[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 49

Chapter 3 : เผชิญหน้ากับศิษย์พี่

—มุมมองราอุส—

เมื่อเห็นชายคนหนึ่งที่วางมือลงบนไหล่ของผมและประกาศกร้าวออกไปเช่นนั้นนาร์เซน่าก็เบิกตาด้วยความประหลาดใจ

「……พี่ชาย?」

จากนั้นเองพร้อมกับคำพูดเช่นนั้น นาร์เซน่าก็ส่งสายตาราวกับบอกว่า

“อยากจะให้อธิบายเกี่ยวกับเรื่องราวในตอนนี้”

…ถึงยังงั้นก็เถอะแม้แต่ตัวผมเองก็ต้องการคำอธิบายเช่นกัน

ผมจำไม่เห็นได้เลยเคยมีเสียงชายคนนี้ในความทรงจำของผม ต้องพูดว่านอกจากนาร์เซน่าแล้วคนอื่นก็ไม่มีเลยต่างหาก

กล่าวอีกนัยหนึ่งไม่รู้จักนั่นละ

คิดตามปกติแล้วคนๆนี้จะต้องโกหก แต่ผมก็ไม่เข้าใจถึงแรงจูงใจเช่นนั้น ทำไมเขาถึงโกหกในช่วงเวลาแบบนี้

เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ปัจจุบันผู้ชายคนนี้ที่พยายามดึงผมออกจากแนนซี่นั้นอาจจะอยู่ข้างเดียวกันก็ได้

แต่ว่าถ้างั้นก็หมายถึงมีสมาชิกใหม่เข้ามาในตี้ของเรา ซึ่งแนนซี่กับพนักงานกิลด์คงไม่ยอมเรื่องนี้แน่ๆ

นั่นหมายความว่าการที่เขาจะมาช่วยเราโดยมาอ้างว่าเป็นเพื่อนมันเปล่าประโยชน์

นั่นคือเหตุผลที่ผมมองย้อนกลับไปด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงถูกเขาเรียกเช่นนั้น

「——อึก!」

…นั่นคือสิ่งที่ผมสังเกตเห็นถึงความผิดปกติกับชายที่พูดกับผมขึ้นนั่นเอง

ชายคนนี้มีร่างกายกำยำและมีลักษณะโดดเด่น

นักผจญภัยหลายคนที่มีบทบาทในแนวหน้าก็จะมีร่างกายประมาณนี้เลย แต่ว่าร่างกายของชายคนนี้มันต่างจากแนวหน้าทั่วไปลิบลับ

ถึงกระนั้นนั่นเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อย

……สิ่งที่ดึงดูดความสนใจนั่นคือความน่าเกรงขามที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากชายผู้นี้

ความรู้สึกน่ากลัวนั่นทำให้ผมนึกถึงนักผจญภัยระดับโลกที่ฝึกฝนผมโรนัลโด้ซัง

และความรู้สึกนั่นก็อยู่ตรงหน้าผมเช่นเดียวกันในตอนนี้

「ตะ-ตัวแทนกิลด์……」

「………หือออ?」

…แนนซี่พูดออกมาด้วยความตกใจซึ่งคำพูดนั่นดึงสติผมกลับมาทันที

ตัวแทนกิลด์พวกเขานั้นเป็นนักผจญภัยชั้นนำที่เก่งที่สุดและได้รับการกล่าวขานว่าตัวตนใกล้เคียงกับนักผจญภัยระดับโลก

ซึ่งแตกต่างจากนักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับ ตัวแทนของกิลด์สามารถรับคำร้องได้โดยไร้ซึ่งปาร์ตี้และการปฏิบัติตัวของพวกเขานั้นไม่สามารถเอานักผจญภัยสิทธิพิเศษมาเทียบไม่ได้เลย

การรับรู้โดยทั่วไปคือตัวแทนกิลด์อยู่ในสถานะสูงกว่านักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับเสียอีก

