[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 8.5
Ch.8.5 – บทเสริม 「ภรรยาแสนเลิฟสุดขยัน – ภรรยาของผมที่เป็นเมดไปด้วยเนี่ยจะดีเกินไปแล้ว」
Provider : ชื่อตอนยาวปะละ
บทเสริม 「ภรรยาแสนเลิฟสุดขยัน – ภรรยาของผมที่เป็นเมดไปด้วยเนี่ยจะดีเกินไปแล้ว」
ที่โรงแรมแห่งหนึ่งจากย่านการค้าห่างจากสถานที่ทดสอบเล็กน้อย ผมนั่งลงบนเตียงห้องพักที่พักมาได้หลายวันแล้ว
「คีท เชาว์ร่าแล้วก็โรกะ ทั้งสามคนนี้เป็นคนที่ใช้ได้เลยเนอะ คิดว่างั้นไหมเรนะ? 」
ที่ว่างข้างหลังก็บิดเบี้ยวพร้อมกับเผยร่างของหญิงสาวผมเงิน ปรากฏตัวขึ้นพร้อมโผลกอดผม
「ท่านลูซิเฟอร์ค้าาาา……โมฟุโมฟุ……..กลิ่นของท่านลูซิเฟอร์ล่ะคะ.」
เธอไม่ได้ฟังเลยสักนิด นอกจากนั้นหน้าอกอันแสนอุดมสมบูรณ์ของเธอนั้นกระแทกหลังผมเต็มๆ
ถึงแม้จะเป็นแค่การทดสอบแต่มันก็เป็นการต่อสู้ของผมที่ไม่ได้สู้มานานมากแล้ว
「ท่านลูซิเฟอร์ค่ะ กระดูกท่านเป็นไรหรือเปล่าคะ? เดี๋ยวจะค่อยๆลูบและรักษาให้นะคะ.」
เห้ยๆ นั่นเธอกำลังลูบไปตรงไหนน่ะ นั่นไม่ใช่ซี่โครงนะ แล้วทำไมมือของเธอถึงไปจับแถวๆสะดือแถมยังเลื่อนลงไปแบบนั้นอีก?
「ถ้าแค่กระดูกหักละก็ไม่เป็นไรแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเรนะฟังผมก่อนนะ」
「เด็กสาวเผ่าครึ่งสัตว์นั่นที่กล้าสร้างบาดแผลและทำร้ายลูซิเฟอร์คนนี้นั้น อยากจะบดขยี้มันไม่ให้เหลือซากเลยค่ะ ดังนั้นได้โปรดอนุญาตด้วยนะคะ.」
「ไม่ละเห้ย แล้วก็คิดยังไง? พวกเธอก็ไม่ได้แย่เท่าไรใช่มะ」
แม้ว่าเรนะจะไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับเรื่องในอนาคตเลย แต่ว่าผมเนี่ยดันเฝ้ารอวันๆนั้นอยู่
「ดิฉันรับรู้ถึงพลังของพวกเธอดีค่ะ แต่ยังไงก็ตามก็คิดว่าเป็นเรื่องยากหน่อยนะที่จะเป็นผู้กล้าอะไรแบบนั้นคะ.」
「นี่พูดจากประสบการณ์ของเธอรึเปล่าเนี่ย ท่านอดีตผู้กล้า?」
เรนะยักหน้าให้กับคำพูดของผม
「ผู้กล้าไม่ได้ต้องการเพียงแค่ความแข็งแกร่ง แต่ยังจำเป็นต้องมีจิตใจที่เข้มแข็ง เป็นตัวตนอันสูงส่งและมีความยิ่งทะนงในตัวเองอยู่เสมอ ถ้าขาดสิ่งเหล่านั้นก็ลืมเรื่องเป็นผู้กล้าได้เลยค่ะ」
「จริงดิ?ตอนที่เธอคิดจะมาปราบผมนั้นก็ดูมีออร่าและความขลังอยู่นะ ฮ่ะฮะ」
「ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ มันยากมากเลยนะคะที่จะถูกยอมรับเป็นผู้กล้าเนี่ย แล้วก็เห็นพวกมนุษย์ขี้อิจฉามากมายจนเอียนเลยละคะ…..ตอนนี้ดิฉันคิดว่าเรื่องแบบนั้นเนี่ยทำลงไปได้ยังไง การกระทำแสนหยาบคายกับท่านลูซิเฟอร์แบบนั้นดูไม่ได้เลยค่ะ.」
