[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 48

Chapter 2 :กิลด์นักผจญภัย

—มุมมองราอุส—

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นหลังจากจัดเทศกาลจากชาวเมือง

นาร์เซน่ากับผมนอนดึกมากเมื่อวานนี้ เราจึงไปกิลด์นักผจญภัยขณะที่กำลังง่วงๆอยู่

「ก็นานแล้วนะเนี่ยที่ไม่ได้ไปที่เมือง อยากจะใช้เวลาเดินให้นานกว่านี้หน่อยนะ…」

ระหว่างทางไปกิลด์ นาร์เซน่ายืนเหม่อพร้อมกับบ่นออกมาพรางๆ

นาร์เซน่าที่พูดเช่นนั้นราวกับจะมองกลับไปที่เมืองด้วยความไม่เต็มใจนัก

ผมเองก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน

ไม่ได้กลับมาที่เมืองหลังจากผ่านมาไม่นาน ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆแต่เราก็ใช้เวลามากกว่า2วันในการปราบปรามไฮดร้ากลายพันธุ์และให้ข้อมูล

กิลด์ที่ดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับไฮดร้ากลายพันธุ์ในตอนนั้นก็กักตัวเราเพื่อเค้นข้อมูลของมัน

ผลลัพธ์นั่นก็คือการทำให้พวกเราหมดแรงอยู่อย่างนี้

เอาจริงแล้วอยากจะไปนอนต่อที่โรงแรมมากเลยล่ะ

「…ขอโทษด้วยน้า ถ้าเป็นไปได้เราขอเควสนั้นได้มะ」

「น่า น่า ไม่ต้องกังวลไปหรอก! ฉันเองก็เห็นด้วยนะที่จะรับเควสนั่น.」

……อย่างไรก็ตามสำหรับเราแล้ว แม้จะเหนื่อยล้า แต่เราก็ไม่สามารถมาพักสบายใจได้

สาเหตุเกิดขึ้นจากคำขอที่โผล่มาเร็วๆนี้

มันอาจจะดูไร้สาระแต่ว่านาร์เซน่าและผมต่างรู้สึกได้ว่าคำขอนั่นอันตราย

นั่นคือเหตุผลที่เพื่อเพิ่มความมั่นใจในความสำเร็จระหว่างผมกับนาร์เซน่า

จึงตัดสินใจรับเควสในสไตล์ของเราเอง

…ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็เข้าใจได้แล้วว่าไอ้ที่แย่มันก็โครตจะแย่เลย

ผมพยายามจะแก้ปัญหาก่อนที่มันจะมาถึงจุดนั้น

ด้วยวิธีนี้เองก็จะทำให้พวกเราจะใช้ชีวิตประจำวันได้อย่างไร้กังวล

「…ไม่ใช่สิ แค่นั้นน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก.」

อย่างไรก็ตามขณะที่กำลังนึกถึงหมายเหตุบางอย่างขึ้นได้นั้น

「ที่กิลด์นี่……」

คำพูดนั้นเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับกิลด์นักผจญภัย

ผมบ่นพึมพำให้กับคำพูดของแมรี่ซัง ที่พูดขณะที่เธอเมาเมื่อคืนวาน

……คำพูดที่ว่ากิลด์นั้นกำลังขึ้นราคาวัตถุดิบราวกับกำลังจะขับไสไล่ส่งคนในเมือง

เป็นคำพูดที่ชวนคิดไม่ถึงเลย

โดยปกติแล้วกิลด์และเมืองที่จัดการกับวัตถุดิบนั้นจะแยกออกจากกันไม่ได้นอกเหนือจากการจะโกงกันในระดับหนึ่งราวกับจะไล่คนในเมืองออกไป

เมืองนี้กำลังขายอุปกรณ์เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับเหล่านักผจญภัย

จากนั้นก็ซื้อวัตถุดิบดีๆจากนักผจญภัยที่แข็งแกร่งขึ้น

และเมืองก็พัฒนาด้วยวัตถุดิบที่ได้ซื้อจากทางกิลด์ด้วย

นั่นละคือความสัมพันธ์ระหว่างเมืองและกิลด์ หากไม่มีผู้คนภายในเมืองจำนวนนักผจญภัยก็จะลดลงและกิลด์ก็จะทุกข์ทรมานอย่างมาก