ผมตกใจอย่างมากที่นักผจญภัยระดับนั้นมายังเมืองเขาวงกตแบบนี้

แต่ในขณะเดียวกันผมก็เชื่อว่าการที่เป็นถึงตัวแทนกิลด์ก็น่าจะอธิบายความแข็งแกร่งของเขาได้เป็นอย่างดี

「คุณตัวแทนกิลด์คะ ถ้ามาขัดขวางแบบนี้เขาก็ไม่ได้เป็นนักผจญภัยที่ได้รับการยอมรับสิคะ.」

ในขณะที่ผมกำลังตกใจกับคำพูดนั่นเอง

แสดงว่าชายคนนี้โผล่ตัวมาเพื่อช่วยพวกเรา

กล่าวกันว่าตัวแทนกิลด์มีอำนาจระดับหัวหน้ากิลด์สาขาเลยทีเดียว

แน่นอนในเมืองเขาวงกตนั้นเป็นรัฐอิสระจากสำนักงานใหญ่ของกิลด์

ถึงกระนั้นสำหรับพนักงานกิลด์อย่างแนนซี่แล้ว นั่นก็เป็นสิ่งที่พวกนั้นแย้งกลับไปไม่ได้เหมือนกัน

ด้วยสถานะเช่นนั้น เขามองไปยังแนนซี่และพนักงานกิลด์คนอื่นๆเพื่อกดดัน

“อย่าคิดจะเข้ามาขวางล่ะ”

「แต่ว่า ฉัน……」

แต่ถึงจะได้รับคำเตือนเช่นนั้นแนนซี่ก็ยังคงพูด

ดูเหมือนเธอจะยังไม่ยอมแพ้เรื่องฉัน เธอพยายามจะพูด

「มีอะไรจะบ่นงั้นเหรอ?」

「อึก! เปล่าค่ะ……」

ยังไงก็ตามเธอไม่สามารถเถียงอะไรออกมาได้เลย

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกดดัน ทำให้สีหน้าแนนซี่ซีดไปเลย

ผมรู้ว่าเธอไม่กล้ากลับไปคุยกับผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป

…แถมยังไม่มีใครคนไหนกล้าพูดต่อจากแนนซี่อีกเลย

บางคนพยายามส่งสายตาสลดๆมาทางนี้ แต่ไม่มีใครพยายามมายุ่งกับเราตอนนี้เปรียบได้กับผมอยู่ภายใต้การคุ้มครองของชายคนนี้

「เอาล่ะ ถ้างั้นพวกเราไปกันเลยไหม?」

ชายคนนั้นถามเพื่อความแน่ใจพร้อมกับยิ้มออกมา

「อืมมม…」

ความสงสัยเต็มไปทั่วใบหน้าของนาร์เซน่า

ไม่มีทางที่นาร์เซน่าจะไม่รู้ว่าชายคนนี้กำลังช่วยพวกเราอยู่

ยังไงก็ตามเธอก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับเขาได้เลย

「นาร์เซน่า ตอนนี้เราก็ตามเขาไปเงียบๆเถอะนะ」

「ค่ะ」

อย่างไรก็ตาม ผมก็หยุดความสงสัยของเธอไว้

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาฟังคำอธิบาย

ดังนั้นพวกเราเลยทำตามที่ชายคนนั้นบอกพร้อมกับออกจากกิลด์ไป……

◇ ◆ ◇

「ชั้นไม่มีอะไรจะพูด พวกนายต้องสงสัยแน่ๆที่อยู่ๆข้าก็อ้างเป็นเพื่อนของพวกนาย ต้องขอโทษด้วย」