ช่วงเวลาแสนยาวนานนั้นเองผมก็ฟังเรื่องราวการเป็นผู้กล้าของเรนะ
ตอนนั้นเองเธอผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศและยืนอยู่แนวหน้าในการฝึกอบรมผู้กล้า มีหลายคนที่อิจฉาเธอ
บางทีเพราะว่าเธอไม่ใช่ชนชั้นสูง แต่เป็นเพียงแค่เมด สายตาของเหล่าขุนนางและพวกราชวงศ์เองก็นั้นเย็นชาเอามากๆ
「มันก็เหมือนกันทุกเผ่าพันธุ์นั่นละผู้อ่อนแอมักจะเข้าหาผู้ที่แข็งแกร่ง.」
แม้แต่ในหมู่ปีศาจเองก็ยังมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นเช่นกัน มีหลายสิ่งเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่ผมยังไม่ได้ยึดอำนาจเข้ามา แม้กระทั่งหลังยึดอำนาจเข้ามาแล้วก็ตามที
แต่เรื่องแบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป เพราะผมดูแลอย่างทั่วถึง
「ท่านลูซิเฟอร์เองก็ดึงดูดเหล่าผู้อ่อนแอมากมายจนมารวมตัวกันได้เนี่ย น่านับถือจริงๆค่ะ」
「เพราะพวกเธอช่วยผมนี่ล่ะ เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ」
「แน่นอนค่ะ! ดิฉันขออุทิศร่างกายและจิตใจนี้ให้กับท่านลูซิเฟอร์ แม้ว่าร่างกายจะแหลกสลาย แม้ว่าจะต้องกลายเป็นวิญญาณ ตราบใดที่ยังมีจิตที่ยึดมั่น จนกว่าจิตนั้นจะแหลกสลายไม่เหลือตัวตนของดิฉันแล้วล่ะก็จะคอยสนับสนุนต่อไปค่ะ 」
เรนะกอดผมแน่น นุ่มสบายดีจังเลยนะ
ยังไงก็ตามตอนนี้มันเริ่มจะแย่แล้วสิ
「ท่านลูซิเฟอร์? ไอ้นั่นมัน… อร่า อร่า? คุคุ ดูเหมือนท่านเองก็ตื่นเต้นสินะคะ?」
「ก็นิดหน่อยนะ」
อันที่จริงแล้วมันไม่นิดเลยล่ะ เป็นเอามากแล้วด้วยนะ ความเป็นเหตุเป็นผลเริ่มมลายหายสิ้นไปจากตัวผม ด้วยความรู้สึกของสิ่งนั้นที่กดทับมาที่ตัวผม
「ท่านเองก็ดูเหมือนจะส่งสายตาอันแสนเร่าร้อนไปยังพวกครึ่งสัตว์ด้วยสินะคะ」
「ก็อย่างที่พูดไป ผมก็แค่หวังจะเห็นพวกเธอในอนาคตแค่นั้นเอง」
「แน่ใจนะคะ? จะเกิดอะไรขึ้นน้า ถ้าเกิดว่านั่นไม่ใช่สถานที่สอบ แต่เป็นซากปรักหักพังหรือที่รกร้างกันนะคะ?」
เรนะหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเลียไปที่ใบหูของผม เธอเนี่ยน้ารู้ไปหมดจริงๆเลย
แน่นอนเธอเองก็รู้ว่าผมเกือบจะถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน
「พรุ่งนี้จะเป็นการทดสอบวิชาเวทย์ศาสตร์ ดิฉันจะทำให้ท่านสงบจิตสงบใจสักหน่อยนะคะ เพื่อไม่ทำให้ท่านต้องเผลอไประเบิดเมืองเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจแบบนั้น」
「……อ่าาา ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าพรุ่งนี้การสอบจะเป็นยังไง แต่บางทีมันคงจะเกิดขึ้นได้มั้ง ถ้าอย่างนั้นเรนะ」
