[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 30.5

บทเสริม 1 ดาบแห่งอัสนี I

「FUuuuuuuuuuuuu!」

หลังจากสิ้นสุดเสียงร้องของไฮดร้าก็ล้มลงไปนอนกับพื้น มาร์คูลัสและเซเวเรียต่างตกตะลึงเมื่อเห็นเช่นนั้น

แม้แต่กับไฮดร้าที่ใกล้จะตายแล้ว มาร์คูลัสและเซเวเรียที่เห็นเช่นนั้นก็ทำได้เพียงกลัว

…แถวยังมอนสเตอร์นั่นได้แพร่ขยายความหวาดกลัวให้เหล่าคนรอบๆก็ตัวแข็งไปพร้อมๆกับสองคนนั้น

「ระ-ราอุส …」

เมื่อเห็นรูปร่างนั้น มาร์คูลัสก็บ่นด้วยเสียงอันแหบแห้ง…

◆ ◆ ◇

มาร์คูลัสและเซเวเรียไม่ได้มีใจที่จะมานี่แต่แรกแล้ว

หากพวกเขารู้ว่าไฮดร้ากลายพันธุ์นั่นกำลังมาเมืองหลวงคงจะเผ่นหนี

มาร์คูลัส เซเวเรีย รวมถึงนักผจญภัยคนอื่นๆที่อยู่ในกิลด์นักผจญภัยถูกบังคับให้รีบมาที่นี่โดยเจ้าหน้าที่ของกิลด์

แต่ว่าเมื่อมาถึงก็พบว่าไฮดร้าได้สิ้นชีวิตแล้วตอนที่พวกมาร์คูลัสมา ต้องบอกได้ว่าโชคช่วยมากๆ

…อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่ได้ตระหนักเลยว่านั่นคือความโชคดีที่ได้รับ

ความสนใจของพวกเขาไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ไฮดร้าเลยแม้แต่น้อย ขณะนี้ความสนใจทั้งมวลล้วนมุ่งเป้าไปที่ฮีลเลอร์

ราอุส ซึ่งเป็นเพียงแค่พวกแตกต่างจากคนทั่วไปจนถึงตอนนี้ก็ยังโดนหัวเราะเยาะเย้ยอยู่เสมอ

…แต่สำหรับตอนนี้แล้วผู้คนในที่นี้ต่างเข้าใจแล้วว่านั่นมันแตกต่างจากที่คิดไว้

นักผจญภัยที่นี่รวมถึงมาร์คูลัสและเซเวเรียไม่อาจเผชิญหน้ากับไฮดร้าได้เลยแม้แต่น้อย เพราะความน่ากลัวนั่น

เพราะว่าความกลัวได้เข้าปกคลุมจิตใจจึงทำให้พวกเขาไม่สามารถขยับได้ ความกลัวที่หยั่งรากลึกไปถึงแก่นแท้

แถมยังมีการดำรงอยู่ของสัตว์ประหลาดเช่นนั้น แต่ว่าราอุสนั้นแตกต่างออกไปที่ออกมาต่อสู้กับสหายเพียงสองคน

มันเป็นความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจจะทำกันได้ง่ายๆแม้จะเป็นนักผจญภัยระดับแนวหน้าก็ตาม

มอนสเตอร์ที่มีความโหดเป็นทุนเดินอยู่แล้วยิ่งกลายพันธุ์ยิ่งรู้กันดี

ไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะก่อความเสียหายให้ได้มากเพียงไหน

นั่นคือสิ่งที่ผู้คนรับรู้ในฐานะมอนสเตอร์มีความโหดและยังกลายพันธุ์

และราอุสที่เอาชนะมันได้โดยการใช้คนเพียงสองคนเท่านั้นเรียกได้ว่า วีรบุรุษ ของแท้

「………หนอยยย!」

…เมื่อเข้าใจถึงเหตุนั้นเขาก็ได้เข้าใจแล้วว่าเขาได้ไล่พรรคพวกที่ไม่ควรย่างกายเข้าไปยุ่งด้วยเด็ดขาด

ถึงตอนนี้มาร์คูลัสก็ยังคิดว่าราอุสยังเป็นคนที่สามารถใช้งานได้เท่านั้น

แต่คุณค่าของหมอนั่นไม่ได้มีแค่นั้นเท่านั้น

มาร์คูลัสในที่สุดก็เข้าใจได้ว่าเช่นนั้น

ราอุสนั้นแข็งแกร่งถึงเพียงไหน

นอกจากนี้ชื่อเสียงและเกียรติยศของดาบแห่งอัสนียังมาจากตัวเขาอีก

มาร์คูลัสละเซเวเรียตระหนักได้ว่าพวกเขาคิดผิดจริงๆและเข้าใจผิดอีกว่าที่ตัวเองประสบความสำเร็จนั้น

เพราะพวกตัวเองพยายาม ไม่ใช่เพราะราอุส

「ข้ามัน……」

และตอนนี้สิ่งที่ออกมาจากปากของมาร์คูลัสและเซเวเรียมีเพียงความเสียใจ

อนาคตของราอุสที่เอาชนะไฮดร้ากลายพันธุ์ได้กำลังรุ่งโรจน์ ราอุสจะกลายเป็นวีรบุรุษและอาจเป็นนักผจญภัยระดับโลกคนถัดไป อนาคตได้ถูกหวาดฝันเอาไว้แล้ว

…ในทางกลับกัน แล้วพวกข้าล่ะ?

คิดได้เช่นนั้น ก็อดที่กัดริมฝีปากตัวเองไม่ได้

ปัจจุบัน ดาบแห่งอัสนีก็กลายเป็นที่ตกต่ำจนถูกล้อเลียนในเมืองเขาวงกตนี้แล้ว

ครั้งหนึ่งเคยเป็นปาร์ตี้ชั้นแนวหน้าแต่หลังจากแพ้ไฮดร้าลงแบบน่าอับอาย สถานะก็ถูกปลดออก

นั่นคือสิ่งที่ดาบแห่งอัสนีเป็นในตอนนี้

…และเมื่อเทียบกับอนาคตของราอุส อนาคตพวกเขามีแต่ความมืดมน

「ทำไมกัน………」

มาร์คูลัสพึมพำคำถามขณะที่พวกเขาหักหลักคนๆหนึ่งที่คิดว่าไร้ประโยชน์ แต่บัดนี้เขากลับเฉิดฉาย

