[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 26
Ch.26 – บทแรก ตอนที่26 รางวัล
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่26 รางวัล
แคลร์ตื่นขึ้นมาในห้องรับรองของราชวัง ซึ่งเป็นห้องเดียวกับเหตุการณ์เมาเหล้าก่อนหน้านี้。
（ทอร์นาโดเวท……จะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ……）
แม้ว่าจะยังไม่ได้สติกลับมาชัดเจน แต่นั่นก็เป็นสิ่งเดียวที่แคลร์สนใจ。
สำหรับในห้องเองก็ไม่มีใครอื่น。
แม้อยากจะลุก แต่ร่างกายมันก็หนักขนาดนิ้วยังขยับไม่ได้。
（เสียงก็ไม่มีแฮะ……）
ม่านหลังคาเตียงก็ถูกเปิดทิ้งไว้อย่างนั้น。
แม้จะหันหน้าไปทางหน้าต่างเผื่อร่างกายจะเคลื่อนไหวตาม แต่มันก็หนักจนไม่เชื่อฟัง。
เวลาได้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ข้างนอกหน้าต่างยังเป็นท้องฟ้าอันสวยงามเหมือนเช่นเคยตามปกติ。
ความรู้สึกไม่ดีก่อนหน้าจากพลังเวทที่บิดเบี้ยวก็ได้หายไปหมดสิ้น。
（ชำระล้างสำเร็จ……ล่ะมั้งนะ？）
แคลร์ที่รู้สึกโล่งใจก็หมดสติลงไปอีกครั้งจากการทนความรู้สึกหนักของร่างกายไม่ไหว。
―――――
แหมะ。
ความรู้สึกเย็นอยู่ดีๆก็ไหลผ่านมายังแก้ม。
เมื่อเปิดตาขึ้นมาก็พบรุยที่มีผ้าขนหนูเปียกอยู่。
「แคลร์！ รู้สึกตัวแล้วสินะ」
「ค่ะ……」
ก่อนที่แคลร์จะได้ตอบอะไรมากไปกว่านี้ รุยก็กอดแคลร์แน่นทั้งที่ยังนอนราบอยู่อย่างนั้น。
「ดีจริงๆ ค่อยยังชั่ว。ขอโทษนะ。ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย」
แคลร์เปิดตากว้างอย่างตกใจที่เห็นรุยมีอารมณ์ต่างจากความคูลตามปกติ。
「ชำระล้าง……สำเร็จ สินะ？」
「อาา。สมบูรณ์แบบเลยล่ะ」
วีคที่อยู่ข้างหลังรุยตอบคำถามของแคลร์กลับมา。
เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบทั้งคีสและโดนี่อยู่ในห้องด้วย。
「แคลร์หลับมาตลอด3วันเลยนะ」
คีสพูดมาเช่นนั้นขณะยังคงดูกังวลอยู่ตลอด。
「ขนาดนั้นเลย？ ฉัน……」
「ก็ตั้งแต่สลบที่ระเบียงเลยน่ะ。รู้สึกยังไงบ้าง」
วีคนั่งลงที่ข้างเตียงและมองไปที่ใบหน้าของแคลร์。
ความรู้สึกตึงเครียดหายไปจากดวงตาสีเขียวมรกต กลับมาสงบอ่อนโยนเช่นเคย。
「พวกผมรออยู่ในอีกห้องนะ。ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลย แคลร์」
ทั้ง3คนยิ้มอย่างเป็นมิตรขณะที่ย้ายไปห้องถัดไป。
「ถ้ามีอะไรเนี่ย……ก็มันไม่มีอะไรไม่ใช่รึไง」
วีคตอบด้วยสีหน้าจำใจตกลง。
「หุหุ」
「อะไรกัน แคลร์ด้วยรึไง」
「ฉัน ตอนนี้มีความสุขที่สุดเลยล่ะ」
