[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 5
Ch.5 – ค่ำคืนของนาเซน่า
Provider : รินคะน้า
ฮีลเลอร์ถูกถีบ Chapter 5 ค่ำคืนของนาเซน่า
—มุมมองของนาเซน่า—
「อ้าาาา เหนื่อยจังเลยยย……」
แม้จะเป็นสาวน้อย แต่เธอก็ทำตัวสะเพร่าแบบนี้… ความคิดเช่นนี้กำลังมุ่งไปในจิตใจของฉัน แต่ว่าไม่สามารถต้านทานความเหนื่อยล้าที่สะสมมาได้ฉันจึงล้มฟุบลงบนเตียงขณะที่บ่นพึมพำไปด้วย
หลังจากที่เราขายวัตถุดิบของมอนชั้นล่างของดันเจี้ยนเสร็จฉันก็ทานข้าวเย็นกับพี่ชาย ดังนั้นตอนนี้ก็เริ่มจะดึกแล้ว
ต้องขอบคุณพี่ชายจริงๆที่รู้จักร้านที่จะขายวัตถุดิบได้ เพราะงั้นเลยขายวัตถุดิบได้เร็วเมื่อเทียบกับที่อื่นๆ แต่จริงๆแล้วถ้าเทียบกับกิลด์ก็ค่อนข้างนานอะนะ
ด้วยเหตุนี้แม้ว่าฉันกลับมาจากเขาวงกต ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่าไม่เหนื่อยเลย ตอนนี้ฉันหมดแล้วจ้า
「เอะเฮะเฮะ รอยยิ้มของพี่ชายล่ะ เฮะเฮะเฮะ……」
อย่างไรก็ตามถึงแม้ฉันจะเหนื่อย แต่ฉันก็ยิ้มได้อย่างเต็มที่แน่นอนว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในวันนี้ ดูเหมือนว่าพี่ชายจะมีความสุขด้วยล่ะ
「เอะเฮะเฮะ !」
——— ถ้าฉันจำไม่ผิดละก็ พี่ชายยอมให้ฉันเข้าร่วมปาร์ตี้แล้วสิน้าาาา
เมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็ขยับขาขึ้นลงบนเตียงอย่างตื่นเต้น
ปากของฉันเริ่มยาน (น้ำลาย) แม้แต่ตอนที่ฉันเหนื่อยก็ยังอดที่จะละเมอถึงพี่ชายไม่ได้เลย
นั่นคือความสุขที่ฉันมีให้กับพี่ชายล่ะ ดังนั้นพี่ชายก็ต้องมอบความสุขให้ฉันด้วยน้าาา
โดยเฉพาะเมื่อก่อนหน้านั้น ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นสำหรับพี่ชายเลยแม้แต่น้อย
ตอนแรกฉันมีความมุ่งมั่นที่จะปกป้องพี่ชายล่ะ
ใช่แล้ว ฉันคิดว่าฉันแข็งแกร่งกว่าพี่ชาย
「พี่ชายน่ะ โครต ของโครตเก่งเลยล่ะ……」
…… แต่ว่า ฉันเข้าใจผิด
ตั้งแต่พี่ชายไปทำงานที่ดันเจี้ยนการเติบโตของเขานั้นฉันเทียบไม่ติดเลย
ความแข็งแกร่งของเขานั้นเพิ่มขึ้นแบบคนละคนกับตอนที่เจอก่อนหน้านั้นเลยล่าาาาา…
<
◆ ◆ ◇
จริงๆแล้ววันนี้ไม่ใช่การพบกันครั้งแรกของพวกเรา
บางที พี่ชายอาจจะจำฉันไม่ได้เพราะรูปร่างหน้าตาของฉันในปัจจุบันไงล่ะ แต่ฉันนั้นเคยถูกพี่ชายช่วยชีวิตไว้ครั้งหนึ่งล่ะ
ภาพในตอนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวอยู่เลย
ราวกับผ้าขี้ริ้วเลยล่ะในตอนนั้น พี่ชายที่ไม่ได้มีความแข็งแกร่งใดๆเลยนั้น พยายามต่อสู้ปกป้องฉันจนหมดรูปเลย
การรักษาขั้นพื้นฐานของเวทย์รักษา ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ
หลังจากนั้นท้ายที่สุดเวทย์นั่นเป้นสิ่งที่เพิ่มความสามารถในการรักษาของใครบางคนเท่านั้น ไม่ได้มีไว้ในต่อสู้
แต่สุดท้ายแล้ว 《ฮีล》 เป็นเพียงสิ่งที่ถูกนำไปใช้ในทันทีเมื่อสิ้นสุดการต่อสู้เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเล็กน้อยและอำนวยความสะดวกแก่ผู้บาดเจ็บเท่านั้นเอง
ยังไงก็ตาม พี่ชายที่กำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์จนหมดรูปแม้ว่าเขาจะสามารถใช้เวทย์นั่นได้เพียงเวทย์เดียวเท่านั้น เมื่อฉันเห็นรูปลักษณ์แบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจในบางสิ่ง
พี่ชาย แม้จะเป็นนักผจญภัยแต่ก็น่าสงสารที่เขาไม่มีเพื่อนเลยสักคน
ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งพอที่จะเข้าร่วมปาร์ตี้กับพี่ชาย
จากนั้นฉันก็จะคอยปกป้องพี่ชายและได้รับคำชมมากมายเป็นการตอบแทน