ชายคนนั้นที่เป็นถึงตัวแทนกิลด์ก้มหัวขอโทษกับสถานการณ์เมื่อกี้นี้

「ไม่ ไม่! อย่ากังวลไปเลยนะ!」

「อื้อ นั่นสินะ อย่ากังวลไปเลยเนอะ!」

เมื่อเห็นพฤติกรรมเช่นนั้น ทำให้ผมและนาร์เซน่าถึงกับกระวนกระวายกันทีเดียว

พวกเราพยายามจะบอกให้เขาหยุดโทษตัวเอง

ยังไงก็ตามก็ยังสงสัยว่าตัวแทนกิลด์จะช่วยพวกเราทำไม

แต่ว่าไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากเขาสักหน่อย

「พวกเราต่างหากสิที่ควรจะขอบคุณ!」

「ขอบคุณนะที่ช่วยพูดแบบนััน」

ชายคนนั้นทำท่าโล่งอกให้กับคำพูดของผม

「ชั้นคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแต่มันเป็นความจริงที่ชั้นรีบเกินไป……」

เห็นได้ชัดว่าเขาทำตัวเป็นมิตรมากกว่าที่คิด

แน่นอนว่าหากเป็นนักผจญภัยคนอื่นๆจะรู้สึกได้ถึงความก้าวร้าวหน่อยๆแต่สำหรับชายคนนี้มันไม่ใช่เลย

เอาตามตรงเป็นผมตั้งหากที่ต้องขอบใจเขา

「ไม่ล่ะ ต้องขอบใจจริงๆที่ช่วยพวกเราออกจากสถานการณ์แบบนั้น」

「ต้องขอบคุณมากจริงๆค่ะ! ในตอนนั้นเราไม่คิดว่าพวกเราจะออกมาจากกิลด์ได้ด้วยตัวเองแล้วเสียอีก…」

เช่นเดียวกับผมนาร์เซน่าก็ขอบคุณเขาเช่นกัน

「ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีไป แต่ว่าไม่จำเป็นต้องขอบคุณชั้นหรอก」

ชายคนนั้นหัวเราะทั้งๆที่เขินอยู่

ยังไงก็ตามเขาไม่คิดจะรับคำขอบคุณของเราเลย

「ไม่ใช่เรื่องธรรมดาเหรอที่ศิษย์พี่จะคอยช่วยเหลือศิษย์น้อง?」

「……เอ๋?」

「……หืออออ?」

…วินาทีถัดมาผมและนาร์เซน่าต่างกับงงในคำพูดของเขา

ดูเหมือนเขาจะพูดอะไรไปไกล ผมว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ

แต่ศิษย์พี่จากอาจารย์คนเดียวกันไม่ใช่อะไรที่ผมคิดว่าจะมาเจอกันเช่นนี้

แต่ว่าสิ่งนั้นก็ยืนยันได้แล้วเกี่ยวกับสิ่งที่ผมคิดก่อนหน้านี้

ความรู้สึกที่เหมือนกับท่านอาจารย์โรนัลโด้ซังที่ปล่อยออกมาจากตัวเขานั้นมันชัดเจนมาก

เมื่อเข้าใจได้เช่นนั้นชื่อของเขาก็ลอยเข้ามาในหัว

เป็นชื่อของชายที่เป็นศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาศิษย์ของโรนัลโด้ซัง

「ซีค……ซัง?」

จากนั้นชายที่ชื่อซีคก็ตอบผมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

「อ่าาา อย่างที่คิดเลย ยินดีที่ได้รู้จักนะ?」

นี่เป็นการพบกันครั้งแรกกับศิษย์พี่ของผม ซีคซัง

◇ ◆ ◇

ต่อมาเราก็เข้ามาในร้านกาแฟภายในเมืองกับซีคซัง

แม้ระหว่างทางเขาจะอธิบายเหตุผลหลายสิ่งหลายอย่างว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าผมเป็นศิษย์น้องของเขา

คราวนี้ดูเหมือนว่าซีคซังจะมาเยี่ยมเมืองเขาวงกตกับอาจารย์ และดูเหมือนเขาจะได้ยินเรื่องราวของพวกเราระหว่างการเดินทาง

หลังจากนั้นไม่นานผมกับนาร์เซน่าก็มีชื่อเสียงและซีคซังจึงรู้จักเราเพียงด้านเดียว

…อย่างไรก็ตามเกี่ยวกับคำถามที่ว่าทำไมเขาถึงมากับอาจารย์ ซีคซังซังไม่ตอบแต่ยิ้มออกมาแทน

ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดในที่สาธารณะ

ผมคิดว่าอาจารย์กำลังทำอะไรบางอย่างกับกิลด์ของเมืองเขาวงกตเกี่ยวกับพวก หมาป่าแห่งความหายนะ แต่ว่ามันต้องมีอะไรสำคัญกว่าที่ผมคิด

สิ่งนี้อาจจะทำให้สิ่งต่างๆซับซ้อนขึ้นหากพวกเราเสนอตัวเข้าไปช่วย

「…ถ้าเป็นเช่นนั้นมีอะไรที่พวกเราพอช่วยได้บ้างไหมครับ?」

ตั้งใจเช่นนั้นผมก็พูดแบบนั้นออกไป

อันที่จริงก่อนจะมาถึงร้านกาแฟนาร์เซน่ากับผมได้คุยเกี่ยวกับข้อสรุปเรื่องของซีคซังเรียบร้อยแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมระหว่างที่เรานั่งจิบชาอยู่ในร้านกาแฟกำลังคิดว่าจะขอบคุณซีคซังยังไงดี

……ถึงงั้นก็ตามงานนอกเมืองของซีคซังซึ่งผมได้พบว่าไม่สามารถช่วยอะไรได้และไม่มีความคิด

ถึงแม้นี่จะเป็นวันแรกที่ได้เจอซีคซังและผมก็มีข้อมูลน้อยเกินไปที่จะช่วยได้

「ซีคซังผมอยากจะขอบคุณนะแต่ว่า……」

หลังจากคิดมาสักพักผมก็หยุดพูดกับตัวเองแล้วเริ่มคุยกับซีคซัง

「อืมมม! มีอะไรก็ถามมาได้เลย…… อืมม ถึงแม้ภายในเวลาสองสามวันนี้จะไม่ว่างก็เถอะ แต่…」

ราวกับวิ่งไล่ตามความคิดของผม นาร์เซน่าก็เสนอยื่นมือเข้าไปช่วยเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่านาร์เซน่าไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ

「ไม่ล่ะ แค่คิดแบบนั้นก็ดีใจแล้ว…… ถ้าพูดเช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม? เกี่ยวกับเควสของทางการน่ะ?」

เพื่อตอบสนองต่อข้อเสนอของเราซีคซังตอบด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

「อยากจะตั้งปาร์ตี้ชั่วคราวด้วยกันกับทั้งสองคนน่ะ」

「………ว่าไงนะครับ?」

「ปาร์ตี้ ชั่วคราว?」

ณ ตอนนั้นเองผมและนาร์เซน่าก็งงเข้าไปใหญ่กับคำขอของซีค

กล่าวอีกนัยหนึ่งตี้ชั่วคราว ซีคซังบอกว่าจะเข้าร่วมตี้เรานั่นหมายความว่าพวกเราจะไปรับเควสด้วยกัน

อย่างไรก็ตามสำหรับคนที่มีความสามารถขนาดเขายังต้องการปาร์ตี้ชั่วคราวเพื่อทำเควส เควสมันยากขนาดไหนกัน

「อึก!」

อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงเควสบางอย่างขึ้นมาก็เข้าใจว่าทำไมซีคซังถึงต้องการปาร์ตี้ชั่วคราว

ถ้าเป็นเจ้าตัวนั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่ซีคซังจะต้องการความช่วยเหลือ

มันเป็นมอนสเตอร์ที่มีความยากสูงมาก สำหรับเขาวงกตชั้นล่างที่นาร์เซน่าและผมต้องการผ่านมัน

「อยากจะให้พวกนายช่วยชั้นในการจัดการเจ้านกอมตะ ฟีนิกซ์」

ผมและนาร์เซน่าต่างกลืนน้ำลายเมื่อเขาพูดถึงมอนสเตอร์ตัวเดียวกันกับที่พวกเรานึกถึง