[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 4
Ch.4 – ณ แผนกต้อนรับ
Provider : รินคะน้า
ฮีลเลอร์ถูกทีบ Chapter 4 ณ แผนกต้อนรับ
—มุมมองราอุส—
การต่อสู้สิ้นสุดลงโดยใช้เวลาไม่นานหลังจากนาเซน่าตบลิชได้สำเร็จ
โอเกอร์ที่อยู่รอบๆ และโอเกอร์ชนิดพิเศษไม่ได้หมายความว่ามันอ่อนแอนะ
แต่ตอนนั้น หากไม่มีผู้นำพวกมันและคนที่ซัพพอร์ทด้วยเวทย์อันทรงพลังแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่ยากอะไรจะจัดการกับพวกโอเกอร์
หลังจากตบพวกโอเกอร์เสร็จแล้ว นาเซน่ากับผมก็ได้ล่าพวกมอนต่างๆในชั้นล่างๆ
ในตอนนั้นเองก็มีกับดักต่างๆ มอนที่เลียนแบบกำแพงดันเจี้ยนที่เข้ามาโจมตีและอีกมากมาย อย่างไรก็ตามสิ่งที่ผิดปกติอย่างเช่นครั้งแรกนั้นไม่ปรากฏขึ้นอีก ทำให้เราไม่ได้รับความเสียหายใดๆนอกจากบาดแผลเล็กน้อยของนาเซน่าและดังนั้นเราเลยยุติการล่าได้อย่างปลอดภัย
หลังจากผ่านไปสองสามชั่วโมงเราก็ออกจากดันเจี้ยนด้วยความเหนื่อยเล็กน้อย
「ที่จริงแล้ว หากพวกมอนมีสติปัญญาในระดับหนึ่งการเยาะเย้ยหรือหัวเราะสามารถใช้ยั่วยุพวกมันได้นะ」
「เข้าใจแล้วคะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพี่ชายถึงแอบหัวเราะตอนนั้นพร้อมกับป้องกันไปด้วยสินะคะ」
「เอาจริงๆแล้วที่ผมหัวเราะไปไม่ใช่เพราะว่าผมบ้าการต่อสู้หรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ…… เธอก็น่าจะรู้ดีนี่ผมไม่สามารถโจมตีได้เมื่อผมต้องป้องกันดังนั้นมันจะมีปัญหาแน่หากผมมองข้ามมันไปน่ะ…」
หลังจากพวกเราออกไปจากดันเจี้ยน ผมก็คุยกับนาเซน่าขณะที่เราเดินไปที่กิลด์
มันเป็นช่วงเวลาอันสงบสุข มันทำให้ผมไม่สามารถเพิกเฉยต่อเวลานี้ได้เลย
จนถึงขณะนี้ช่วงเวลาแบบนี้ในปาร์ตี้เก่ามันไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยสักนิด
ไม่สิ ผมอาจจะบอกได้ว่าผมไม่สามารถเข้าร่วมการสนทนาได้หลังจากกลับเขาวงกตนี่หน่า เพราะยังไงผมก็เป็นคนนอกไม่เอาไหนนี่?