สภาพปัจจุบันเปรียบได้ดั่งกรรมตามสนองกับที่เขาทำกับหมอนั่นไว้

แม้ว่าหมอนั่นจะเคยช่วยมาร์คูลัสมามากมาย

………นั่นเป็นเพราะในใจของพวกเขาหากไม่ได้ไล่ราอุสออกไปก็อาจจะได้เป็นวีรบุรุษเช่นกัน

「……อ่าาาาา」

อย่างไรก็ตามมันไม่มีทางเป็นจริงเพราะความเพ้อฝัน มาร์คูลัสตระหนักได้เมื่อเห็นร่างของราอุส เขาออกไปจากที่นี่โดยไม่สนใจใครเลยแม้แต่น้อย ราวกับถูกบอกว่ามาร์คูลัสนั้นเป็นเพียงก้อนหินริมถนนที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ

「……!」

…และมาร์คูลัสก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะปฏิเสธเรื่องนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

โดยเฉพาะยิ่งปฏิเสธก็เหมือนยิ่งยอมรับว่ามันไม่ใช่ความผิดของตัวเอง เมื่อเขาตระหนักได้เช่นนั้นเขาก็มุ่งมั่นที่จะเลิกหมกมุ่นกับเรื่องแบบนั้นเพื่อเดินหน้าต่อไป

……มันถึงเวลาแล้ว

「หัวหน้า เซเวเรียซัง ในที่สุดก็หาตัวเจอสักทีนะคะ……」

「หืออออ? อาร์เมีย?」

พวกเราตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกกระทันหัน และนั่นคืออาร์เมียที่เราไม่ได้เห็นจนกระทั่งถึงตอนนี้

บทเสริม 2 ดาบแห่งอัสนี II

—อาร์เมีย—

「อยู่ที่นี่จริงๆด้วยสินะคะ.」

ด้วยคำพูดเช่นนั้น ฉันก็ยิ้มออกมา

หลังจากสูญเสียที่พักไปแล้วมาร์คูลัสและเซเวเรียมักจะอยู่ในโรงเตี้ยมของกิลด์

ดังนั้นเลยคิดว่าพวกเขาจะต้องมาที่นี่แน่และเมื่อคิดถูกต้องจริงๆเลยเผลอยิ้มออกมา

「ยังไงก็ตามแต่………」

…อย่างไรก็ตามที่ฉันสังเกตออกจาการแสดงสีหน้าของแต่ละคนนั้นมีแต่ใบหน้าอันขมขื่น ซึ่งทำให้ฉันหุบยิ้มไป

แน่นอนหลังจากโดนลดระดับปาร์ตี้แล้วเซเวเรียซังนั้นเครียดอยู่เสมอเลย แต่ตอนนี้มันต่างจากเดิมไปมาก

「คงจะเกี่ยวกับราอุสซังใช่ไหมคะ?」

「อึ่ก!」

……เมื่อเห็นเช่นนั้นเลยพึมพำชื่อของคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุ ดูเหมือนใบหน้าพวกเขาจะบิดเบี้ยวเล็กน้อย

คงใช่แล้วล่ะนะ บางทีอาจจะบอกได้ว่าสายเกินไปแล้วกับการที่พวกเขาทำกับราอุสซัง แต่ว่านั่นไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่ไล่ราอุสซังออกควรจะเสียใจมากนัก

……แต่ถึงยังงั้นมันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเสียใจกับเรื่องราอุสซัง

ท้ายที่สุดแล้วความสำเร็จของราอุสซังทำ นั้นมันนอกเหนือกฏเกณฑ์เกินไปหน่อย

นักผจญภัยที่นี่ต่างก็เหลียวมองไปหาพี่ชายที่กำลังจะจากไป แม้ว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังหัวเราะเยาะเขาอยู่เลย

(TN:ลึกๆอาร์เมียก็คิดว่าราอุสเป็นพี่ชายนะครับ)

「ถ้าข้าเอาหมอนั่นเข้ามาในปาร์ตี้ป่านนี้คง…」

「แม่งเอ้ย!」

ในหมู่พวกนั้นยังมีคนที่รู้สึกเสียใจที่ปฏิเสธราอุสซัง

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้หัวหน้าปาร์ตี้ต่างไม่คิดเลยว่าราอุสซังจะเข้าปาร์ตี้ของพวกแน่ๆ

พวกเขาไม่คิดเลยว่าทำไมมาร์คูลัสและเซเวเรียถึงได้ทุ่มเทกับสิ่งที่เรียกว่าผิดพลาดไปมากขนาดไหน

「ยังไงก็ตามราอุสคงไม่กลับมาที่ดาบแห่งอัสนีอีกแล้ว」

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทางหยุดคิดเช่นนั้น ราอุสซังมีคู่หูที่เชื่อใจได้ไม่ว่าใครจะเชิญชวนก็จะไม่ไปไหนอีก

「หยุดมัวแต่ยื้อราอุสซังได้แล้วค่ะ」

นั่นคือเหตุผลที่ฉันพูดกับหัวหน้า

มันได้เวลาที่จะยอมแพ้แล้ว

ขณะนั้นใบหน้าของหัวหน้าและเซเวเรียต่างเศร้าหมองลง พวกนั้นแอบคิดจริงจังว่าราอุสจะอาจจะกลับเข้ามาในท้ายที่สุดก็ได้

ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แล้วก็ตาม แต่มันก็ไม่อาจปล่อยให้ผ่านที่จะคิดไปเช่นนั้นได้ในสมองคิดเช่นนั้น

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมด้วยคำพูดของฉันหัวหน้าและเซเวเรียก็เริ่มยอมแพ้แก่ราอุส

…ถึงกระนั้นไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะหายไปเช่นกัน

「…ทำใจได้แล้วเหรอไงอาร์เมีย?เพราะว่าเธอก็ผิดด้วยไม่ใช่เหรอไงที่ทำให้ราอุสต้องออกจากตี้ใช่ไหมล่ะ?」

ทันใดนั้นก็มีคำพูดที่ราวกับระบายความโกรธออกมาใส่ฉัน นอกจากนี้เขาพยายามจะโยนความผิดมาให้

「มันก็ใช่ แต่ว่าคนที่ตัดสินใจไม่ใช่ฉันนี่คะ?」

อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้โกรธกับคำพูดของเขา

แต่แสดงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

「อึก!」

หัวหน้าอ้าปากค้างหลังจากได้ยินคำตอบที่ไม่คาดคิด

เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของเขาสังเกตว่าทำความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ไปจนได้ แน่นอนว่ามุมมองของฉันที่มีต่อราอุสซังนั้นดีกว่าหัวหน้าและเซเวเรียซัง

……แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรภาคภูมิใจได้

◆ ◆ ◇

ฉันเข้าร่วมปาร์ตี้แห่งดาบอัสนีราวๆปีที่แล้วตอนที่ยังเป็นปาร์ตี้ชั้นนำ

ในตอนนั้น ฉันยังเป็นแค่นักเวทย์มือใหม่อายุ 14 ปีแต่ก็มีความสุขมากที่ถูกปาร์ตี้ชั้นนำรับเข้าปาร์ตี้