เมื่อพิจารณาคำพูดของแมรี่ซังแล้ว นั้นมันดูไม่น่าเชื่อเลยแถมออกมาจากปากคนเมามันก็ดูไร้สาระอย่างมาก

…ถึงแม้จะคิดเช่นนั้นก็เถอะแต่ว่าก็ยังสงสัยกิลด์อยู่ดี

ใบหน้าของแมรี่ซังที่พูดเรื่องนี้นั้นจริงจังมาก

ผมจึงไม่คิดว่านั่นจะเป็นคำโกหก

และถึงแม้จะไม่มีท่าทีแบบนั้น ผมก็ไม่ได้ไว้ใจกิลด์สักเท่าไร

ผมนึกถึงฮันแซม เจ้าหน้าที่กิลด์ที่มีทัศนคติสุดกู่

ผมอธิบายเรื่องเกี่ยวกับไฮดร้ากลายพันธุ์ให้เขาเมื่อวานนี้

ขณะที่ผมกำลังพูดฮันแซมก็ฟังผมอย่างตั้งใจดี

เขาดูจริงจังมากจนภาพลักษณ์ที่มีต่อกิลด์ของผมเริ่มจะเปลี่ยนไป

แต่ว่าในขณะที่ฟังที่ผมพูดฮันแซมก็มีท่าทีสงบ

ไม่แม้แต่แปลกใจหรือโล่งอก

……ราวกับว่าเรื่องไฮดร้ากลายพันธุ์นั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย

ผมรู้สึกแย่มากเมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นของเขา

จากนั้นในขณะก็มีคำขอที่แทบจะเกี่ยวข้องกันโผล่ออกมา

「…มีอะไรไม่มากหรอกมั้งที่ผมทำได้?」

อย่างไรก็ตามความกังวลเหล่านั้นก็อยู่แค่เพียงในหัวของผม

เข้าใจได้เช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมา

ไม่ว่าจะสงสัยแค่ไหนผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้ตราบเท่าที่มันไม่เลวร้ายขั้นสุดอย่างที่ผมคิดไว้

ท้ายที่สุดผมก็ไม่รู้ว่ากิลด์กำลังคิดสิ่งใดอยู่

เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่ผมสามารถทำได้ในตอนนี้ ผมตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นไปเรื่องเร่งด่วนมากกว่า ก็คือ เควสนั่นเอง

เมื่อวานไม่สามารถรับเควสได้เนื่องจากมีอะไรรบกวนมากมาย แต่ตอนนี้เช้าแล้ว

มันเป็นช่วงเวลาที่นักผจญภัยยังไม่ค่อยมากัน

ในช่วงเวลานี้คงไม่มีซึ่งคู่แข่ง

……เมื่อพิจารณาถึงเควสแล้วแม้จะมีนักผจญภัยอยู่รอบๆโอกาสที่จะเจอคู่แข่งก็น้อย(นักผจญภัยระดับสูงมีน้อย)

แต่ว่าเวลาแบบนี้แหละเหมาะแก่การไปที่กิลด์

「รีบกันเถอะนาร์เซน่า」

「ค่ะ!」

หลังจากตัดสินใจได้เช่นนั้นพวกเราก็รีบมุ่งหน้าไปยังกิลด์……

◇ ◆ ◇

มีนักผจญภัยไม่กี่คนอย่างที่คิด

แม้ว่าจะไม่ใช่ศูนย์ แต่ก็มีจำนวนน้อยกว่าในเวลากลางวัน

มากกว่านี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะค่อนข้างยุ่งพอตัวที่มาตั้งแต่เช้าตรู่