นั่นเป็นสาเหตุที่ผมไม่ค่อยคุ้นเคยกับการพูดคุยแบบปกติสักเท่าไร
อย่างไรก็ตามช่วงเวลานี้ ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบมันหรอก
เพราะแบบนั้นเองเลยทำให้ผมยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติได้…
「แต่พี่ชายคะ แม้จะมีเพียงแค่นี้ พวกเราก็เหมือนถูกโชคครั้งใหญ่เลยคะ เพราะว่าเหตุการณ์ที่พวกเราเจอปัญหานั่นเราสามารถผ่านมันมาได้ไงคะ มันเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากเลยคะแถมยังได้อะไรดีๆมาด้วย!」
「……อะไรนะ?」
… แต่ เมื่อนาเซน่าแสดงข้อคิดเห็นออกมานั่นทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าผมหายไปและทำให้ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยคำถาม
คำพูดของนาเซน่านั้น ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
รางวัลที่ฉันได้รับจากมาร์คูลัสก็แค่หนึ่งในสี่ของสมาชิกปาร์ตี้คนอื่นๆ ถ้าคำณวณกลับกันแล้วเงินรางวัลที่เราได้รับไม่น่าจะเยอะขนาดนั้นนี่
「ไม่สิ มันไม่น่าจะได้เงินเยอะขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ?」
「เออออ๋~ ด้วยสิ่งนี้เราได้เงินพอที่จะซื้อบ้านหลังใหญ่เลยนะคะ?」
「………………หือออออ?」
หลังจากได้ยินคำตอบของนาเซน่าทำให้ผมเสียคำพูดไปเลย
ไม่กี่นาทีต่อมาในที่สุดเมื่อผมเข้าใจได้ไม่ใช่เพราะว่าได้น้อย แต่ส่วนแบ่งนั้นทำให้ชั้นตัวแตกสลายได้เลยล่ะ
「ยังงั้นเหรอ? … เอิ่มผมคิดว่ามันแปลกๆนะอยู่ดีๆเพราะพวกนั้นจะทำให้พวกเรารวยเนี่ยย ฮ่ะ ฮ่ะ …」
「พะ-พี่ชายยยค้าาาา!? ทะ-ทำใจดีๆไหวน้าาาา …」
ผมไม่สามารถซ่อนความตกใจได้นั่นเพราะว่าผมโดนพวกมาร์คูลัสรวมหัวกันโกงค่าตัวนั่นเอง นั่นเลยทำให้ผมไม่รู้ราคาที่แท้จริง
แน่นอนว่าผมเป็นฮีลเลอร์ที่มีข้อบกพร่อง
ผมเข้าใจว่าผมไม่ได้อยู่ในระดับที่มาร์คูลัสหรือคนอื่นๆนั้นต้องการตัว นั่นคือเหตุผลที่ผมได้ค่าตอบแทนหนึ่งในสี่ของสมาชิกปาร์ตี้อื่นๆแทนที่จะได้แบ่งกันเป็นสี่ส่วนสำหรับปาร์ตี้จริงๆ ไม่คิดว่าค่าตัวผมจะถูกขนาดนั้นแล้วใช้เวลากับพวกนั้นมาตั้งนานโดยไม่รู้สึกตัว
(TN:เพื่อใครงงปาร์ตี้ระดับท็อปมันทำเงินได้โครตเยอะแต่ว่าพระเอกอะได้ส่วนแบ่งซึ่งคนอื่นได้ประมาณ 30% ของรายได้ปาร์ตี้ทั้งหมด แต่พระเอกอะได้แค่ 10% ของเงินปาร์ตี้ระดับทั่วไปเท่านั้นเอง)
「อะ-อืม ขอบคุณนะ สำหรับตอนนี้ไปที่กิลด์กันเถอะ」
「คะ-ค่ะ!」
…… อย่างไรก็ตามการปล่อยให้อารมณ์มันครอบงำไปก็ไม่ช่วยอะไร
เป็นเรื่องที่น่าตกใจนักที่ผมโดนโก่งค่าตัวซะขนาดนั้นจากมาร์คูลัส
แต่ว่า อดีตก็คืออดีต
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนี้ผมถึงมีความหวังมากขึ้นจากการที่จะได้เงินรางวัลในครั้งนี้
ผมตัดสินใจเช่นนั้นและเดินไปที่กิลด์นักผจญภัย
「อะ!」
「โอ้ว…」
… อย่างไรก็ตามเมื่อมาถึงกิลด์นักผจญภัยและผมที่ได้เห็นบุคคลตรงหน้าความรู้สึกมันก็ยิ่งแย่ลงไปอีก
◆ ◆ ◇
เมื่อเห็นว่าใครอยู่ปลายสายตาของผม ใบหน้าผมก็มีรอยยิ้มบิดเบี้ยวเกิดขึ้น มันเป็นเจ้าหน้าที่ต้อนรับคนหนึ่งซึ่งดูดีพอตัว ซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่แผนกต้อนรับ
…… แต่ว่าผมเข้ากับเธอไม่ได้สักเท่าไร.
ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่ผมรีบหยิบหินเวทย์และวัตถุดิบทั้งหมดต่อหน้าเธอย่างเร่งรีบเพื่อให้หนีสถานการณ์ตรงหน้าให้เร็วที่สุดก็ยังดี
「โอ้วว แม้ เมื่อตอนนั้นฉันเห็นนายถูกไล่ออกจากปาร์ตี้ดาบแห่งอัสนีมานี่ ดูเหมือนจะเจอที่อยู่ไหมแล้วเหรอคราวนี้ก็คงเป็นปรสิตอีกเช่นเคยสิน้าาา」
…… ยังไงก็ตามผมเมินเรื่องที่พนักงานต้อนรับพูดไป ผมละแทบอยากจะขำเลยละกับคำพูดของเธอเนี่ย
「นี่มันหินเวทย์จากชั้นล่างสินะ? นายน่ะมีความสามารถจริงๆเลยน้าในการหาคู่เป็นปรสิตเกาะกินคนอื่นเนี่ย เข้าใจล่ะ นั่นก็แค่สิ่งที่คาดหวังได้จากคุณฮีลเลอร์ที่มีข้อบกพร่องสิน้าาา!」
(TN:ทำไมพนักงานกิลด์หน้า…จัง)
ปรสิต นั่นเป็นการกระทำของคนที่ไร้ความสามารถไปเข้าร่วมปาร์ตี้ระดับสูงและได้รับรางวัลแม้จะแค่เข้าร่วมก็ตาม
…… แน่นอน ว่าตอนนี้ผมไม่ใช่ปรสิตที่้เกาะกินนาเซน่าหรอก
อย่างไรก็ตามผมไม่มีความตั้งใจที่จะบอกเรื่องนั้นกับพนักงานนี่อยู่ละ
ท้ายที่สุด ผมก็เข้าใจแล้วว่าไม่มีใครเชื่อคำพูดของผมหรอก
นั่นแหละคือสิ่งที่ผมเป็น
ทกคนต่างเยาะเย้ยผมและไม่เคยยอมรับในตัวผมแม้แต่ตอนที่ผมทำงานจนกระดูกแทบหัก
… ดังนั้นในขณะนี้ผมก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องให้นาเซน่ามาโดนลูกหลงไปด้วย ผมยังเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ได้อยู่โดยปกติแล้วผมจะทำสิ่งนี้ให้เสร็จโดยเร็ว
「เหหหหห~ หากพูดถึงขนาดนั้นล่ะก็เราไปแลกเงินรางวัลที่อื่นก็ได้ค่ะ!」
— แต่ว่า ทันใดนั้นเอง เสียงที่ปะปนกับความโกรธก็ดังก้องกังวาล
「เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อในตัวพี่ชายล่ะก็ ดังนั้นยกเลิกการคิดเงินรางวัลได้เลยคะ! พวกเราจะไปขายที่อื่นก็ได้คะ ไม่ง้อหรอก! ใช่ม้าาา! เราจะทำเช่นนั้นแทนก็ได้นี่เนอะพี่ชายคะ!」
แหล่งที่มาของเสียงคือนาเซน่าที่กำลังหงุดหงิดสุดๆ ด้วยคำพูดที่ราวกับจะฆ่าพนักงานต้อนรับนั่นทำให้เธอถึงกับตกตะลึง
「ดะ-ได้โปรดรอก่อนคะ! มันจะเป็นปัญหาถ้าเธอไปขายที่อื่นนะ! ก็อย่างที่ เธอเห็นนั่นละที่ฉันต้องทำแบบนี้เพราะต้องการช่วยสาวน้อยแบบคุณคะ ที่ถูกชายปรสิตคนนี้เกาะกิน……」
พนักงานต้อนรับมีสีหน้าซีด เริ่มใช้ถ้อยคำต่างๆนาๆเพื่อรักษาผลประโยชน์ของกิลด์นักผจญภัยจากการที่พวกเขามาขายวัตถุดิบที่กิลด์นักผจญภัย
