[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 52

Chapter 6 :ความเศร้าโศกของอาร์เมีย

—มุมมองอาร์เมีย—

「แฮ่ก แฮ่ก ทะ-ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นละเนี่ย…」

ไม่กี่นาทีหลังจากที่กระวนกระวายใจก็เผลอวิ่งหนีราอุสมาด้วยความตกใจที่เขาอยู่กับซีค ฉันวิ่งเข้าไปลึกยังในเมือง

เพราะวิ่งมาที่นี่ด้วยความเร็วเต็มที่ฉันเลยหายใจไม่ค่อยออกและคนรอบข้างกำลังมองมาทางนี้ด้วยความสงสัย

แต่ว่าฉันไม่มีเวลามาสนพวกนั้นหรอก

อาจจะเป็นเพราะว่าขาดออกซิเจน แต่สิ่งแรกที่อยู่ในใจคือเหตุการณ์ที่ได้พบกับราอุสก่อนหน้านี้

เขาคือ…คนที่ฉันโหยหา

ไม่มีอะไรมาก แต่หลังจากที่ฉันไปเขาวงกตกับซีคและไลลาฉันก็พอมีเงินเก็บบ้าง

ตั้งแต่นั้นมาฉันก็พยายามตามหาราอุส

แน่นอนว่ามันเป็นการมอบทุกสิ่งที่ฉันมีอยู่ให้กับเขา

แต่การพบกันกระทันหันแบบนั้นทำให้ฉันเผลอตกใจเข้า

เมื่อฉันได้พบกับราอุส ภาพเหล่านั้นก็คอยเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันควรจะไปขอโทษเขาและพยายามชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไป ถึงอย่างงั้นการเจอกันกระทันหันแบบนั้นมันก็นะ น่าอายหน่อยๆ

………และฉันเองก็รีบวิ่งแจ้นออกมาเลย

ถ้าตั้งแต่แรกฉันรู้ว่าราอุสอยู่ตรงนั้นก็คงจะไม่ตื่นตระหนกแบบนี้เลย

ในตอนนั้นเพราะฉันสนใจซีคมากเกินไปเพราะโกรธเขามากที่บอกว่าฉันจะไม่ได้ทำเควสปราบนกฟีนิกซ์นั่น

การไม่นำกองหลังไปสู้กับนกฟีนิกซ์มันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ

「…ทำไม ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นกันละเนี่ย…」

……อย่างไรก็ตามตอนนี้รู้สึกเสียใจที่แสดงอารมณ์ออกไปเช่นนั้น

ตอนนี้ฉันไม่โกรธซีคแล้วล่ะ

มันเป็นเพียงแค่ว่ามันต้องรู้สึกแบบนั้นเท่านั้นเอง

「ทำไงดี ทำยังไงดีเนี่ย-」

แล้วความเสียใจก็กลายเป็นความหงุดหงิดฉันบ่นออกมาโดยไม่รู้ตัว

การชดใช้รวมถึงขอโทษให้กับราอุสนั้นสำคัญที่สุด

อย่างไรก็ตามการที่ปล่อยตัวเองไปตามอามรมณ์แบบนี้ก็เป็นเรื่องผิดพลาดอย่างร้ายแรง

「…ไม่อยากจะเฟลไปมากกว่านี้แล้ว」

และในขณะที่เก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ฉันก็บ่นเช่นนั้น

บางทีเพราะการมีอยู่ของฉันอาจจะไม่มีค่าอีกแล้วนอกเหนือเสียจากการจะชดใช้ให้กับราอุส

และตอนนี้ก็ยังไม่มีใครมาช่วยฉันอีก

ไอ้พวกนั้นที่ทรยศฉันและหนีไปแบบนั้น……

「อ๊าาาาา!」

เมื่อคิดได้เช่นนั้นก็น่าหมั่นไส้ชะมัด จนฉันเผลอจะอาเจียน

ฉันรีบวิ่งเข้าไปยังซอยแห่งหนึ่งท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จ้องมองฉัน

「อุบ…」

ถึงยังงั้นก็ไม่ได้อาเจียนออกมาแต่ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ยังไม่หายไป

คำพูดที่ฉันบอกกับดาบแห่งอัสนีให้มาร่วมชดใช้หนี้ด้วยกัน

ไม่ใช่สิ่งที่ฉันพูดโดยไม่คิดหรอกนะ

แม้จะรู้อยู่แล้วว่าพวกนั้นไม่ใช่พวกดีเด่อะไร

แล้วเมื่อฉันเข้าปาร์ตี้กับไลลา โดยรู้ว่าฉันไม่ต้องทำงานหนักและดิ้นรนตั้งแต่รากหญ้านั้น ก็รู้สึกหนักใจ

