำ
พวกครึ่งสัตว์ส่วนมากเป็นพวกเลือดร้อนและบางคนก็ต่อสู้ก่อนสอบด้วยซ้ำ แทนที่จะหยุดแต่กลับเชียร์กันสนุกสนาน
「พวกครึ่งสัตว์งั้นเหรอ ไม่เคยสู้กันตรงๆ พวกนั้นเก่งรึเปล่า?」
『ถ้าเป็นทางด้านกายภาพเพียงอย่างเดียวรู้สึกว่าแกร่งมากเลยค่ะ แต่ถ้าด้านเวทย์น่ะห่วยแตก』
เรนะอดีตผู้กล้า เธอกล่าวเช่นนั้นบางทีคนจะเป็นคนในพรรคพวกเก่าเธอแน่ๆ
ขณะที่มองไปรอบๆและคิดถึงเรื่องต่างๆก็มองเห็นสิ่งๆนั้นเข้า
ขาวมากก
บอกได้อย่างเดียวว่าสาวน้อยคนนั้นขาวเหลือเกิน
ทุกๆอย่างล้วนขาวโพลนตั้งแต่ใบหูจนถึงผิวที่เปลือยเปล่า ผมยาวและสวมเสื้อแขนสั้นเผยให้เห็นแขนที่เปลือยเปล่า บางทีคงจะเป็นเผ่าหมาป่า
ขนตายาวของเธอเป็นสีขาวและดวงตาสีแดงสดใสนั้นสวยงามราวหิมะ
เห็นได้ชัดว่าแถวๆนี้ไม่ใช่ถิ่นฐานของเธอ มีครึ่งสัตว์สาวอีกมากที่มีกล้ามเนื้อ
เธอช่างสวยงามจริงๆราวกับไม่ใช่คนที่นี่ ผมมองไปที่เธอดูเหมือนว่าเธอเองกำลังคิดอะไรอยู่
อาจจะกล่าวได้ว่าเพราะรอบๆตัวเธอนั่นล่ะ
『อะรา ขาวราวกับหิมะแบบนั้น สงสัยเป็นที่สายพันธุ์สินะคะ』
「บางที ก็นะ…… แต่ว่าสวยอะ」
เธอมีดวงตาที่แหลมคมและมีภาพลักษณ์ที่แสดงออกถึงความเศร้าหมอง ราวกับศิลปะ
เธอปัดผมยาวๆของเธอแล้วหันมามองรอบๆและก็จ้องมาที่ผม แน่นอนว่าผมก็จ้องกลับไป
เยี่ยม สวยเหลือเกิน อยากอุ้มกลับไปเทเลเบลย์เลย หลังจากตรวจสอบที่นี่เสร็จแล้ว
บางทีความคิดของผมคงไปถึงเธอ เธอเดินมาหาผมโดยไม่ลังเล เธอเตี้ยกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย
เดินมายืนตรงหน้าผมพร้อมกับจ้องมาที่ผมแล้วพูดว่า
「อย่าจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ อยากจะโดนฉีกเป็นชิ้นๆเหรอ?」
เห็นได้ชัดว่าจะมีรูปลักษณ์ที่ไม่ปกติ แต่เธอก็เป็นครึ่งสัตว์แน่นอน พวกนี้เป็นพวกอารมณ์อ่อนไหวด้วยสิ
「ขอโทษที เธอสวยมากเลยล่ะครับl」
「มันอึดอัดนะ แล้วก็หยาบคายด้วยมาจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้น」
ไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย แค่ชื่นชมเท่านั้นเอง
อืม แต่ว่าความเย่อหยิ่งที่เกินไปนั่น ขัดกับรูปลักษณ์อันสวยงามยิ่งนัก แต่ว่าก็ไม่ได้แย่ ผู้หญิงแบบนี้นี่แหละเหมาะกับการที่จะย้อมให้กลายเป็นของผม เหมือนเหล่าภรรยาแสนรัก
โชคดีหรือโชคร้ายกันนะที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะ ขณะที่กำลังกังวลเรื่องบ้าๆแบบนี้นั่น
「ไอ้งั่งนี่!!」
ทันใดนั้นเธอก็บุกมาพร้อมกับกระโดดเตะ ทันใดนั้นเอง 『อิย๊าาาา!?』หญิงสาวคนนั้นปลิวออกไป
เธอลงจอดได้อย่างสวยงามแต่ว่าเธอก็หอบหายใจอย่างมีความสุข
「เชาว์ร่า! เธอมีปัญหากับผู้ชายอีกแล้วงั้นเหรอเนี่ย เผลอแปปเดียว เดี๋ยวเถอะยัยบ้า! อายเขาไหมเนี่ย!!」
「ก็หมอนี่มันจ้องฉันไม่หยุดเลยอะ…….. ไม่พอใจอย่างแรง!!」
「มันไม่เกี่ยวกับว่าเธอจะชอบโดนจ้องหรือไม่! นั่นเป็นแค่ความทะนงตนของเธอนะ!」
「อ่า ยอดไปเลยอ่ะ! นี่ๆโรกะดุด่าฉันให้มากกว่านี้อีกสิ~!」
สาวน้อยหมาป่าคนนั้นนามเชาว์ร่ากอดผู้หญิงที่ชื่อโรกะซึ่งดูเหมือนเผ่าจิ้งจอกอะไรแบบนั้น
「ยี้ ออกไปไกลๆเลยนะยะ ยัยโรคจิตนี่!!」
ปัง!