ฉํนรู้ดีว่าฉันนั้นเก่งกว่าคนอื่นๆ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เข้าปาร์ตี้ชั้นนำ

…นั่นคือเหตุผลที่ฉันเริ่มเทิดทูนหัวหน้าและเซเวเรียซัง

และนั่นเองก็เป็นเหตุผลที่ฉันเริ่มกดขี่ราอุสซังด้วย

ตอนแรกฉันก็มองราอุสซังแบบปกติ แต่เมื่อผู้นำที่ฉันหลงใหลบอกว่ามันคือการฝึกให้กับราอุสเลยทำตาม

แล้วราอุสเองก็กระทำตามคำพูดของฉันโดยไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่น้อย

………ยังไงก็ตามหลังจากที่ราอุสถูกไล่ออกจากปาร์ตี้ หลังจากนั้นก็ไปท้าทายไฮดร้าก่อนที่มันจะกลายพันธุ์กับไลล่าซังก็ตระหนักได้ถึงความเขลาของตัวเอง

ในเวลานั้นพร้อมกับความโง่เขลาที่คุ้มหัว ฉันก็ตระหนักได้ว่าราอุสซังมีค่ามากแค่ไหน

…… ไม่สิ บอกได้เพียงว่าฉันรู้ว่าราอุสซังนั้นมีคุณค่ามากแค่ไหนในปาร์ตี้นี้มานานแล้วแต่แค่ไม่เคยยอมรับมันเลย

ทันทีที่รู้สึกได้เช่นนั้นก็รู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมา ในฐานะที่ฉันเป็นแนวหลังควรจะมีเวลามองรอบๆตัวมากกว่านี้เลย แต่ก็ไม่ได้ตระหนักถึงความสามารถอันยอดเยี่ยมของราอุสซัง

อย่างไรก็ตามเพราะคำพูดสุ่มสี่สุ่มห้าของหัวหน้าฉันก็เชื่อมันลงไปโดยไม่คิดเลย

———ในระหว่างที่ต่อสู้กับไฮดร้าก็ตระหนักได้ว่าราอุสซังนั้นเยี่ยมยอดจริงๆ

ฉันรู้สึกเสียใจมากจริงๆกับการกระทำของตัวเอง

หัวหน้าและเซเวเรียที่มีอคติต่อราอุสซัง

ความชั่วร้ายในการกระทำของเราจะไม่มีวันได้รับอภัย

…แต่อคติของฉันเลวร้ายยิ่งกว่าการกระทำของหัวหน้าและเซเวเรียซังอีก

และด้วยสิ่งนั้นฉันได้ทำร้ายราอุสซังไป

นั่นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ขอให้ยกโทษได้ง่ายๆ

นั่นคือเหตุผลหลังจากได้ยินคำพูดของไลล่าซัง ฉันจะไม่ทำผิดอีกต่อไปแล้ว

ฉันไม่สามารถย้อนเวลากลับไปก่อนที่จะทำร้ายราอุสซังได้

นั่นคือเหตุผลที่ฉันตั้งใจว่าจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ด้วยความตั้งใจเหล่านั้นฉันก็พูดขึ้นกับหัวหน้าและเซเวเรีย

「ได้โปรดมากับฉันด้วยค่ะ」

บทเสริม 3 ดาบแห่งอัสนี III

—อาร์เมีย—

「อาร์เมียพวกเราจะไปที่ไหนกัน……… หะ!」

ด้วยความสงสัยของหัวหน้าและเซเวเรีย ฉันที่แม้แต่มือใหม่ยังรู้จักนั้นคือร้านขายเสื้อเกราะ

จากนั้นทันทีที่พวกเขาเห็นภาพตรงหน้าก็เข้าใจโดยทันที

「อย่ารุนแรงนักเซ่! ทำไมพวกเราถึง… มาที่นี่…」

ในเวลาต่อมาหัวหน้าที่รู้สึกตัวก็หัวร้อนใส่ฉัน

เซเวเรียยังคงแสดงสีหน้าเช่นเดียวกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังอับอายด้วยความจริงที่ว่านี่เป็นร้านสำหรับมือใหม่

「พวกเราดาบแห่งอัสนีไม่ใช่ปาร์ตี้ชั้นนำอีกต่อไปแล้วค่ะ」

「หาาาาา-!」

「หนอยยย!」

ได้ยินคำจากปากฉันพวกเขาก็นิ่งเงียบ.

มันเป็นความจริงที่อาจจะมีใครสักคนเดินมาเห็น แต่ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าใจ แต่ก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้เช่นกัน

「… ไม่ ช่างมันเถอะแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นปาร์ตี้ชั้นนำแล้ว แต่ตอนนี้เรายาจกยิ่งกว่านักผจญภัยโดยรอบเสียอีก ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาเรื่องมากเพราะความภาคภูมิใจของพวกคุณหรอกนะ」

ยังไงซะฉันก็เมินเฉยต่อความรู้สึกผิดและพูดต่อไป ตอนนี้เราจนซะยิ่งกว่านักผจญภัยรอบๆ

สถานการณ์จะไม่เปลี่ยนไปหากหนีความเป็นจริง

……หากหยุดลงเพราะความภาคภูมิใจของเรา เราก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

「แต่มันยังไม่ใช่จุดสิ้นสุดของเรา.」

พร้อมกับคำพูดเหล่านั้นฉันยื่นมือให้หัวหน้าและเซเวเรีย

「………หืมมม?」

「ว่าไงนะ……」

ด้วยการกระทำของฉันพวกนั้นตกใจไปชั่วครู่

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นบางอย่างอยู่ในมือใบหน้าของพวกเขาก็แสดงความตกใจออกมา

สิ่งที่ฉันถือคือเงินที่พอจะซื้ออุปกรณ์เริ่มต้น

เอาล่ะถึงแม้จะมีไม่มาก แต่ว่าไม่ใช่ว่าจะถูกแย่งชิงไปทุกอย่าง ถึงแม้จะมีเงินไม่พอซื้อเกราะ นอกจากนี้ยังไม่มีใครให้พวกเรายืมเงินด้วย และเพราะเหตุนี้เองพวกนั้นเลยซ่อนความตกใจไม่ได้

「อันที่จริงฉันได้เงินมาจากไลล่าซัง เมื่อพวกเขาเชิญชั้นไปที่ปาร์ตี้คะ」

「………………หาาาา-」

ฉันบอกพวกเขาไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว ความสิ้นหวังก็ปรากฏบนใบหน้า

บางทีพวกเขาคิดว่าการใช้เงินนี่อาจจะเป็นเพราะว่าฉันจะออกจากปาร์ตี้นี้ อย่างไรก็ตามฉันส่ายหัว