นั่นคือเหตุผลที่ฉันพยายามอย่างหนักหลังจากวันนั้นที่ได้รับการช่วยเหลือจากพี่ชาย
หลังจากฝึกฝนอย่างเข้มงวดเพื่้อขัดเกลาทักษะของฉัน ต่อไปฉันก็บังคับให้พ่อแม่ต้องยอมรับฉัน
นอกจากนี้ฉันยังใช้เส้นสายของครอบครัวเพื่อตรวจสอบเกี่ยวกับข่าวลือของฮีลเลอร์ที่มีข้อบกพร่องในกิลด์
… ในขณะที่ฝึกซ้อมมันก็ช่วยไม่ได้ แต่ฉันได้แต่สงสัยว่าพี่ชายจะปลอดภัยดีหรือเปล่า
ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไม เมื่อฉันได้ยินว่าพี่ชายถึงได้เข้าร่วมกับปาร์ตี้ที่มีชื่อเสียงในการฉ้อโกงเป็นอันดับสองฉันจึงรีบไปที่ๆพี่ชายอยู่ทันที
แม้หลังจากปาร์ตี้นั่นจะกลายเป็นปาร์ตี้ชั้นยอดแล้วฉันก็ฝึกฝนให้หนักขึ้นเพื่อให้สามารถเป็นักผจญภัยได้โดยเร็วที่สุดเพื่อเห็นแก่การที่พี่ชายที่ถูกปฏิบัติแบบโครตยอดแย่
ด้วยเหตุนี้ฉันจึงดีใจมากที่พี่ชายถูกไล่ออกตี้ขี้โกงนั่น ในวันนั้นเองฉันก็ได้กลายเป็นนักผจญภัย
ฉันคิดได้ว่ามันเป็นช่วงเวลาแห่งโชคชะตาฉันตัดสินใจที่จะเยียวยาพี่ชายที่ถูกเตะออกจากปาร์ตี้ของเขา
…นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมฉันถึงตกใจที่เห็นว่าพี่ชายเก่งเกินไปแล้ว
พี่ชายแกร่งเกินไปอย่างไม่น่าเชื่อตั้งแต่ตอนที่พบกับฉันครั้งแรก
ไม่สิ ไม่ใช่สิ่งเดียวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป
การตรวจจับศัตรู ; ลบกับดัก; ความรู้ทั่วไป, จุดอ่อนมอนสเตอร์สำหรับกรณีตัวอย่าง; และ, แม้ว่าทั้งหมดที่เขาจะใช้ได้มีเพียงแค่ 《ฮีล》 แขนของฉันที่ได้รับแผลรุนแรงก็หายได้ในไม่กี่วิ
ทั้งหมดนั่นแค่ตอนแรกเท่านั้น
… และเมื่อฉันเห็นรูปร่างของพี่ชายแล้ว ฉันก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา
เพราะฉันหวังที่อยากจะปกป้องพี่ชายมาเป็นเวลานานฉันก็รู้สึกได้ว่าความคิดของฉันมันตื้นเกินไปเมื่อรู้ว่าพี่ชายแข็งแกร่งแค่ไหน
ด้วยความสามารถของพี่ชายในตอนนี้ เขาสามารถเข้าตี้ไหนก็ได้
ใช่เขาอาจจะได้มีโอกาสเข้าร่วมปาร์ตี้ผู้กล้าเลยก็ได้
ในกรณีนั้น บางทีฉันก็คงถูกพี่ชายถอดทิ้งแน่ๆเลยล่ะ
เมื่อคิดอย่างนั้นฉันก็เริ่มเห็นภาพลวงตาในความมืดมิด
… แต่ว่า ฉันก็คิดว่าก็ควรจะดีใจแก่พี่ชายนะถ้าเป็นแบบนั้น
เพราะว่าฉันนั้นรู้ว่าพี่ชายนั้นพยายามอย่างหนักกว่าใครเพื่อน
ดังนั้นแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ฉันก็ต้องมีความสุขกับความพยายามของพี่ชายที่เข้าหาเขา หรืออย่างน้อยฉันก็ควรจะบอกตัวเอง
——— ดังนั้นตอนที่ฉันได้ยินพนักงานต้อนรับนั่นพูดฉันเดือดมากเลยล่ะ
ฉันรู้จักคนอย่างผู้หญิงแบบนั้นดี
เธอเป็นพวกประเภทที่ชอบดูถูกคนอื่น และ มองคนอื่นด้วยสายตาเหมือนมองขยะโดยไม่รู้สึกผิด
ดังนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องให้อภัยแก่คนแบบนั้นที่ปฏิเสธความพยายามอย่างหนักหน่วงของพี่ชาย
ถึงกระนั้น ฉันก็ละอายใจที่ต้องทำให้พี่ชายออกจากกิลด์เพราะต้นเหตุมาจากฉัน
แต่ว่าพี่ชายยิ้มแล้วบอกขอบคุณฉันโดยไม่ตำหนิอะไรเลย
——— นั่นคือตอนที่ฉันเริ่มเห็นพี่ชายมีความสุข
「เอะเฮะเฮะ!」
พอนึกอีกครั้งปากฉันก็ยานอีกครั้งเมื่อฉันหัวเราะ
ฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงจากห้องถัดไป แต่ตอนนี้ใครจะสน
「แต่ว่า ทำไมล่ะ…?」
ยังไงก็ตามในเวลานั้นก็มีคำถามเกิดขึ้นในใจของฉัน
มันเกี่ยวกับปาร์ตี้ที่พี่ชายเข้าร่วมนั่นเองปาร์ตี้จอมขี้โกงนั่น
「…… ทำไมพวกนั้นถึงเตะคนที่มีความสามารถมากขนาดนี้ อย่างพี่ชายล่ะ?」
ฉันไม่ได้รับคำตอบของคำถามนั่นและในไม่ช้าฉันก็ลืมเกี่ยวกับปาร์ตี้จอมฉ้อโกงในไม่ช้า…>