[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 25

Chapter 25 แผนของราลม่า

—มอร์เซรอล—

「อ๊ากกกก!」

ข้าถูกเตะที่หน้าท้องโดยราอุส ข้าที่ตอบสนองไม่ทันก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ท้อง

จากความเจ็บปวดนั่น ข้าก็นึกว่าความเจ็บปวดอันแสนเลวร้ายที่เคยลิ้มลองได้มาก่อน

「ผมไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้ง่ายๆหรอกนะ」

ราอุสหัวเราะเยาะข้า

ไร้ซึ่งความตั้งใจที่จะซ่อนแววตาแห่งความโกรธนั่น

… ข้ารู้สึกกลัวอย่างมากเมื่อเห็นรอยยิ้มของเจ้าราอุส

ความทรงจำเก่านั้นข้ามผ่านมาในจิตใจ มันเป็นความทรงจำที่ข้ามีความมั่นใจมากเกินไปกับความสามารถแล้วลงไปท้าทายในชั้นล่างๆ

ความกลัวที่ข้ารู้สึกได้จากราอุสนั่น เทียบกับตอนนั้นแล้วมันมากกว่าจนบอกไม่ถูก

อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไปแล้วที่ข้าสังเกตเห็นในตอนนี้

ข้าเชื่อว่าที่ราอุสมันลงไปชั้นล่างได้เพราะว่ามันโชคดี แต่นั่นเป็นความผิดพลาด

มันเป็นความจริงที่ว่าราอุสมันมีข้อบกพร่องในฐานะฮีลเลอร์ แต่ว่าหมอนั่นก็ไม่ได้ไร้ความสามารถ

ไม่สิตรงกันข้ามเลยตอนนี้ข้ารู้แล้วว่ามันมีความสามารถเทียบเคียงพอที่จะยืนเทียบเท่ากับนักผจญภัยชั้นหนึ่ง

「ทำไมกัน… ได้อย่างไรกัน!」

… อย่างไรก็ตามใบหน้าของข้าก็แดงขึ้นด้วยความโกรธเมื่อตระหนักได้เช่นนั้น

「อย่ามาล้อเล่นกันนะเว้ย! ทำไมไอ้กร๊วกอย่างแกถึงได้แข็งแกร่งได้วะ! ข้าน่ะมีพรสวรรค์มากกว่าแกนะ!」

มันเป็นเสียงกรีดร้องจากจิตวิญญาณของข้า วิญญาณของใครบางคนที่ติดแหง็กอยู่ที่ชั้นกลางของดันเจี้ยนและไม่สามารถจะไปเป็นนักผจญภัยชั้นหนึ่งได้แม้จะผ่านมาหลายปี

ตอนแรกเหตุผลของข้าที่แกล้งเจ้าราอุสก็เพียงเพื่อระบายความโกรธ

… สิ่งนั้นก็เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อราอุสมันสามารถลงไปที่ชั้นล่างได้

เมื่อรู้ว่าคนที่ถูกกล่าวขานว่าไร้พรสวรรค์นั้นอย่างราอุสมันสามารถลงไปที่ชั้นล่างได้

ตัวข้าเองที่รู้สึกได้ถึงความอิจฉาในตัวของตัวเองนั้นพุดขึ้นมาจากจิตใจนั้นไม่สามารถต้านทานได้เลย

ปาร์ตี้ที่ดีที่สุดในชั้นกลางอันรุ่งโรจน์เพราะว่าแบบนั้นพวกข้าถึงได้แพร่กระจายคำพูดเหล่านั้นเหมือนคำชมเชย

เพื่อปลอบใจตัวเองและมันก็เริ่มได้รับความเชื่อใจในขณะนี้

… แต่ถึงตอนนี้ก็ยังมีคำพูดซับซ้อนมากมายทับทมอยู่ในใจ ภาพหลอนที่ข้าติดแหง็กอยู่กับชั้นกลางแม้จะพยายามหลีกหนีมันมาหลายปี

「ทำไมแกถึงได้ลงไปที่ชั้นล่างได้ทั้งๆที่ข้าทำไม่ได้วะ!」

นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าส่งความโกรธเหล่านั้นไปหาราอุส

… ในขณะที่เปิดเผยความอิจฉาของตัวเองออกไป

คำพูดเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ข้าโกรธมากขึ้น

「ทำไมแกถึงพูดแบบนั้นล่ะ? นั่นต่างหากที่ฉันจะพูด!」

「หนอยยย!」

และจากนั้นข้าก็ถูกเด็กผู้หญิงที่เป็นปาร์ตี้ของราอุสต่อว่า

「เหตุใดทุกๆคนถึงไม่เคยเห็นความสำเร็จของพี่ชายบ้าง!ทำไมทุกๆคนถึงไม่เคยเห็นถึงความพยายามของพี่ชายเลย! ความยากลำบากของพี่ชาย… แม้หลังจากความยากลำบากมากมายผ่านมาได้ ทะ-ทำไมพวกแกทุกคนถึงย-ยังไม่ยอมรับในตัวพี่ชายอีกถึงแม้พี่ชายจะพยายามจนเลือดตาแทบกระเด็นก็ตามที พวกแกก็ทำได้แค่เมินเฉยต่อความพยายามของพี่ชายทั้งนั้น!」

ข้าสูญเสียคำพูดไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเด็กสาวนั้นพูดขณะที่น้ำตาไหล

ข้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กสาวคนนั้นพยายามจะพูดเพียงเพราะข้ารู้เพียงแค่ว่าเธออารมณ์เสีย

「ฉันจะไม่ให้อภัยให้พวกแกทุกคนอย่างแน่นอน!」

และจากนั้นสาวน้อยก็ปลดปล่อยอารมณ์ของเธอพร้อมกับเตรียมหมัดเพื่อจะปลดปล่อยมัน

「ฮี้!」

…… นึกได้ถึงเอฟเฟกต์สกิลของเธอก่อนหน้านี้ที่ข้าโดนต่อยเข้าไป ข้ากรีดร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ขณะที่ข้ากลุมศีรษะตัวเองพร้อมกับนอนขดตัว

ในเวลานั้น ข้าตัดสินใจทำมันทันทีเพียงเพราะหัวใจของข้าถูกครอบงำด้วยความกลัว

ข้าควรจะมากับเหล่าเพื่อนๆที่นี่เพื่อทำให้ราอุสมันเสียชื่อเสียง ไม่เคยคิดเลยว่าตนเองจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ในสภาพนี้จิตใจของข้าไม่พร้อมที่จะรับการโจมตีของเด็กสาวคนนั้นได้

「… อ๊าาาาากกกก ปล่อยข้าไปเถอะ」

…… อย่างไรก็ตามสำหรับผู้คนรอบๆนั้นอาจจะไม่เข้าใจ

ทันใดนั้นเสียงของนักผจญภัยคนอื่นๆเข้ามาในหูของข้า ด้วยเสียงเหล่านั้นก็ทำให้รู้ว่าข้ากำลังถูกเยาะเย้ย

ข้าตะลึงกับเสียงเหล่านั้นไปชั่วครู่หนึ่งจนกระทั่งข้ารู้ว่าการต่อสู้ของพวกเรานั้นรวบรวมคนจำนวนมากมารอบๆ

「เออ๋!」

และบางทีเธอคนนั้นอาจจะสังเกตเห็นจึงหยุดการโจมตีด้วยเช่นกัน

…… อย่างไรก็ตาม ข้าไม่อยู่ในสถานะที่จะมานั่งดีใจได้

「อะ-อาาาาาา อ๊ากกกกกก!」

หลังจากนั้นที่ผู้คนมารวมตัวกันต่างก็มองมาที่ข้าด้วยสายตาราวกับสมเพชขณะที่หัวเราะเยาะ

ในบรรดาคนเหล่านั้นมีนักผจญภัยที่อยู่ใต้ร่มเงาของหมาป่าแห่งความหายนะด้วย เมื่อข้าเห็นพวกนั้นข้าก็เปล่งเสียงออกมาท่ามกลางความงุนงง

ในเวลานั้นเองข้ารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมาจนถึงตอนนี้มันแตกสลายไปแล้ว

「โววว… ข้าเข้าใจถูกแล้วสินะ.」

「ช่างเป็นนักผจญภัยที่น่าละอายเหลือเกิน ใช่ม่ะ…」

「ชั้นไม่รู้เลยว่าจะพูดว่าไงดี…」

มันแหลกสลายเหมือนดั่งทราย

「ว๊ากกกกกก!」

เมื่อข้าเข้าใจสิ่งนั้น ข้าก็เริ่มวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับกำหมัดแน่น

ไม่มีอะไรเหลือสำหรับข้าอีกต่อไปแล้ว

แม้ว่าข้าจะหนีไปจากที่นี่ก็ต้องโดนดีอยู่แล้ว

ในเวลานั้นข้าจำได้ถึงความโกรธที่มีต่อผู้หญิงคนนี้…

「เงียบไปซะ.」

「อ๊ากก」

… แต่ว่าการโจมตีของข้าก็ไม่เคยถึงเป้า

แรงกระแทกพุ่งเข้าร่างกายของข้าพร้อมกับเสียงเย็นชาของราอุส ดังนั้นเองสติของข้าก็เลือนหายไป

ในวันนั้นเอง หมาป่าแห่งความหายนะที่ถูกมองว่าเป็นปาร์ตี้ชั้นนำ ก็แตกสลายหายไปในวันเดียวกลายเป็นหมาป่าแห่งความฉิบหาย…