「แต่ว่า ฉันปฏิเสธไปค่ะ」

ใช่ฉันไม่ได้เข้าปาร์ตี้ของไลล่าซัง

ไม่ใช่เพราะว่าอ่อนแอหรืออะไร

ในความจริงเรียกได้ว่าแข็งแกร่งมากไม่เพียงแต่ในเมืองเขาวงกต เมืองหลวงด้วยเช่นกัน ฉันยังเคารพเธอ

ในฐานะเพื่อนร่วมงานกันอีกด้วย

แต่ว่าเพียงเพราะว่าหัวหน้าและซาเวเรียคือทีมที่ประทับใจตั้งแต่แรกเห็น

ภาพแรกที่ฉันได้เห็นคือ ภาพที่ฉันทึ่งต่อภาพของหัวหน้าและเซเวเรียที่ปรากฏอยู่ในหัว แต่เพราะว่าฉันนั้นอ่อนแอเลยไม่ได้รู้เลยพวกเขาไม่มีความสามารถ

——— ถึงกระนั้นฉันก็ไม่อยากทอดทิ้งพวกเขาไป

「มันเป็นเพราะว่า…ฉันอยากจะไปดันเจี้ยนพร้อมกับหัวหน้าและเซเวเรียต่อไป」

พูดแบบนั้นฉันก็หัวเราะออกมา

ยืมเงินใครบางคนหลังจากปฏิเสธปาร์ตี้เขาไปแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะเนี่ย

ฉันรู้ว่ามันน่าละอายเป็นอย่างมาก ถึงกระนั้นเพื่อกลืนกินความอัปยศ ฉันจึงขอความช่วยเหลือจากไลล่าซัง

เพื่อช่วยหัวหน้าและเซเวเรียซังในตอนนี้

「แต่ถ้าเรามีสิ่งนี้ก็สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ค่ะ」

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน พวกเขาต่างก็จ้องมายังเงินตรงนี้

「แน่นอนว่าเราอาจจะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำแต่เราสามารถแก้ไขและเริ่มต้นใหม่ได้」

ฉันหยุดพูดแล้วก็ยิ้มขึ้น

「หลังจากที่เราได้อุปกรณ์ด้วยเงินเหล่านี้ พวกเราก็ไม่คิดว่าจะได้เงินจำนวนมากในทีเดียว แต่อย่างไรก็ตามมันก็เพียงพอที่จะเริ่มคืนเงินจากที่เราโกงราอุสซังมาได้ค่ะ แม้ว่าจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม.」

「อึก!」

ด้วยคำพูดของฉันพวกเขาไหล่สั่นราวกับว่าเสียใจกับสิ่งที่ทำมาจนถึงตอนนี้

「สำหรับไลล่าซังเองก็ด้วยค่ะ หากเรามีเพียงห้องเล็กๆให้อดออมละก็เราก็จะจ่ายคืนเธอและให้ของขวัญเธอได้ในฐานะที่ให้ยืมเงินกับเราในสภาพเช่นนี้」

ขณะที่พูดเช่นนั้นก็จินตนาการภาพนั้นไว้ในใจ ด้วยอุปกรณ์ที่ซื้อมาแม้จะหารายได้ๆไม่มาก ถึงกระนั้นเราที่ขอโทษทุกคนที่สร้างความลำบากมาจนถึงตอนนี้ อาจจะทำให้เรามาเป็นปาร์ตี้ชั้นนำอีกรอบได้ และถ้าเป็นเช่นนั้น

ฉันอาจจะมองตัวเองในแง่ที่ดีขึ้น หลังจากคิดเช่นนั้นก็หัวเราะ

「…………หือออ?」

….แต่เมื่อฉันเห็นสีหน้าของหัวหน้าและเซเวเรีย ฉันก็หมดคำพูดทันที

บนใบหน้ามีความโกรธที่เขาไม่สามารถซ่อนได้แม้จะต้องการ เมื่อเห็นอย่างนั้นความคิดฉันก็หยุดไปชั่วครู่

「ล้อเล่นรึเปล่าวะ!? พวกเราเป็นเหยื่อนะโว้ย!」

「อ่อก!」

……เป็นช่องโหว่อันร้ายแรง

ในเวลานั้นเองตัวฉันก็ล้มลงพร้อมกับหัวที่กระแทกลง ฉันรู้สึกได้ว่ามีเลือดไหลมาตรงใบหน้า สติค่อนข้างเลือนลาง

「พวกเราเป็นนักผจญภัยชั้นนำมาแต่แรกแล้วโว้ย!」

……ในที่สุดพร้อมกับเสียงตะโกนก้องของหัวหน้า สติของฉันก็ดับลง

บทเสริม 4 ดาบแห่งอัสนี IV

—ไลล่า—

「เวรเอ้ย! เห็นดีด้วยหน่อยแล้วก็เพราะว่าแกมีความสามารถเล็กน้อย! เซเวเรียถ้าเราขายนังนี่น่าจะพอซื้ออุปกรณ์ได้ครบชุดละวะ.」

「เธอมีหน้าตาและสกิลค่อนข้างดี ราคาคงจะสูงมาก นอกจากนี้พวกองค์กรใต้ดินที่จะจ้างให้ไปเป็นปาร์ตี้ชั้นหนึ่งยัง……」

ในขณะที่กำลังมองอาร์เมีย อาร์เมียก็ล้มลงไปกับพื้น พร้อมกับหมดสติ

「…เอาจริงดิ พวกนี้นี่เกินจะเยียวยาแล้วนะ」

……ได้ยินบทสนทนาเช่นนั้น ก็บ่นออกมา

「……ไลล่า.」

ข้างๆฉันที่บ่นพึมพำด้วยความโกรธคือซีคที่เรียกฉันอย่างเป็นห่วง ขณะนี้เราอยู่ตรงตรอกใกล้ๆกับมาร์คูลัสและเซเวเรีย ถ้าเสียงดังเกินไปอาจจะได้ยินได้

อย่างไรก็ตามแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ไม่อาจจะสามารถสยบความโกรธในตัวได้เลย

—— ฉันรู้ว่านี่เป็นคำขอที่น่าอับอาย แต่หัวหน้าและเซเวเรียนั้นคือเพื่อนของฉัน

ฉันนึกถึงคำพูดของอาร์เมียและภาพที่เธอกำลังก้มหน้า

เห็นเธอก้มศีรษะแบบนั้นฉันก็อดห่วงไม่ได้ แต่มาร์คูลัสและเซเวเรียยังเล็งผลประโยชน์เพื่อตัวเองอีก

……อย่างไรก็ตาม ตอนที่จำได้ตอนนั้นที่เกิดวิกฤตเกี่ยวกับเรื่องหนี้นั้นฉันก็ลามือไปช่วยให้แล้วหนหนึ่ง และหลังจากที่เห็นสภาพปัจจุบันของอาร์เมีย

ดาบแห่งอัสนีมันไม่ได้สนใจเลยสักนิด เป็นอาร์เมียเพียงคนเดียวที่ต้องจ่ายมัน

—— ขอบคุณมากเลยคะดีออก !