「ไม่ค่ะ ท่านลูซิเฟอร์」
「? อะไรนะ?」
เรนะโผล่มาด้านหน้าผมพร้อมกับโผลกอดแล้วเอาหน้าผากมาแนบหน้ากัน
「พวกเราอยู่กันสองต่อสองแล้วนะคะ อยากจะให้นายท่านของดิฉันพูดกับฉันเหมือนเคยจังเลยค่ะ」
「นั่นเป็นเพราะเรนะเลยนะที่บอกให้ผมปรับตัวเองแบบนี้ก่อนที่จะเข้าเมืองน่ะ เพราะก่อนหน้านี้ผมเป็นคนก้าวร้าวและค่อนข้างหยาบคายเอามากๆด้วย」
「นั่นก็เพื่อหลีกเลี่ยงเพื่อไม่ให้ผู้คนหวาดกลัวค่ะ แต่ว่าตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้อย่างน้อย ก็ช่วยกลับไปเป็นท่านลูซิเฟอร์คนก่อนที่ฉันชอบด้วยค่ะ」
ดวงตาสีม่วงเข้มสดใสนั่นสาดส่องมาด้วยความรักใคร่อย่างรุนแรง จะน่ารักเกินไปแล้วนะเธอเนี่ย
ผมหวีผมที่สวยงามของเธอ อ่าความรู้สึกนี้เหตุผลอะไรนั่นไม่หลงเหลืออีกต่อไป
ถ้าเป็นที่นี่ตอนนี้ก็คงจะได้อยู่ ท้ายที่สุดแล้วมันก็มีแค่ผมกับของๆผมอยู่ที่นี่กันสองคนเท่านั้นละ
「…..ก็ได้ ก็ได้ ยัยคนเห็นแก่ตัวนี่นะ อย่าคิดว่าคืนนี้จะได้นอนล่ะยัยผู้กล้า.」
「อะ……! อร๊าาา ท่านลูซิเฟอร์เจ้าค่า……! 」
ผมผลักเรนะลงอย่างรุนแรง
เหตุผลตอนนี้ปลิวสลายหายไปหมดแล้ว ผมสีเงินอันงดงามนั่นยุ่งเหยิงไปหมด จากนั้นเองผมก็ช่วงชิงจูบเธอขณะที่เธอมองมาที่ด้วยสายแห่งความหื่นกระหาย
เมื่อเปิดผ้าม่านก็พบว่าแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องเสียแล้ว
「เช้าแล้วเหรอเนี่ย… ไวจังเลยนะ」
ในขณะที่กำลังแต่งตัวอย่างเนิบหนาบ ผมก็มองไปที่เตียง…..
ผมก็เห็นภาพที่ทำให้ตัวผมเมื่อคืนนั้นสูญเสียเหตุผลไป ผมจึงเอ่ยปากขึ้น
「เรนะ เธอไม่เป็นไรนะ」
「……」
「เรนะ!?」
ดูเหมือนเธอจะหอบหายใจอย่างรุนแรงและเสียงของเธอที่ดูแหบแห้งนั่น
「……อะอร๊าาาา…… คะ-ค่ะ ฉันสบายดีคะ」
「อย่าฝืนตัวเองไปเลยน่า..เธออาจจะลงไปสลบเหมือบแบบเมื่อกี้ก็ได้นะ.」
「ท่านลูซิเฟอร์เจ้าค้าา ขอแค่ตอนนี้เท่านั้นช่วยลืมเรื่องแบบนั้นไปด้วยเถอะคะ」
「อึกกกกก ?」
「อยากจะต่องั้นเหรอ? ถ้างั้นการสอบนะก็ช่างมันแล้วกันวันนี้ ขอปลดปล่อยหน่อยละกัน」
……อืม ก็อย่างที่เห็นพวกเราก็ยังคงดำเนินต่อไปจนถึงวันพรุ่งนี้
「ท่านลูซิเฟอร์จะออกไปไหนเหรอคะ?」
「จะออกไปข้างนอกน่ะ…… ถ้าจะตามมาแต่งตัวให้เรียบร้อยละ 「
「……แน่นอนค่ะ」
เมื่อผมลงบรรไดมาก็พบกับเจ้าของโรงแรม
「นี่นายน่ะ」
「ครับ …… ไม่ทราบว่ามีอะไรเหรอครับ?」
「ยอดไปเลยนะทั้งหนุ่มทั้งแน่น จัดเต็มทั้งคืนเลยละสิแต่ว่านะอย่าพังเตียงเพียงเพราะมันเก่าละ.」
เอ่อลืมกางบาเรียกันเสียงเหรอเนี่ยพลาดเลยแหะ
「ขอโทษครับ ฮะฮะ……」
จากนั้นก็กินข้าวเช้าและออกไป