◆ ◆ ◇

—ราลม่า—

「ทีนี้หมาป่าแห่งความหายนะก็จะไม่มีทางกลับมาได้อีกแล้วนะ.」

มันเป็นตอนที่ราอุสล้มหัวหน้าของหมาป่าแห่งความหายนะ ในขณะที่พวกนั้นพยายามโจมตีนาเซน่า

ภายในห้องเพียงคนเดียวฉันพูดเช่นนั้นและกำลังเพลิดเพลินกับชาและขนมหวาน

ปัจจุบันฉันอยู่ค่อนข้างไกลจากที่ๆราอุสและนาเซน่าอยู่ด้วยกัน ซึ่งมันมีสิ่งกีดขวางจำนวนมากด้วย

แต่ด้วยพลังเวทย์ที่ฉันมีในฐานะนักเวทย์ระดับโลกแล้วระยะทางและสิ่งกีดขวางไม่เกี่ยวข้องเลย

ฉันเฝ้าดูทุกช่วงเวลาตั้งแต่ตอนที่นาเซน่าถูกพวกหมาป่าแห่งความหายนะเรียกตัวแล้วล่ะ

「นาเซน่า ผมสบายดี ผมไม่เป็นไรหรอก หยุดร้องได้แล้วนะ」

「ฮึก แต่ว่า แต่ว่า~!」

… ช่างบังเอิญจริงๆเมื่อฉันกำลังจะกินของที่ได้เสิร์ฟมา ก็เห็นราอุสและนาเซน่าที่กำลังสวีทกันอยู่ ฉันขมวดคิ้วทันที

「… นี่มันน่ารำคาญจริงๆเลย.」

ไม่มีสิ่งใดที่จะส่งผลต่อหัวใจของคนโสด นอกเหนือเสียจากความสวีทหวานแววของเด็กๆ

「… ฉันคิดว่ามันคงช่วยไม่ได้สินะ.」

อย่างไรก็ตาม ฉันสังเกตเห็นสิ่งนั้น ฉันก็ยิ้มให้ทั้งสอง

ฉันแสดงปฏิกิริยานี้ได้เพราะว่าฉันรู้สถานการณ์ของสองคนนี้อย่างดี เมื่อฉันสังเกตทั้งคู่ที่สนิทกันดีรอยยิ้มของฉันก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันขมขื่น

ราอุสและนาเซน่าต่างก็คิดและใช้ชีวิตเพื่อกันและกัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกนั้นถึงสนิทกันเป็นพิเศษ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งราอุสแล้ว หมอนั่นที่เชื่อว่าไม่มีใครยอมรับตัวเอง

ฉันเชื่อว่าหมอนั่นให้ความสำคัญกับนาเซน่ามากกว่านั้น

นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมหมอนั่นถึงแสดงอารมณ์มากมายขนาดนั้น จนน่าประหลาดใจเมื่อได้ยินว่านาเซน่าถูกลักพาตัว

ตั้งแต่รู้จักกัน ฉันเพิ่งเคยเห็นหมอนั่นแสดงอารมณ์แบบนี้นี่ละ

จนกระทั่งตอนนี้ ฉันคิดเสมอว่าราอุสไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมามากมายนัก ต่อการตอบสนองความเป็นจริงอันแสนเจ็บปวดที่หมอนั่นได้ผ่านมา

แต่ว่าตอนนี้ สามารถสังเกตเห็นได้ถึงความแตกต่างอย่างชัดเจน

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่น หมอนั่นก็ทนได้จนถึงที่สุด

เพียงเพราะเมื่อนึกถึงความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับตัวนาเซน่า

ใช่แล้วล่ะเพราะความทรงจำเกี่ยวกับนาเซน่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่เยียวยาจิตใจของหมอนั่นมาจนถึงขณะนี้

——— นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ราอุสโกรธมากเมื่อมีคนพยายามทำร้ายนาเซน่า

「เช่นเดียวกับเกล็ดย้อนของมังกรใช่ไหมเนี่ยหืม…」

TN:เกล็ดย้อนของมังกรเป็นส่วนที่บางที่สุดของมังกรนั่นเอง เปรียบได้ดั่งการป้องกันสิ่งที่มาทำร้ายจุดอ่อนหรือสิ่งต้องห้ามของตัวเอง

ระลึกถึงความโกรธของหมอนั่นที่ฉันไม่สามารถจะจินตนาการได้จากท่าทีที่นิ่งสงบของหมอนั่นแล้ว ฉันก็บ่นออกมา

จริงๆแล้ว ขณะที่นั่งประทับใจกับตัวราอุส ฉันไม่สามารถรู้สึกได้ถึงความคุกคามของหมอนั่น