ทั้ง4คนที่มีสีหน้ามืดมนตึงเครียดเมื่อครู่นั้นได้กลายมาเป็นคุยกันอย่างสบายอารมณ์。
แคลร์จึงมีความสุขเหนือสิ่งอื่นใดที่สามารถปกป้องบรรยากาศที่อบอุ่นของประเทศปาฟีทไว้ได้。
「งั้นรึ」
วีคยิ้มอย่างอ่อนโยน。
หลังจากเว้นช่องว่างเล็กน้อย วีคก็หันหน้าออกจากแคลร์และพูดขึ้นว่า。
「……ราชาบอกว่าอยากพบแคลร์น่ะ」
「เอ๋！ ฉันเหรอ？」
แคลร์ส่งเสียงออกมาอย่างดังด้วยความประหลาดใจ。
「แคลร์คือวีรสตรีที่ช่วยประเทศเลยนะ。ด้วยสถานการณ์อันตรายแบบนั้น มันก็ไม่ได้พูดเกินจริงไปเลย。เห็นว่าอยากขอบคุณน่ะ」
「เข้าใจแล้วค่ะ。แล้วตามกำหนดการของท่านราชา？ จะไปเตรียมตัวทันทีค่ะ」
แคลร์ที่กำลังตื่นตระหนก ได้พยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่เพราะหลับไปนานร่างกายจึงไม่มีแรงเท่าไรนัก。
วีคที่ช่วยพยุงแคลร์ที่กำลังเขินอายก็ได้พูดว่า。
「ข้า ในฐานะเจ้าชายลำดับที่1 มีแผนจะเสนอให้ตำแหน่งแคลร์เป็นนักเวทหลวงน่ะ」
แคลร์รู้สึกมึนนงงในคำพูดของวีค。
「หมายความว่าไง……？ ฉันไม่ต้องการตำแหน่งนะ。แถมยังเป็นนักเวท……ครั้งนี้มันก็แค่บังเอิญ」
「แต่ว่า ถ้ามีตำแหน่งจะสามารถมีผู้คุ้มกันได้นะ。ถ้าเป็นนักเวท สามารถมีห้องในราชวังได้ด้วย」
อารมณ์ที่ทับถมอยู่ในคำพูดนั้นแคลร์ก็เข้าใจดี。แต่แคลร์ก็ลำบากใจมากขึ้นเรื่อยๆ。
「วีค。ไม่เข้าใจเลยนะที่พูดมาเนี่ย」
「……จริงๆคือ สนใจอะไรบางอย่างนิดนึงน่ะ」
ด้วยการตัดสินใจว่าไม่มีเหตุผลที่จะพูดอย่างนั้นต่อหน้าแคลร์ที่ชาญฉลาด วีคจึงทำการพูดถึงรายละเอียด。
「ที่ข้าสนใจคือ ผู้คนที่เกี่ยวข้องกับการล่มสลายของประเทศลินเดล。ช่วงนี้เองก็เริ่มรื้อฟื้นสำรวจอีกครั้ง แต่เนื่องจากมันเป็นเวลา40ปีที่แล้ว เลยไม่มีรายละเอียดอะไรใหม่ๆ。……ถ้าเกิดการเสียชีวิตของแม่แคลร์ไม่ใช่อุบัติเหตุแล้วละก็ มันรู้สึกถึงความต้องการซ่อนตัวตนแม่แคลร์เอาไว้。」
วีคกำมือแน่นขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น。
「หรือก็คือ คนผู้นั้นรับรู้ถึงการคงอยู่ของเจ้าหญิงองค์สุดท้ายที่แต่งงานเข้าตระกูลมัลทีโน่。……ผู้ที่จะชำระล้างทอร์นาโดเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ในโลกนี้ก็คงมีแต่แคลร์แล้วไม่ใช่รึไง。ถ้าเป็นการกังวลมากไปมันก็ดี……แต่คนร้ายที่เข้าใจสถานการณ์ตรงนี้จะมุ่งเป้ามาที่แคลร์มันก็คงไม่แปลก」
「ก็จริงนะ ก็เข้าใจที่พูดมา。แต่ว่า เป็นเรื่อง40ปีที่แล้วเลยนะ？ ท่านแม่เองก็