หางยาวๆนั่นจับหัวเชาว์ร่าและกระแทกกับพื้นอย่างแรง
「อุฟุ….. บ้าเอ้ย ยัยโรคจิตนี่มักก่อปัญหาให้ฉันตลอดเลยให้ตายสิ แบบนี้ชื่อเสียงฉันป่นปี้หมด」
โรกะที่เตะใส่เชาว์ร่าที่ล้มลงไปแล้วหันกลับมามองที่ผม
「คะโฮ่น….. ขอโทษด้วยค่ะที่ลูกน้องฉันหยาบคายเกินไปหน่อย ช่วยยกโทษให้เธอด้วยนะ.」
「อะ-อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ.」
ผมสำรวจเธอแล้ว ดูเหมือนสาวน้อยผมขาวนั่นจะเป็นลูกน้องสินะ งั้นบางทีเธอคงจะเป็นขุนนาง
「ชื่อของฉันคือโรกะ! และยัยนั่นชื่อว่าเชาว์ร่า.」
สาวน้อยที่เรียกตัวเองว่าโรกะมีหูยาวสีทองและหางยาวๆ ผมคิดว่าชุดหลวมๆนั่นคงออกแบบมาเฉพาะเผ่าครึ่งสัตว์สินะ
ดวงตาสีทองส่องประกายของเธอช่างสวยงาม ครึ่งสัตว์แสนสวยสองคนนี้ ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ
(TN:เอ็งนี่ค่อนไปทางโลลิค่อนมากๆ)
「ผมชื่อทีโอดอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ」
「อุมุ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน!」
เมื่อผมยื่นมือออกไปโรกะก็จับมันไว้แน่นและเขย่าอย่างแรง เชาว์ร่าก็จ้องมาที่ผม
「เฮ้ย ไอ้โรคจิต!! อย่ามาจับท่านโรกะของฉันนะ!!」
「ใครเป็นของเธอมิทราบหะ!」
「อ๊าาาาา!」
ปัง!
หางที่ไร้ความปราณีนั่นรัดคอของเชาว์ร่าจนลงไปฟุบกับพื้นอีกครั้ง
「ขอโทษด้วยเธอค่อนข้างเกลียดผู้ชายน่ะ แต่สำหรับผู้หญิงเธอชอบเข้าไส้เลย ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย」
「ปะ-เป็นงั้นเองเหรอครับ ว่าแต่เธอเองก็เป้นนักเรียนด้วยสินะครับ? 」
「แน่นอนสิ! พวกเรามาจากรูกัลเชียวนะ! ถึงแม้รูปลักษณ์เราจะดูแบบนี้แต่เก่งนะขอบอก」
รูกัลประเทศแห่งเผ่าครึ่งสัตว์ประเทศที่มีอำนาจสำคัญของจักรวรรดิอัลเบเรียทางตะวันออก
「ทีโอ? นายก็สมัครด้วยสินะใช่มะ?」
「อืม ผมกำลังมาสอบวิชาศิลปะการต่อสู้น่ะ เพราะว่าจะเอาตำแหน่งนักเรียนทุนให้ได้.」
「นักเรียนทุนงั้นเหรอ…..ว่าไงนะ?」
「นายจะเอาจริงดิ? งั้นนายคงต้องเก่งน่าดูเลยแหงๆ.」
「ฮะฮะー. เป็นยังงั้นเหรอครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะ.」
『ท่านลูซิเฟอร์คะ ทางฝั่งพวกทหารมีสิทธิ์พิเศษมากกว่าในการที่จะเป็นผู้กล้าค่ะ」
เรนะพูดด้วยเวทย์สื่อสาร ลองคิดดูแล้วผมก็คิดว่ามันเป็นแบบนั้นแหละ
「หืมม อืม จริงๆผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ทุกๆคนที่นี่คงจะเป็นคนพิเศษสินะครับ? คงจะเป็นแบบนั้นสินะ! 」
「ใจกล้าไม่เบาเลยนี่น่า โชคดีละกัน」
「อุมุ ถ้างั้นจะพยายามเต็มที่เหมือนกัน! แต่ทีโอเนื่องจากเชาว์ร่านั้นค่อนข้างน่ารำคาญ…ไว้ฉันจะจัดการเธอที่หลัง」
「อะฮะฮะ…จะตั้งตารอนะ」
「ไว้เจอกันนะ!」
โรกะโบกมือให้อย่างร่าเริงและลากเชาว์ร่าไปทางด้านหลังของสนามสอบ
『เป็นพวกที่ร่าเริงดีนะคะ』
「ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าเรนะเธอสัมผัสได้ใช่ไหม? กับเด็กที่ชื่อโรกะ」
『ใช่แล้วค่ะ การที่ควบคุมหางได้แบบนั้น.. ถ้าเป็นคนธรรมดาคงคอหักตายแล้วค่ะ ตามที่คาดไว้ รู้สึกได้ถึงพลังศักดิ์สิทธิ์เล็กน้อยบางทีอาจจะเป็นตัวแทนแห่งแสงก็ได้ค่ะ』
ดูเหมือนวันนี้จะถูกหวยบ่อยแหะ
หวังว่าร่างนี้คงความไม่แตกนะ คิดว่าคงเจอเธออีกแน่ๆ-ต้องระวังตัวหน่อยแล้ว