นั่นคือเหตุผลที่วัตถุดิบจากชั้นล่างๆนั้นเป็นสิ่งที่กิลด์นักผจญภัยต้องการมากๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องได้มาให้ได้
「ฉันจะไม่ขายอะไรให้กับที่ๆดูถูกพี่ชายของฉันแถมทำให้เขาดูเหมือนตัวตลกแบบนี้หรอกค่ะ!」
「เอ๋-!」
หลังจากนาเซน่าพูดประโยคตัดสินพนักงานต้อนรับก็ติดสตั้นทันที เธอก็เดินไปที่ทางออกทั้งๆที่พนักงงานคนนั้นยังตกตะลึง
นอกจากนี้ ผมก็ทำได้เพียงแค่มองย้อนกลับไปที่นาเซน่าเดินออกจากกิลด์หลังจากที่เธอไม่อยู่ในสายตาผมก็รีบตามเธอไป
◆ ◆ ◇
「ฉะ-ฉันขอโทษนะคะ พี่ชาย! ขอโทษคะที่ตัดสินใจเรื่องขายวัตถุดิบโดยไม่ได้รับอนุญาติแบบนี้…」
หลังจากออกมาจากกิลด์นาเซน่าก็ขอโทษผม
จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ใบหน้าของเธอที่โกรธจนแดงก่ำบัดนี้ได้มีสีน้ำเงินด้วยความสำนึกผิด
「ไม่เป็นไรหรอกน่า.」
ยังไงก็ตามผมไม่คิดจะโกรธนาเซน่าเลยแม้แต่น้อย
แน่นอนว่าการขายวัตถุดิบนอกกิลด์นักผจญภัยนั้นจะใช้ขั้นตอนพิเศษที่ลำบากมากมายก็เถอะ
แต่ตอนนี้ผมดีใจมากกว่าที่นาเซน่ายอมโกรธเพื่อผมขนาดนี้
「แต่ว่า …」
「ขอบใจเธอมากนะ นาเซน่า」
ดังนั้นเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่ออกมาจากใจ ผมจึงพูดตัดคำพูดของเธอที่พยายามจะพูดออกมาและพูดขอบคุณออกไป
「เอออ๋! ไม่หรอกนั่นมัน…」
เธอที่ได้รับคำขอบคุณจากผมก็หันหน้าหนีพร้อมใบหน้าแดงก่ำ จากนั้นเธอก็ยิ้มขณะที่มองที่ดวงตาของผม
「เนนน่ พี่ชายเราน่ะอยู่ตี้เดียวกันนะ! ดังนั้นพี่ชายสามารถไว้ใจฉันได้ตลอดเวลาน้า!」
ผมตอบกลับรอยยิ้มของนาเซน่าด้วยรอยยิ้มของผม
มันแปลกจริงๆก่อนหน้านี้ผมก็เคยอยู่ปาร์ตี้แบบนี้มาก่อนแท้ๆ แต่ทำไมคราวนี้รู้สึกว่ามันเป็นเหมือนปาร์ตี้ขึ้นมาจริงๆ
แต่นั่นไม่ใช่ความรู้สึกที่เลวร้ายแบบตอนนั้นแน่นอน
「อืมมม นาเซน่าจากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยนะ」
「อื้อ! ฉันก็ด้วยคะ!」
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะเริ่มยอมรับตัวเองในแง่บวก
ไม่สิ สิ่งที่พูดไปนั่นไม่ถูกต้องซะทีเดียว?
——— สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้คือการมั่นใจในตัวเองแต่เป็นสิ่งที่สามารถทำให้ผมดำรงชีวิตได้ต่อจากนี้ไปต่างหาก