เสียไปกว่า10ปีแล้ว。แถมฉันเองก็ไม่รู้เรื่องอะไร」
「นั่นคือจุดที่คนร้ายจะตัดสินว่าจะเอายังไง。ข้าแค่กังวลในโอกาส1ในล้าน」
หลังจากลังเลอยู่ครู่นึง วีคก็มองเข้าไปในดวงตาของแคลร์และพูดต่อ。
「แคลร์ ที่เจ้าไม่อยากมีอำนาจนั้นก็เข้าใจดี。แต่ว่าอย่างน้อยขอให้ปกป้องได้อย่างสบายใจเถอะ」
「……」
ทั้งคำพูดและสายตาตรงมาที่แคลร์จนตื้อไปหมด。
ก๊อกก๊อก。
「นัดหมายพบท่านราชาในอีก30นาทีนะ เตรียมตัวรึยัง？ แคลร์」
คีสมีสีหน้าเหมือนอยากขอโทษขณะที่โผล่มองมาจากห้องข้างๆ。
「ค่ะ แน่นอน ไม่มีปัญหาค่ะ。แต่ที่มีก็มีเพียงชุดเครื่องแบบของนักเรียน ถ้าเกิดไม่เป็นการเสียมารยาทละก็」
「……ไม่มีปัญหา。ก็รู้อยู่หรอกว่าพึ่งตื่น。ก็แค่ อยากจะพูดขอบคุณเท่านั้นเอง」
วีคตอบและลุกขึ้นจากข้างเตียงราวกับว่าเข้ามาขัดจังหวะ。
「เข้าใจแล้วค่ะ。จะเตรียมตัวในทันที」
（รอดแล้ว……）
จากมุมมองของคนสนิทเจ้าชายลำดับที่1 เมื่อกี๊ในบทสนาทนาคงจะมี『อะไรซักอย่าง』อย่างแน่นอน。
แคลร์ในตอนนี้นั้นไม่มีอะไรคอยหนุนหลัง。
（……ถ้าเกิดมาพบในฐานะลูกสาวตระกูลดยุกประเทศข้างเคียง จะสนิทกันมากขึ้นไหมนะ）
แคลร์นึกถึงความหลังของตัวเองที่ทิ้งมาจนรู้สึกทรมาณ。
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็จับแขนรุยและมุ่งหน้าสู่ห้องเข้าพบ。
ที่หน้าประตูที่ตกแต่งอย่างหรูหรา แคลร์ได้ปล่อยมือจากรุยและยืนด้วยขาของตัวเอง。
「แคลร์ ไม่เป็นอะไรนะ？ ที่จะเข้าพบด้วยมีแค่ฝาบาทเท่านั้นเอง」
รุยมองมาที่แคลร์อย่างเป็นกังวล。
「สบาย」
แคลร์ทำการยืดหลังตรงสวยงามอย่างกับลืมว่าร่างกายยังไม่มั่นคงอยู่。
ถึงแม้จะเป็นลูกสาวดยุก แต่การเข้าเฝ้าเป็นทางการอย่างนี้ไม่เคยมาก่อน。
อย่างไรก็ตาม ด้วยศักดิ์ศรีของแคลร์ในฐานะคุณหนู จะให้รับรู้ว่าขาของเธอสั่นจากความเหนื่อยล้าและความตึงเครียดที่มีไม่ได้。
จากนั้นประตูก็เปิดออกพร้อมสัญญาณ。
แคลร์ก้าวเท้าเข้าสู่ห้องเข้าพบพร้อมวีคที่ตามมาติดๆ。
พื้นและผนังหินอ่อนสะท้อนเสียงก้าวเท้าของแคลร์และวีค。
ราชานั้นนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่อยู่บนเวทีตรงหน้า。
「ในครั้งนี้เป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ。ในฐานะที่เป็นราชาแล้ว อยากจะแสดงความรู้สึกขอบคุณน่ะ」
「ขอขอบพระคุณในคำพูดที่กล่าวมาค่ะ」
แคลร์ก้มหัวทักทายต่ำที่สุดต่อราชา。
「คงจะเจ็บปวดสินะท่าทางอย่างนั้น。เงยหน้าขึ้นเถอะ。ทำตัวตามสบายก็ได้」