(TN: ไม่ได้แปลตามอารมณ์นะ บริบทของนาง ไลล่านั้นเป็นคนปากร้ายถ้าไม่ถูกใจอะไร)

ถึงกระนั้นอาร์เมียก็ยิ้มเมื่อเธอได้ยินเรื่องราวจากของฉัน

หากไม่รู้ว่าจะใช้นานเท่าไร มันก็ยิ่งใช้เวลามากขึ้นในการจ่ายหนี้สินพร้อมดอกเบี้ยจนไม่สามารถควบคุมได้

ถึงแม้จะรู้เช่นนั้นอาร์เมียก็ยังเอาเงินไปโดยไม่ลังเล

ตราบใดที่ดาบแห่งอัสนียังคงอยู่ได้ แม้จะเป็นตัวฉันเองที่ต้องเสียสละก็ไม่เป็นไร

…และถึงกระนั้นมาร์คูลัสและเซเวเรียยังทรยศความตั้งใจของเธอ

「… ขอโทษนะซีค ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ」

ภาพตรงหน้าฉันมันเป็นเหตุผลเกินพอแล้วล่ะ ฉันไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป

คงเป็นไปไม่ได้แล้วสำหรับดาบแห่งอัสนี ที่อาร์เมียหวังให้เป็น

「อึก!」

หลังจากพูดเช่นนั้นฉันออกห่างจากซีคและกำลังออกจากตรอกเพื่อเดินไปหามาร์คูลัสและเซเวเรีย

「เป็นอะไรไปไลล่า?」

「ที่จริงแล้วอาร์เมียที่ล้มลงน่ะ…」

มาร์คูลัสและเซเวเรียตัวสั่นเมื่อพวกเขาเห็นฉันปรากฏตัวออกมา

อย่างไรก็ตามพวกนั้นพยายามปกปิดแผลของอาร์เมีย บาดแผลตรงศีรษะและพูดคุยกับเราด้วยใบหน้าซื่อๆ

การแสดงนั่นห่วยแตกสิ้นดี

เพราะว่าเห็นมันมาแต่เริ่มแล้วยังไงล่ะ

「พวกแกมัน-!」

「อั่ก!」

นอกเหนือจากความโกรธของฉันแล้ว ฉันก็วิ่งไปพร้อมกับฟาดคฑาไปที่หัวของเซเวเรีย

การโจมตีของฉันไม่ได้เสริมพลังด้วยสกิล

แต่บางทีอาจโจมตีตรงจุดตาย เซเวเรียเลยหมดสติทั้งยังงั้น

「หาาาาา-!」

ในเวลานั้นมาร์คูลัสตระหนักได้ และรู้ว่าพวกเราจะทำอะไร มาร์คูลัสทิ้งเซเวเรียแล้วพยายามจะหนี

「ช้าไปแล้ว」

「อ๊ากกกกกก!」

……อย่างไรก็ตามก่อนที่หมอนั่นจะได้วิ่ง ซีคก็จัดการหมอนั่นไป เห็นได้ชัดว่าซีคพยายามจะปกป้องฉันจากอันตราย

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น เลยขอบคุณซีค จากนั้นก็หันไปมองเซเวเรียและมาร์คูลัสที่หมดสติไป

สองคนนี้ยึดติดกับแนวหน้ามากเกินไปและทิ้งสหายจนท้ายที่สุดก็ร่วมมือกับองค์กรใต้ดิน

「…ถ้าพยายามอย่างหนักด้วยกันกับอาร์เมีย คงได้เป็นปาร์ตี้แนวหน้าอีกครั้งแน่」

อย่างไรก็ตามพวกนั้นฝากฝังทุกอย่างไว้บนไหล่น้อยๆของอาร์เมีย และหันคมดาบเข้าหาเธอมันก็จบกันแล้ว

หลังจากส่งสายตาหน้าทั้งสองนั้นรู้สึกว่าน่าสมเพชสิ้นดี แต่สุดท้ายก็สะบัดภาพของพวกนั้นออกไปแล้วเดินไปหาอาร์เมีย

◆ ◆ ◇

「ชั้นคิดว่าพวกนั้นต้องโดนรายงานเรื่องลักพาตัวด้วยนะที่กิลด์เมืองหลวงแทนที่จะที่นี่อย่างเดียว」

ซีคพูดเช่นนั้นขณะมองดูสองคนนั้นด้วยความรังเกียจขณะที่ฉันช่วยอาร์เมีย

「หากเรารายงานให้เมืองหลวงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นทาสในเหมืองแน่นอน แถมตลอดชีวิต และแถมพวกนี้ยังมีสกิลเสริมพลังคงจะแฮปปี้น่าดู.」

ทาสเหมืองมันเป็นจุดจบของพวกก่ออาชญากรรม

สองคนนี้จะพบกับชะตากรรมที่ยิ่งกว่าความตายและอาจจะตายหลังจากนั้นไม่กี่ปี

แม้จะมีสกิลเสริมพลังแต่ทาสเหมืองก็รุนแรงที่จะจบชีวิตพวกนี้ในระยะเวลาไม่กี่ปี

แม้ว่าฉันจะไม่มีความเห็นอกเห็นใจใดๆต่อพวกนั้นเลย

…ถ้าอาร์เมียถูกขายเป็นทาส เธอจะอยู่ในสภาพที่น่าสงสารกว่าหลายเท่า

ในขณะที่คิดอย่างนั้นฉันก็จ้องไปยังสองคนนั้นแล้วความโกรธก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

「…นี่ ไลล่า ขอเวลาให้ชั้นสักเดี๋ยวได้ไหม?」

「หืมมมม? อื้อ เอาสิ」

ยังไงก็ตามแต่ตลอดทางนั้นซีคก็พูดคุยกับฉันอย่างเปิดอกนั้นทำให้ฉันตกใจมาก

ฉันตกใจเล็กน้อยกับบรรยากาศที่เปลี่ยนไปของซีค

「…จะเอาเด็กคนนี้เข้าปาร์ตี้ของพวกเราจริงๆนะเหรอ?」

……แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซีคพูดออกมาก็เข้าใจเรื่องที่กังวลได้ และแสดงท่าทางจริงจัง

เมื่อฉันบอกกับซีคว่าฉันอยากจะนำอาร์เมียเข้าปาร์ตี้ คนในปาร์ตี้ก็เอาแต่ถามว่าเธอเป็นคนแบบไหน

