[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 51
Ch.51 – คำขอของซีค
Provider : Blemeshineของฉัน
Chapter 5 :คำขอของซีค
—มุมมองราอุส—
「…ไม่รู้ว่าเธอโผล่มาจากไหน ต้องขอโทษด้วยจริงๆทั้งสองคน」
หลังจากอาร์เมียวิ่งออกไปได้สักพัก ซีคก็ขอโทษพวกเรา
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถซ่อนความสับสนได้ ที่อยู่ๆเธอก็โผล่มา
「อาร์เมียอาการยังไม่หายดีจากการช็อคครั้งล่าสุดน่ะ.」
……หลังจากขอโทษซีคก็พูดเช่นนั้น เขาจ้องมองไปยังทิศทางที่อาร์เมียวิ่งออกไปด้วยความกังวล
ด้วยสีหน้าเช่นนั้น ผมเข้าใจได้ว่าซีคนั้นกังวลกับอาร์เมียเป็นอย่างมาก
มันต้องเจ็บปวดมากแน่ๆที่เห็นอาร์เมียในสภาพเช่นนั้น แม้แต่คนนอกอย่างผมยังเข้าใจดี
ผมนึกไม่ออกเลยว่าซีคที่อยู่ปาร์ตี้เดียวกันกับอาร์เมียในตอนนี้รู้สึกเช่นใด
เมื่อผมมองไปข้างๆแม้แต่นาร์เซน่าที่รู้สึกโกรธอาร์เมียนั้นก็ยังรู้สึกผิดที่ทำให้เธอเป็นเช่นนั้น
「ขออะไรสักอย่างได้ไหม?」
หลังจากพูดแบบนั้นซีคก็พูดร้องขออะไรขึ้นมา
「ชั้นรู้ว่าพวกนายอาจจะไม่ลงรอยกับดาบแห่งอัสนีแต่เพื่อประโยชน์ของอาร์เมียแล้ว ได้โปรดช่วยชั้นเถอะนะ」
「อ๊าาาาาาาาาา โถ่ว!」
นาร์เซน่าตอบสนองต่อคำพูดของซีค
ท่าทีของเธอบอกได้อย่างชัดเจนเลยว่าไม่เอาด้วยกับคำขอแบบนี้เด็ดขาด
「ขอบคุณนะนาร์เซน่า แต่ว่าผมไม่เป็นไรหรอก」
ผมพูดเช่นนั้นให้นาร์เซน่าใจเย็นๆ
นั่นเป็นคำขอของซีค ซึ่งผมเองก็ไม่ได้คิดว่ามันแย่ตรงไหน
เพื่อตัวเธอเองแล้ว มันเป็นความรู้สึกเช่นนั้นแหละ
นอกจากนี้หลังจากเห็นรูปลักษณ์ที่น่าเศร้าของอาร์เมียและซีคที่พยายามขอให้พวกเราช่วย ผมก็ไม่ได้ใจร้ายถึงกับจะปฏิเสธได้ลงคอ
——นอกจากนี้ตอนนี้ผมก็มีความสุขดี ถ้าเรื่องรบกวนเพียงเล็กน้อยแค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกนะ?