เขาอาจจะถูกจัดการได้ยาก แต่ฉันมั่นใจว่าฉันจะไม่มีวันแพ้หมอนั่นแน่นอน

… แต่การประเมินนั้นเปลี่ยนไปเมื่อฉันเห็นความโกรธของหมอนั่นที่รับรู้ว่านาเซน่าตกอยู่ในอันตราย

「… ไม่ใช่ว่าไม่เห็นอกเห็นใจต่อหมาป่าแห่งความหายนะหรอกนะ ที่ช่วยสัมผัสถึงเกล็ดย้อนของราอุสให้หรอกนะ」

ระลึกถึงเวลานั้นอีกครั้ง ฉันก็บ่นอุบ

จริงๆแล้วฉันจำไม่ค่อยได้เกี่ยวกับหมาป่าแห่งความหายนะเท่าไรนัก นอกเหนือจากความเกลียดชังของฉันที่มีต่อพวกนั้น

แต่ถึงกระนั้นในขณะที่ฉันรู้สึกเห็นอกเห็นใจแก่ราอุส ฉันจำเป็นต้องระวังสิ่งต่างๆที่เกี่ยวข้องกับตัวราอุสไว้หน่อยแล้ว

บางที กิลด์นักผจญภัยอาจจะไม่ไว้ใจในตัวราอุสหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้

สิ่งที่ราอุสนั้นทำไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ของกิลด์หรือผลประโยชน์ในอนาคตของตัวหมอนั่นเอง

「เอาล่ะทีนี้ฉันก็ต้องทำงานให้เสร็จบ้างสินะ」

อย่างไรก็ตามฉันหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องของราอุส

มันไม่ได้หมายความว่า ฉันไม่สนใจราอุสหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันมีอย่างอื่นที่ฉันต้องทำ

ที่จริงแล้วฉันมาที่เมืองเขาวงกตไม่ใช่เพราะครอบครัวของอเนลเรสเทรีย ขอให้ฉันตรวจสอบสภาพของนาเซน่า

「กิลด์ที่นี่วางแผนอะไรบางอย่างไว้แน่นอน.」

งานอื่นๆของฉันก็คือการหาสาเหตุของเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นในเขาวงกตไม่นานมานี้

ขณะนี้กิลด์ของเมืองเขาวงกตเชิญชวนผู้คนตราบใดที่พวกนั้นมีความสามารถ ในความเป็นจริงพวกเขาเชิญนักผจญภัยที่มีปัญหากับกับการกระทำของพวกเขาเข้ามาที่นี่ และเชิญชวนนักผจญภัยที่เป็นที่เคารพนับถือออกจากเมืองนี้ไป

โดยตัวของมันเองก็น่าสงสัยมากอยู่แล้ว แต่มันก็ยังไม่จบ

เมื่อขายวัสดุจากเขาวงกตให้ชาวเมือง แทนที่จะขายในราคาถูกที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แต่พวกนั้นก็ขึ้นราคาให้สูง

ราวกับว่าพวกเขากำลังพยายามขับไล่พลเรือนที่อาศัยอยู่ในเมืองนี้

เห็นได้ชัดว่ามันน่าสงสัยและเห็นได้ว่ากิลด์แห่งเมืองเขาวงกตกำลังวางแผนอะไรอยู่

อย่างไรก็ตามไม่มีใครมีความคิดเห็นอะไร

นั่นคือสาเหตุที่ฉันถูกส่งมาที่นี่เพื่อตรวจสอบเหตุผลเหล่านั้น

「อย่ามองข้ามการกระทำผิดทางอาญาของนักผจญภัย ด้วยวิธีนี้ฉันสามารถตรวจสอบได้อย่างกว้างขวางเกี่ยวกับเรื่องของกิลด์นักผจญภัยในเมืองนี้」

และตอนนี้ฉันมีเบาะแสแล้วว่าฉันจะทำยังไงให้พวกเขาเปิดเผยแผนออกมา

ตอนนี้ ราอุสได้รับความสนใจจากกิลด์อย่างมาก ฉันสามารถตรวจสอบได้อย่างอิสระโดยไม่มีการรบกวนใดๆ

ด้วยการคิดแบบนั้นฉันก็เผยรอยยิ้มออกมา

「ใช่แล้ว เหล่าลูกศิษย์ของโรนัลโด้ก็กำลังจะมาด้วยนี่… ฉันเดาว่าฉันจะออกจากการสังเกตการณ์หมอนั่นไปก่อนและไปรางงานการค้นพบของฉัน」

ฉันตัดสินใจออกจากเมืองเขาวงกตโดยไม่มีคนจากกิลด์นักผจญภัยสังเกตเห็นถึงสิ่งที่ฉันเอาไป

จากนั้น ฉันก็ออกจากเมืองของเขาวงกตในวันถัดไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น…