ใช่แล้ว รวมถึงกับสิ่งที่เธอทำกับฮีลเลอร์บางคน

และเนื่องจากเขาอาจจะรู้สึกวิตกกังวลก็เข้าใจได้

「อืม ไม่เป็นไรหรอกนะ」

ยังไงก็ตามฉันเข้าใจดี แล้วก็หัวเราะออกมา ราวกับบอกว่าอย่าคิดมาก

「ก็จริงที่เธออาจจะทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เก่งน้าา」

อันที่จริง อาร์เมียค่อนข้างงี่เง่านิดหน่อยล่ะนะ

เธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่เพราะไม่เคยสงสัยคำพูดของคนที่เธอเชื่อมั่น

ไม่เพียงแค่นั้นแม้ปัจจุบันยังไว้วางใจดาบแห่งอัสนี อาจจะเรียกว่าโง่เลยก็ได้นะ

「แต่ว่า อาร์เมียนะเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน นอกจากนี้ความรู้สึกของเธอที่อยากได้เพื่อนร่วมตี้น่ะของจริงเลยล่ะ เพราะงั้นพาไปก็ไม่เสียหายนะ」

ถึงกระนั้นก็พิจารณาแล้วว่าอาร์เมียมีบุคลิกที่เหมาะสมในการเข้าปาร์ตี้ของฉัน

นอกจากนี้ถ้าเป็นอาร์เมียที่พยายามอย่างหนักที่จะพาพวกพ้องกลับมาเริ่มต้นใหม่ นั้นน่าเชื่อมั่นมาก

……และนั่นละเป็นเหตุผลที่ให้อภัยมาร์คูลัสและเซเวเรียได้เลย

「ยังไงก็ได้……」

แม้จะมีสิ่งที่ฉันอยากจะบอกเขา ความกังวลก็ยังไม่หายไปจากหน้าของซีค

ทำไมงี่เง่าแบบนี้นะ ไอ้บ้าซีคเอ้ย

「…เธออาจจะมีแผลใจอันใหญ่หลวง ติดตัวไปตลอดก็ได้นะ.」

「………รู้แล้วล่ะ」

…ฉันก็ตอบคำถามของซีคออกไป

ไม่ใช่บุคลิกของเธอซักหน่อยที่นายควรกังวล

อาร์เมียมีบาดแผลใจอันใหญ่และกลัวว่าฉันจะได้รับผลกระทบงั้นเหรอ

เมื่อฉันเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะล่า

ไอ้บ้าเอ้ยทำไมทั้งโง่และทึ่มแบบนี้เนี่ย

แต่ไอ้คนซื่อบื้อแบบนี้ก็ทำให้ฉันยิ้มได้

「นั่นสินะอย่างน้อยที่สุดก็ต้องสนับสนุนเธอเพราะว่าไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกแล้วยังไงล่ะ.」

ในขณะที่ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมซีค ฉันก็คิดอย่างอื่นในใจถ้าฉันอยู่คนเดียวอาจกังวลแต่ตอนนี้ไม่ใช่

「หาาาาาาาา~ ถ้าพูดกันขนาดนั้นล่ะก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ.」

เมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง ซีคก็ถอนหายใจออกมา อย่างไรก็ตามซีคไม่เคยออกปากขัดฉันเลย

「…ช่างเป็นไอ้บื้อของแท้เลยนะ.」

เมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนซีคจะกังวลกับอาร์เมียเช่นกันเห็นเช่นนั้นฉันก็พึมพำออกมา

「…เพราะว่านายเป็นแบบนี้แหละฉันถึงได้-」

อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าซีคหันหลังให้และพึมพำในสิ่งเดียวกันกับที่ฉันกำลังจะบ่น……

บทเสริม 5 พนักงานต้อนรับ อัลมาส I

—อัลมาส—

「………อึก」

สองวันหลังจากการปรากฏตัวของไฮดร้ากลายพันธุ์ด้านหลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของเมืองเขาวงกต ฉันพึมพำด้วยหน้าซีดๆ

พฤติกรรมของฉันเป็นที่น่าสงสัยอย่างชัดเจนอยู่แล้ว แม้แต่นักผจญภัยก็มองมาที่ฉัน

ถึงกระนั้นฉันก็แสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหตุผลก็เพราะว่าฉันซ่อนการมีอยู่ไฮดร้าจนกระทั่งมันกลายพันธุ์

การซ่อนการมีอยู่ของไฮดร้านั้นเป็นอาชญากรรมร้ายแรง พนักงานกิลด์ที่ทำแบบนี้ต้องถูกไล่ออกและในกรณีเลวร้ายจำคุกอีกหลายวัน

…แล้วยิ่งการที่ไฮดร้ากลายพันธุ์ไปแล้วโทษหนักกว่าเดิมหลายเท่า อาจจะกลายเป็นทาสหรือลงโทษหนักกว่านี้แน่นอน

「ฉัน…ทำไมถึงได้ซ่อนการมีตัวตนของไฮดร้าไปได้ละเนี่ยย…」

ร่างกายสั่นเทาไปพร้อมกับความเสียใจนั่น

ไม่สามารถหยุดร่างกายให้สั่นไหวได้เลยเมื่อจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้น

พวกเขากำลังตรวจสอบความผิดปกติที่ไฮดร้ากลายพันธุ์ในเวลาอันสั้นเช่นนี้และไม่รู้ว่าฉันที่ซ่อนการมีอยู่ของมัน

แต่มันก็เป็นเรื่องของเวลาว่าจะพบเมื่อใด

อนาคตด้านลบที่ฉันคาดเดานั่นทำให้เลือดขึ้นหน้า รู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่ให้หนีไปจากที่แห่งนี้

แต่มันก็สายเกินไปเพราะโทษจะหนักขึ้น

เพราะว่ารู้ทั้งหมดสิ่งที่ทำได้คือการทำงานเป็นปกติเพื่อกลบเกลื่อน

หนทางหนีทั้งหมดถูกปิดลง หัวใจของฉันค่อยๆถูกต้อนให้จนมุม

「…ฉะ-ฉันไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ」

……จากนั้นก็ถึงขีดจำกัด จนฉันหนีออกจากความเป็นจริง

「…ฉันไม่ได้เกี่ยวกับการกลายพันธุ์ของไฮดร้าสักหน่อย ฉันแค่โชคร้ายเท่านั้นเอง ทำไมไม่โทษมันเล่า?」

ด้วยเสียงเล็กๆนั้น ฉันบ่นซ้ำๆเพื่อให้โน้มน้าวใจตัวเอง

……เพื่อปกป้องตัวเองจึงหันหน้าออกจากความเป็นจริง ที่ว่าซ่อนการมีอยู่ของไฮดร้า ถ้าเราโชคไม่ดีเมืองนี้