「ขอขอบพระคุณอย่างสุดซึ้งค่ะ。」
ด้วยคำพูดของราชา แคลร์เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม。
ดวงตาของราชาแห่งปาฟีทที่ได้เห็นนั้นมีสีเดียวกับของวีค。
「โฮ่」
ราชาของปาฟีทกล่าวอย่างชื่นชม。
「ดูจะเคยชินดีนะ。เห็นว่าต้นกำเนิดมาจากตระกูลชนชั้นสูงของประเทศนอสตันด้วยนี่」
「เพราะข้อบกพร้องหลายๆอย่าง จึงถูกทางตระกูลทอดทิ้งค่ะ」
「โฮ่ งั้นรึ」
ราชามีสีหน้าอ่อนโยนและส่งสัญญาณมาทางวีค。
「จะให้รางวัลจากการช่วยเหลือประเทศจากวิกฤต。อยากได้อะไรบอกมาได้เลยนะทุกอย่าง」
แคลร์ที่คาดไว้แล้วว่าจะมีคำถามแบบนี้มาจึงตอบอย่างไม่ลังเล。
「เพียงพอแล้วค่ะสำหรับชีวิตที่มีความสุขในประเทศปาฟีทแห่งนี้。ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วค่ะ」
「โฮ่。ได้ยินมาจากเจ้าชายลำดับที่1ของทางเราว่าจะมอบตำแหน่งให้นี่นา」
ราชามองไปที่แคลร์ด้วยสีหน้าประหลาดใจ。
「ดิฉันแค่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเท่านั้นก็พอแล้วค่ะ。เรื่องในครั้งนี้ก็แค่ปกป้องวิถีชีวิตและคนสำคัญเท่านั้นไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ค่ะ」
（……อุ๊。เป็นคำตอบเหมาะกับนักเรียนดีเด่นจังนะ）
วีคที่อยู่ข้างๆส่งเสียงล้อเลียนแคลร์เบาๆ。
（ก็แบบว่ามันจริงนี่นา）
แคลร์เองก็ทำหน้าใสๆตอบเสียงเบาๆ。
ราชาที่เฝ้าดูทั้ง2คนอยู่ หมุนตาเป็นวงกลมและพูดว่า。
「ก็ได้ยินมาจากคีสอยู่หรอกว่าวีรสตรีผู้ช่วยประเทศนี้เป็นเพื่อนที่ดีของวีค แต่ไม่คิดว่าจะดูแล้วเจริญหูเจริญตาอย่างนี้น้า」
（ดูเหมือนจะเข้าใจผิดอย่างหนักแล้วสิเนี่ย）
แคลร์ต้องการจะปฏิเสธ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นราชาจึงไม่มีความกล้าพอ。
「ไม่จำเป็นต้องเป็นตอนนี้ก็ได้。ค่อยๆคิดไปเถอะ」
「ขอขอบพระคุณมากค่ะ」
หลังจากได้ยินคำพูดของแคลร์ ราชาก็พยักหน้าอย่างพอใจและลุกออกจากบัลลังก์。
และจังหวะที่กำลังจะออกก็พูดขึ้นมาว่า。
「……วีค。งานเลี้ยงตอนเย็นที่จะจัดในเดือนหน้านั้นจะช้าเล็กน้อย。เรื่องการเชิญคนก็ฝากด้วยล่ะ。นี่คือรางวัลที่เจ้าทำงานในครั้งนี้」
「……ตามที่รับสั่งครับ……。」
หลังจากยืนยันได้แล้วว่าราชาออกไป แคลร์ก็เงยหน้าขึ้นถามวีค。
「เดือนหน้า……มีอะไรเหรอ？」
ใบหน้าของวีคเริ่มกลายเป็นสีแดง。
「แหมคือ……เดี๋ยวก็รู้เองล่ะ。ที่สำคัญกว่านั้นแคลร์ ดูเหมือนราชาจะชอบเธอมากนะ」
「？？」
สำหรับแคลร์นั้นไม่รู้จริงๆว่านั่นหมายความว่าอะไร。