ในบางครั้งพวกนั้นก็จ้องมองเราแต่สุดท้ายก็ออกจากกิลด์โดยไม่พูดอะไร

「เยี่ยม」

เมื่อเห็นเช่นนี้ผมก็หัวเราะออกมาไม่ให้ใครสังเกตุเห็นและเดินไปที่แผนกต้อนรับ

「ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ดิฉันแนนซี่」

「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」

…….แต่หลายสิบวินาทีต่อมาผมก็เข้าใจได้ว่าศัตรูของเราไม่ได้มีแค่นักผจญภัย

「ฉัน~ อยากเข้าได้ดีกับพี่ชายน้าาา~~」

ข้างหน้าผมเป็นผู้หญิงที่มีน้ำเสียงขี้อ้อน

เธอคือแนนซี่ซึ่งเป็นหนึ่งในพนักงานต้อนรับของกิลด์

「อ๊ะ!」

นาร์เซน่ารู้สึกหงุดหงิดกับแนนซี่อย่างเห็นได้ชัด

เห็นได้ชัดเลยว่า แนนซี่เองก็เรียกผมว่าพี่ชาย

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ผมก็ถอนหายใจออกมา

เอาจริงๆ ไม่อยากถูกเธอเรียกว่าพี่ชายสักเท่าไรเลยนะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็มีความรู้สึกแย่ๆกับเธออยู่แล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน แต่ผมก็จำได้ว่าเธอเคยพูดไม่ดีกับผม

……ผมจำได้แม่นตอนนั้นเธอไม่ได้พูดกับผมเช่นนี้

จริงๆแล้วผมอยากให้เธอเลิกทำเช่นนี้ เพราะมันทำให้ผมรู้สึกขนลุก

「ฮะฮะ……」

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สามารถเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอได้

…เหตุผลก็คือดูเหมือนว่าพนักงานกิลด์คนอื่นๆก็ส่งสายตาวิ้งๆมาทางนี้เช่นกัน

นาร์เซน่าและผมนั้นไม่ได้รับการยกย่องเป็นนักผจญภัยชั้นนำ

นักผจญภัยชั้นนำเป็นเพียงชื่อสามัญ แล้วก็จะมีชื่อเรียกจากทางการแบบพิเศษ

เงื่อนไขก็คือปาร์ตี้นั้นได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการจากกิลด์และมีพนักงานกิลด์ที่ได้รับมอบหมายเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากไม่มีพนักงานกิลด์เฉพาะปาร์ตี้นั้นๆก็จะไม่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ ไม่ว่าจะเป็นปาร์ตี้ที่แข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม

…นั่นเป็นสาเหตุที่เราตกเป็นเป้าของพนักงานกิลด์ที่มองเราว่านี่คือโอกาส

ไม่ใช่แค่นักผจญภัยเท่านั้นที่ได้รับผลประโยชน์จากระบบสุดพิเศษนี่

พนักงานกิลด์ที่ได้เข้าปาร์ตี้กับนักผจญภัยชั้นนำเองก็ได้รับการปฏิบัติอย่างดีเยี่ยม

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพนักงานกิลด์เหล่านี้พยายามตีสนิทกับนักผจญภัยแกร่งๆเพื่อสิทธิพิเศษเหล่านี้

ตราบใดที่พวกเขามีคุณสมบัติเป็นพนักงานกิลด์เฉพาะปาร์ตี้ พวกนั้นสามารถจัดการงานที่เหมาะสมกับพวกนักผจญภัยเหล่านั้นได้ และทำให้พวกเขากลายเป็นที่ยอมรับจากสังคม

「พี่ชายค้าาาาาาา~ เย็นชาาาาาาจังเลยน้าาาาาา~l.」

……ดูเหมือนว่าพนักงานกิลด์คนอื่นๆก็มุ่งเป้ามาทางนี้เช่นกันเส้นทางแห่งการมีชื่อเสียงและความร่ำรวย

…โดยส่วนตัวผมไม่ได้อยากเป็นนักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับสักเท่าไร เพราะว่าการกลายเป็นแบบนั้นจะจบที่การไม่แต่งงานกับพวกนั้นหรือไม่ก็ต้องโดนตรอมใจทุกวันนั่นละ

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ผมจะไม่สามารถรับเควสได้เว้นแต่ว่าจะยินยอมให้เธอเรียก

ผมเข้าใจได้จากสายตาเหล่าพนักงานกิลด์คนอื่นๆ อยากจะหนีออกไปจากที่นี่มาก

……จริงๆแล้วสถานการณ์ตรงนี้มันลำบากเหลือเกินจริงๆ

แต่ว่าการหนีปัญหาก็ไม่ใช่การแก้ปัญหา

เข้าใจได้เช่นนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจ

「พวกนั้นไม่ควรจะได้เป็นนักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับแต่เพียงผู้เดียว เพราะพวกนั้นคือสมาชิกปาร์ตี้ของข้ายังไงละ」

「……หืออออออ?」

——ในขณะนั้นเองก็มีใครบางคนวางมือลงบนไหล่ผมแล้วพูดเช่นนั้น