ก็แค่ปลิวหายไปเท่านั้นเอง

「ใช่แล้ว ทำไมฉันต้องเป็นทาสล่ะ? นั่นมันความผิดไฮดร้ากลายพันธุ์ทั้งนั้น?ฉันก็แค่เหยื่อ」

ความรู้สึกผิดถูกครอบงำโดยการรับรู้ว่าตัวเองเป็นเหยื่อ ฉันแค่ตกเป็นเหยื่อของการกลายพันธุ์นั่นคือสิ่งที่คิด

……อย่างไรก็ตามไม่มีความจริงที่จะเปลี่ยนเพียงเพราะว่าฉันบอกปัดไงล่ะ

สายตาที่ไม่เปลี่ยนแปลงในกิลด์นักผจญภัยเตือนฉันว่าแม้จะหนีความจริงไวมันก็ไม่มีความหมาย

ไม่ว่าจะเชื่อใจว่าตัวเองเป็นเหยื่อมากแค่ไหนก็ไม่มีความหวังในอนาคต

「อึก!」

แม้เมื่อฉันรู้ว่าไม่มีอะไรที่ฉันทำได้ก็ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองกลายเป็นทาส

ในขณะที่หงุดหงิดกับชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เข้าใกล้มาอย่างช้าๆ แต่แน่นอนว่ากัดริมฝีปากพร้อมกับมองไปรอบๆเพื่อมองหาสิ่งที่ฉันพึ่งพาได้

「อืม เอ่อ ฉันจะไปเก็บดอกไม้สักหน่อย」

「โอเค ไว้หวังว่าจะเห็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ในวันพรุ่งนี้นะ」

——โดยบังเอิญ ราอุสและคู่หูของเขาที่กำลังพูดคุยอย่างมีความสุข

ขณะที่เห็นพวกนั้นก็บิดเบี้ยว

ราอุส ฮีลเลอร์ที่ครั้งหนึ่งโดนดูถูกได้กลายเป็นนักผจญภัยที่มีชื่อเสียงไม่เพียง แต่ในเขาวงกต แต่ยังในเมืองหลวงด้วย

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกลือว่าเป็นปาร์ตี้ระดับโลกคนต่อไปขณะที่พวกเขาเอาชนะไฮดร้าด้วยเพียงสองคนเท่านั้น

……มันตรงกันข้ามกับสถานการณ์ของฉันที่กำลังกลัวในตอนนี้

จนกระทั่งไม่นานมานี้จุดยืนเราแตกต่างกัน ฉันเป็นพนักงานกิลด์ต้อนรับปาร์ตี้ชั้นนำอย่างดาบแห่งอัสนีในทางกลับกันหมอนั่นโดนเหยียดหยาม

「…ทำไม!」

แต่ตอนนี้ราอุสตำแหน่งสูงขึ้นมากมายนัก

ในสถานการณ์เช่นนี้ฉันไม่สามารถซ่อนความขุ่นเขืองได้ ยิ่งกว่านั้นเมื่อฉันตระหนักถึงราอุสตอนอยู่ดาบแห่งอัสนีฉันก็เป็นคนขับไล่ไปยันจุดสิ้นสุด

……ไม่ใช่แค่ในดาบอัสนี แต่ฉันไม่พอใจราอุสอย่างแรง

「อย่างน้อย ถ้าราอุสอยู่ในดาบแห่งอัสนี นั่นก็เป็นเครดิตให้……」

หากราอุสเป็นสมาชิกของดาบแห่งอัสนีความสำเร็จก็จะถูกไปรวมให้กับดาบแห่งอัสนี และนั่นก็จะทำให้ฉันได้รับเครดิตพิเศษ

「หาาาาาา-! ในกรณีนี้มัน!」

ในเวลานั้นเอง ฉันคิดหาวิธีที่จะให้ความสำเร็จของราอุสมาเป็นของตัวเองบ้าง

ทันทีที่ฉันเริ่มหาวิธีปากก็ผ่อนคลายลง ในกรณีนี้ฉันอาจจะหลีกเลี่ยงการเป็นทาสได้

「ขอโทษทีนะเดี๋ยวมา」

「เอ๋? อ่าาาาา! อืม!」

หลังจากนั้นฉันก็พูดกับพนักงานต้อนรับคนถัดไปแล้วก็เดินไปหาราอุส

โชคดีที่ปัจจุบันตอนนี้เธอคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่มีใครขัดขวางฉันได้

เมื่อฉันคิดเช่นนั้นฉันก็อ้าปากไปหาราอุสที่กำลังมองหาเควสด้วยรอยยิ้ม

「ขอเวลาหน่อยได้ไหม?」

「………หืออออออ?」

ในเวลาต่อมาเมื่อราอุสสังเกตเห็นฉันเขาก็ส่งเสียงที่ฟังดูงี่เง่าออกมา แต่ฉันก็ไม่สนใจ

「มาด้วยกันกับฉันได้ไหม?」

บทเสริม  6 พนักงานต้อนรับ อัลมาส II

—อัลมาส—

ด้วยกันกับราอุส เราเข้าไปในห้องแทบที่ไม่มีใครเข้าไป

เมื่อถูกพามาให้เช่นนี้ ราอุสก็ระมัดระวังตัวอย่างเห็นได้ชัด หากฉันไม่ได้บังคับเขาด้วยตำแหน่งละก็

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิ่งหนีไปแน่ๆ

แต่จนถึงตอนนี้มันเป็นไปตามแผน ดังนั้นฉันจึงหัวเราะออกไปเล็กน้อย

「ราอุสซัง ฉันอยากจะขอโทษจริงๆค่ะ」

「เอ๋? ไม่ทำไมล่ะ」

ทันใดนั้นเองฉันก็โก้งโค้งให้ราอุสอย่างลึกซึ้งและขอโทษต่อราอุส

ในขณะนั้นเอง ราอุสนั้นหน้าแดงหน่อยๆล่ะ ปฏิกิริยานั่นคือสิ่งที่ฉันคาดหวัง อย่างที่ฉันคิดราอุสนี่พวกหัวช้าสินะ

แม้ว่าปฏิกิริยาอาจจะเรียกได้มากเกินไป แต่เมื่อพูดถึงความไม่พอใจต่อเพื่อนสนิทของเขาเอง แต่เขาก็หน้าแดงกับการที่ฉันก้มหัวให้ในขณะที่กำลังพึมพำ

บางทีหลังจากโดนทรมานมาหลายปีอาจจะเรียกได้ว่าความรู้สึกผิดเพี้ยงละมั้ง

หลังจากสรุปแล้วฉันก็ยิ้มด้วยออกทางใบหน้า ขณะที่มองพื้นอาจจะคิดว่าใช้งานเขาก็ได้

「นี่อาจจะไม่เพียงพอสำหรับสิ่งที่ฉันทำ แต่ว่า……」

「อึก!」

จากนั้นในขณะที่แสร้งเป็นทำผิดออก ฉันก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของฉัน

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของฉันเขาก็หน้าแดง…

ฉันอยากจะขำให้กับปฏิกิริยานี่จริงๆ

เป้าหมายของฉันคือการใช้ประโยชน์จากราอุสเพื่อหลีกเลี่ยงอาชญากรรมที่ฉันทำไว้

(TN:ล่อพระเอกมาดักข้อมูลโดยใช้ร่างกายล่อไว้)

ราอุสปราบไฮดร้าที่ฉันซ่อนตัวตนเอาไว้

มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ราอุสที่เข้าปะทะไฮดร้าและชนะมาได้

จะเกิดอะไรขึ้นล่ะถ้าราอุสเอาชนะไฮดร้าได้และฉันก็เป็นคนเสนอชื่อเขา?