「……ถ้าพูดถึงเช่นนั้นแล้วก็นะพี่ชายคะ จะยอมให้ก็ได้」
ผมยิ้มทั้งๆที่นาร์เซน่าทำท่าทางงอลๆแม้ว่าจะไม่เต็มใจให้กับคำพูดของผมก็ตาม
นาร์เซน่าเธอก็แค่โกรธให้ผม
ตอนนี้นาร์เซน่าแสดงท่าทีดูเหมือนเศร้าหน่อยๆเพราะะเป็นห่วงผม ผมเองก็รู้สึกดีใจที่เธอเป็นห่วงผมถึงขนาดนี้
นั่นทำให้ผมนึกถึงได้ว่านาร์เซน่านั้นมีค่าสำหรับผมขนาดไหน
หลังจากคิดได้เช่นนั้นผมก็ยื่นมือไปลูบหัวของเธอ
「ฟุเออออ๋!?」
อยู่ๆก็เข้าไปลูบหัวเธอกระทันหันทำให้นาร์เซน่าส่งเสียงแปลกๆออกมา พร้อมกับใบหน้าที่ย้อมเป็นสีแดง
ในขณะที่เห็นสภาพของเธอในตอนนี้ ผมก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้เธออาย แต่อย่างนั้นผมก็กล่าวขอบคุณเธอออกไป
「จริงๆเลยนะนาร์เซน่า ต้องขอบคุณเธอจริงๆ」
「หือออออ!?มะไม่เห็นเป็นไรนี่ค่ะ! พวกเราอยู่ปาร์ตี้เดียวกันนะคะ!」
นาร์เซน่าตอบกลับมาด้วยความลนลาน
ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เธอยอมให้ผมลูบหัวเธอ
เมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น ความรักและความสุขมันก็เข้ามาเติมเต็มหัวใจจนใบหน้าของผมเริ่มผ่อนคลาย
「ผมไม่รู้ว่าจะให้ความร่วมมือได้แค่ไหน แต่ก่อนอื่นช่วยเล่าเรื่องราวทั้งหมดก่อนได้ไหมครับ?」
ผมแสดงท่าทีเหมือนทุกครั้งพร้อมกับพูดกับซีค
「ขอบคุณนะ」
จนถึงตอนนี้ซีคนั้นดูไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา แต่หลังจากได้ยินคำตอบก็ดูโล่งใจมากขึ้น
「เรื่องมันค่อนข้างยาว……」
ด้วยคำกล่าวเช่นนั้นซีคจึงเริ่มเล่าเรื่องราว
◇ ◆ ◇
「อะไรแบบนั้นล่ะ……」
ไม่กี่นาทีต่อมานั่นคือเรื่องราวทั้งหมดที่ผมได้ยินมาจากเขา ที่ทำให้อาร์เมียมาตกอยู่ในสภาพปัจจุบัน
……สำหรับนาร์เซน่าเธอพูดไม่ออกเลยทีเดียว
ส่วนหนึ่งที่ซีคเราเรื่องของอาร์เมียและดาบแห่งอัสนีนั้นทำให้ตกใจอย่างยิ่ง
เมื่อเสียใจกับสิ่งที่เธอทำในอดีตนั้นอาร์เมียก็พยายามจะเริ่มต้นใหม่
…แต่ว่าเธอก็ถูกมาร์คูลัสและซาเวเรียหักหลัง ทั้งๆที่อาร์เมียพยายามเพื่อที่จะช่วยพวกนั้น
สำหรับผู้คนในเขาวงกตแล้วเรื่องนี้ไม่ใช่โศกนากฏกรรม แต่มันกลายเป็นเรื่องขบขัน
เมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เหมือนกับมาร์คูลัส
ภายใต้สถานาการณ์เช่นนี้อาร์เมียถูกหลอกเพื่อใช้เป็นความสนุกสนานเพราะเธอมองไม่เห็นธาตุแท้ของคนอื่นนั้นก็เป็นเรื่องที่น่าขบขัน
อย่างไรก็ตามความใสซื่อของเธอเช่นนั้น ทำให้ผมไม่สามารถโกรธเธอลงได้
ดังที่ได้กล่าวไปแล้วผมไม่ได้รู้สึกดีๆอะไรกับเธอมากมาย
เพราะว่าเธอใสซื่อเกินไปเธอก็เลยไม่สามารถยอมรับโลกอันโหดร้ายของมาร์คูลัสและซาเวเรียได้
นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่สามารถซ่อนความตกใจได้เมื่อได้ยินว่าอาร์เมียกำลังเริ่มจะทำอะไรเพื่อตัวเองและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ไม่เคยคิดเลยว่าเธอที่ผ่านสถานการณ์เช่นนั้นมาจะปรับตัวได้
ด้วยเหตุนี้พร้อมกับที่ตกใจก็ประทับใจในเวลาเดียวกัน
อาร์เมียแสดงความขอบคุณต่อมาร์คูลัสและซาเวเรียที่ดึงเธอที่เป็นเด็กกำพร้าจนมากลายเป็นนักผจญภัยชั้นนำ
แต่อาร์เมียก็ตัดสินใจที่จะตัดความเชื่อที่พร่ามั่วของเธอที่ไปสนับสนุนมาร์คูลัสและซาเวเรียอีกต่อไป
ความกังวล,ความเสียใจ,และความรู้สึกอื่นๆมากมายเช่นเดียวกับอดีตสมาชิกแบบผมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ด้วยเหตุนี้อาร์เมียที่รู้สึกว่าโดนทรยศมานั้น มันกู้กลับมาไม่ได้แล้ว(เชื่อใจ)
「………โหดร้าย โหดร้ายเกินไปแล้ว」
นาร์เซน่าพูดออกมา
ในสายตาของเธอมีความแสดงความอาฆาตต่อมาร์คูลัสและซาเวเรีย ที่ไม่ได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้
ผมเองก็รู้สึกเช่นนั้นแบบเดียวกับเธอ
「ชั้นมีคำถามอยากจะถามเกี่ยวกับอาร์เมีย」
ในขณะที่บรรยากาศกำลังมาคุ ซีคก็พูดออกมา
「ชั้นรู้ว่ามันอาจจะดูไร้เหตุผลที่จะถามเรื่องนี้กับทั้งสอง แต่เราไม่สามารถปล่อยเธอไว้ในสภาพแบบนี้นานกว่านี้ได้ ขอร้องล่ะ ช่วยไปคุยกับเธอหน่อยได้ไหม? 」
เขาทำหน้าปวดใจขณะที่พูดเช่นนั้น
สีหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าเขากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากแค่ไหน
ในฐานะบุคคลที่สามที่ไม่ทราบภาพรวมทั้งหมดอย่างซีคแล้ว จึงต้องการหลีกเลี่ยงในการมาก้าวก่ายความสัมพันธ์ของผมกับอาร์เมีย
「ชั้นไม่ขอให้นายยกโทษให้อาร์เมียโดยไร้เหตุผลหรอกนะ แต่ว่าหวังว่านายจะสามารถคุยเรื่องนี้กับอาร์เมียให้มันจบๆได้ไหม อาร์เมียเองก็ทรมานมามากพอแล้ว ช่วยจะหยุดความทรมานของเธอได้รึเปล่า」
แต่ถึงกระนั้นเขาก็ทำสิ่งที่ต้องห้าม
จากนั้นก็เห็นได้ชัดเลยว่าซีคนั้นกังวลเกี่ยวกับอาร์เมียมากแค่ไหน
「……ผมขอโทษนะ แต่ว่าผมไม่สามารถรับคำขอแบบนั้นได้หรอก.」
……แต่ถึงจะรู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น แต่ผมก็ยอมรับมันไม่ได้
「อึก!」
ด้วยการตอบสนองของผมซีคก็เริ่มหน้าซีดพร้อมกับแสดงความกังวลอยู่ชั่วขณะ
「ขอโทษด้วย ความผิดชั้นเองแหละ ไม่ได้พูดถึงรางวัลเกี่ยวกับคำขอนี่น่ะ」
ไงก็ตามซีคก็กลับมาสงบสติอารมณ์อีกครั้งและยังคงพูดต่อไป
「ในเรื่องของรางวัล ชั้นจะให้ของทั้งหมดที่ได้จากการปราบเจ้านกฟีนิกซ์ แน่นอนว่านี่คือข้อสรุปที่ได้มาจากปาร์ตี้ของชั้นแล้ว」
「………หืออออ?」
「……อย่ามาพูดเล่นๆนะคะ」
ผมไม่สามารถซ่อนความกระวนกระวายใจเมื่อได้ยินคำพูดของซีค
การให้รางวัลทั้งหมดแก่เราจากการปราบเจ้านกฟีนิกซ์นั่นมันโครตจะพิเศษ
ยิ่งไปกว่านั้นการกระทำเช่นนี้หมายความว่ามันจะทำให้ปาร์ตี้ของซีคนั้นกลายเป็นตี้ที่มีตำหนิ
(อารมณ์ประมาณเป็นตี้มาดูดเวล แล้วไม่ช่วยนั่นละเลยไม่ได้ของเลย)
「ได้โปรดล่ะ!」
ถึงกระนั้นก็พูดออกมาไร้ซึ่งความลังเล
ผมรู้สึกประทับใจกับการที่เขาเป็นห่วงเพื่อนร่วมทีมถึงขนาดนี้
「……ผมขอโทษนะแต่ปัญหาไม่ใช่เรื่องรางวัลหรอก แต่ว่ามันดูไร้จุดหมายน่ะสิครับแม้ว่าผมจะยกโทษให้เธอแล้ว」
「หาา-!?」
…แต่ถึงกระนั้นผมก็รับคำขอของซีคไม่ได้
「เดี๋ยวก่อน!ในสภาพปัจจุบันตอนนี้เธอยังไม่สามารถมีส่วนร่วมเข้าไปปราบนกฟีนิกซ์ได้ หากอาร์เมียกลับเข้าสู่สภาวะจิตใจปกติมันน่าจะช่วยให้สู้กับฟีนิกซ์ง่ายขึ้นแน่นอน!」
ซีคตอบสนองต่อคำพูดของผม ยังคงพูดราวกับว่าร้อนใจ
เพื่อที่พยายามจะซื้อใจผม
…ถึงแบบนั้นผมก็ใช่ว่าไม่ยอมรับเรื่องนั้นเพราะไม่ใช่เพราะยกโทษให้อาร์เมียไม่ได้
มันเป็นเพียงว่าไม่ว่าผมจะทำอะไรผมก็ไม่สามารถช่วยเธอได้
「ผมไม่คิดว่าเธอจะกลับมาเป็นปกติหรอกแม้ว่าผมจะยกโทษให้เธอก็ตาม」
「…………หาาาา?」
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมจะสือเลยกล่าวคำมึนๆออกมา
「ผมคิดว่าอาร์เมียแค่พยายามลบความรู้สึกที่มันขุ่นมัวจากการถูกหักหลังโดยปาร์ตี้ดาบแห่งอัสนี โดยหมกมุ่นอยู่กับการทำทุกอย่างเพื่อเป็นการขอโทษผม ไม่ว่าผมจะยกโทษให้เธอหรือไม่ความว่างเปล่าในใจนั้นก็ยังไม่ถูกเติมเต็ม…ไม่สิ การยกโทษให้เธออาจจะเป็นตัวกระตุ้นอันหนักหน่วงด้วยซ้ำ」
อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินคำอธิบายของผมซีตที่ไม่สนใจอะไรก็ดูจะทำตัวสั่นๆเล็กน้อยหลังจากนั้นก็พูดขึ้น
「…เป็นงั้นเหรอ?」
จากคำบ่นของเขาดูเหมือนว่าจะเริ่มเชื่อที่ผมพูด
นั่นคือตอนที่ผมรู้ว่าในที่สุดซีคก็รู้ตัวแล้วว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้
เหตุผลสำหรับสภาพปัจจุบันนั้นไม่ใช่ว่าเธอรู้สึกผิดต่อผม
เรื่องที่มาร์คูลัสและซาเวเรียยังคงอยู่ในใจของเธอนั้นกลายเป็นแผลใจ
เธอพยายามชดใช้ผมโดยการที่เธอเบือนหน้าหนีจากเรื่องเหล่านี้
(หลบหน้าเพราะกลัวโดนเกลียด)
ดังนั้นผมไม่สามารถจะให้กำลังใจอาร์เมียได้
…… เมื่อเข้าใจเช่นนั้น ซีคก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกท้อแท้ของเขาได้จึงออกจากร้านกาแฟพร้อมกับพูดคุยเกี่ยวกับสมาชิกปาร์ตี้ในการปราบนกฟีนิกซ์ในวันพรุ่งนี้
「……แบบนั้นจะไม่เป็นไรเหรอ?」
ทั้งหมดที่ผมทำได้เมื่อดูซีคจากไปนั้นก็พร้อมกับยักไหล่และพึมพำเช่นนั้น
แต่เมื่อผมรู้ว่าผมไม่สามารถเข้าไปมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ได้ ก็ทำได้แต่ถอนหายใจ
ในขณะที่ภาวนาว่าอาร์เมียจะฟื้นฟูจิตใจของเธอจนกล้ามาพบผมได้
「…อืมมมม พี่ชายค่ะ」
「มีอะไรงั้นเหรอ?」
ในขณะนั้นเองนาร์เซน่าก็เรียกผมด้วยท่าทางเขินอาย
ดีเลย์ 1 ตอนจากนายท่าน