ถึงแม้จะถูกไล่ออกจากการเป็นพนักงานต้อนรับและได้โทษบางอย่าง

แต่ว่าอย่างน้อยโทษนั้นก็อาจจะหลีกเลี่ยงการเป็นทาสได้

แน่นอนในความเป็นจริงไม่เคยขอให้เขาทำ

ยังไงมันก็สร้างเรื่องขึ้นมาได้

สิ่งที่ฉันต้องการทั้งหมดก็แค่ราอุสที่เป็นพยานและฉันที่เป็นคนแนะนำ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงตัดสินใจใช้ร่างเนื้อล่อเขาไว้

เมื่อฉันถอดชุดยูนิฟอร์มและชุดชั้นในของฉัน ราอุสก็มองด้วยสายตาเลิ่กลั่ก

จากปฏิกิริยาของเขาฉันเชื่อว่าคงเกลี้ยกล่อมได้แน่ๆ

ราอุสที่ถูกทารุณจนถึงปัจจุบัน

เขาไม่เคยถูกเพศตรงข้ามล่อลวง แล้วยัยนั่นเองดูท่าจะชอบราอุสด้วย

แต่ด้วยสภาพร่างกายของฉันกับยัยนั่นที่อายุห่างกัน เสน่ห์เทียบไม่ได้หรอก

ไม่มีทางที่ราอุสจะพ้นการล่อลวงของฉันได้หรอก

เมื่อคิดอย่างนั้นรอยยิ้มอันเย้ายวนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉัน

หากเป็นกรณีนี้ อีกนิดเดียวราอุสก็คงจะจับกดฉันแล้วละนะ

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าราอุสจะไม่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของฉัน ฉันก็สามารถใช้เรื่องนี้แบล็คเมล์ได้

ปัจจุบัน ราอุสที่อยู่ในฐานะวีรบุรุษควรเกลียดเรื่องอื้อฉาวและพยักหน้าทำตามคำขอของฉันแน่

หลังจากคิดเช่นนั้น ก็อดยิ้มไม่ได้

หลังจากหาวิธีหลบหนีสถานการณ์เลวร้ายได้ก็โล่งใจ

「มันอาจจะหยาบคายนะครับ ถ้าผมจะพูดในสถานการณ์เช่นนี้…」

อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับความคิดของฉัน ฉันได้ยินสิ่งที่ไม่น่าเชื่อจากปากของราอุส

「ขอโทษนะแต่ผมไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปยุ่งกับคุณหรอกครับ

……ในทางสรีรวิทยาแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลย ผมกับคุณเนี่ย.」

「…………หือออออ?」

จากนั้นแม้ในขณะที่จะมีเรื่องที่พูดลำบากราอุสก็พูดกับฉันตรงไปตรงมา

สักครู่นั้นเอง คำเหล่านั้นไม่ได้สลักอยู่ในใจฉันเลย เมื่อรู้ว่าโดนปฏิเสธเลือดก็ขึ้นหน้าฉัน

ฉันไม่สามารถอยู่แบบนี้ต่อไปได้หากโดนบอกแบบนั้นเลยพูดบางอย่างออกไป

「ดะ-เดี๋ยวก่อน! นายสามารถทำอะไรกับฉันก็ได้เท่าที่ต้องการเลยนะ…」

หากฉันทำให้เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไม่ได้ฉันก็จะโดนบดขยี้ นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันพยายามโชว์เนื้อหนังให้มากขึ้น

เพื่้อที่ได้จะได้รับความสนใจมากที่สุด

「อึก!」

……อย่างไรก็ตามฉันหยุดมือก่อนจะถอดเสื้อออกจนหมด

สายไปแล้ว รู้เพียงว่าแม้จะพยายามต่อไปก็ไร้ความหมาย

การจ้องมองของราอุสที่มองมายังฉันเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เมื่อเห็นเช่นนั้นราอุสคงคิดว่านั่นคงเป็นการกระทำให้เขาอับอาย

แต่ฉันนั้นเข้าใจผิดไปเต็มๆที่คิดว่าเป็นเช่นนั้น

………เหตุผลในการแสดงสีหน้าสับสนนั่นที่มองมายังร่างกายของฉันคือไม่หันมามองเพราะความรังเกียจ

การล่อลวงของฉันไม่มีผลตั้งแต่แรก

ช่วงนั้นเองฉันก็รู้สึกว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดนั้นหายไป

ราอุสไม่เคยแสดงความโกรธชิงชังกับคนที่กดขี่เขามาโดยตลอด

แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะให้อภัยคนพวกนั้น

ตราบใดที่คนเหล่านั้นไม่ยุ่งเกี่ยวเขาก็โอเค แต่ถ้ามายุ่งก็แค่ตัดเรื่องที่ต้องคิดตรงหน้าออกไปเพียงเท่านั้น

ราอุสหันหลังอย่างเย็นชาใส่ฉันและพูดขึ้น

「นอกจากนี้ผมไม่เคยคิดจะมองผู้หญิงคนอื่นมาแต่แรกแล้ว.」

「———!」

ฉันไม่สามารถซ่อนความสับสนในใบหน้าได้เลย

ราอุสไม่ได้เจาะจงชื่อใครเป็นพิเศษ

……อย่างไรก็ตาม ถึงแม้เขาจะไม่พูดฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใคร

「นา…เซน่าสินะ…」

ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์มากกว่าเธอ แต่ตอนนี้ฉันกลับตกใจกับความพ่ายแพ้ตรงหน้านี้

「เอาล่ะถ้างั้น.」

หลังจากนั้นไม่นานที่เขากล่าวลา ฉันที่ยังมึนงงก็ได้แต่จ้องมองราอุสที่ออกจากห้องไป

…ฉันไม่เหลือแรงที่จะตามเขาไปอีกต่อไปแล้ว