——งั้นก็ตามความจริงที่ฉันเคยเป็นนักผจญภัยชั้นนำจากการอยู่ในตี้ของดาบแห่งอัสนีก็ไม่ได้หายไป

นั่นค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน

จนกระทั่งตอนนั้น ฉันเป็นพวกระดับรากหญ้ามาตลอด จนกระทั่งดาบแห่งอัสนีมาฉุดฉันขึ้นไป

โดยที่ไม่ได้คิดถึงความตั้งใจจริงของพวกนั้นเลย

เพราะงั้นเองการเริ่มจากศูนย์เพื่อคืนเกียรติดาบแห่งอัสนี

แต่ถึงยังงั้นความรู้สึกของฉันก็กลับถูกเหยียบย่ำราวกับเป็นของเล่น

「ทำไมกัน…」

ทุกครั้งที่คิดถึงช่วงเวลานั้น ก็รู้สึกเหมือนถูกปกคลุมด้วยอะไรบางอย่างที่มันมืดมน

เช่นเดียวกับความรู้สึกเฉยชาจนตัวเองถูกย้อมกลายเป็นสีดำ

「…ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องแบบนั้นแล้ว.」

ฉันพยายามผลักความรู้สึกเหล่านั้นออกไป

ยังไงก็ตามก็ต้องหมกมุ่นอยู่กับการชดใช้หนี้สินอยู่แล้ว

「แฮ่ก แฮ่ก~ในที่สุดก็เจอเธอจนได้นะ」

「………หือ?」

วินาทีต่อมาก็ถูกขัดด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคย

ฉันเงยหน้าขึ้นตามทิศทางเสียงที่มา

「นาร์เซน่าซัง?」

——ด้วยความตกตะลึงฉันพึมพำออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

◇ ◆ ◇

ไม่กี่นาทีหลังจากพบกับนาร์เซน่าซังฉันก็ถูกพาไปยังที่ๆไม่ค่อยเป็นที่นิยมเท่าไร

ระหว่างทางเธอไม่ได้พูดอะไรเลย

ฉันนึกภาพออกเลยว่านาร์เซน่าซังจะทำอะไรฉัน

…นาร์เซน่าซังบางทีอาจจะมาเอาคืนฉันก็ได้

นาร์เซน่าซังนั้นเป็นนักผจญภัยที่มีชื่อเสียงและยังเป็นคนรักของราอุส

นอกจากนี้เธอยังไม่ยอมยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำร้ายคนรักของเธอด้วย

แฟนสาวแบบเธอนั้นไม่มีทางให้อภัยคนอย่างฉันหรอก

ฉันไม่รู้ว่าเธอพยายามจะทำอะไร แต่ฉันแน่ใจ

แต่ถึงรู้เช่นนั้นฉันก็ไม่เสียใจหรอก

ฉันรู้ว่านี่มันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วที่จะต้องโดนลงโทษ

ไม่ว่าใครทำอะไร มันถือเป็นการลงโทษสำหรับฉัน

…อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับสิ่งที่ฉันหวังไว้เรามาถึงที่ว่างๆและนาร์เซน่าก็นั่งลงบนม้าหินโดยไม่ทำอะไรเลย

เธอแค่หันมาสบตากับฉัน

「…เธอไม่คิดจะทำอะไรหน่อยเหรอ?」

เมื่อเห็นเธอทำตัวเช่นนั้นฉันก็เลยถามออกไปด้วยความประหลาดใจ

「ฉันแค่มาให้คำแนะนำแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นล่ะคะ」

「……หือออ?」

ราวกับตอบสนองกับคำพูดของเธอฉันตอบออกไปสั้นๆ

แต่ในตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

「อย่าหมกมุ่นอยู่กับเรื่องความผิดบาปต่อพี่ชาย แล้วก็อย่าใช้พี่ชายเพื่อผลประโยชน์อีกต่อไปแค่นั้นละคะ.」

「หาา!?」

……อย่างไรก็ตามคำพูดที่เธอพูดออกมาก็ทำฉันเลือดขึ้นหน้า

หมกมุ่นเกี่ยวกับความรู้สึกผิดบาปงั้นเหรอนั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำสักหน่อย

อย่างไรก็ตามแม้ว่าเธอจะพูดเช่นนั้นแต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

สิ่งที่อยู่ในใจฉันก็คือการชดใช้ความผิดและหนี้สินเพื่อเบือนหน้าหนีออกจากความจริง

ห่างไกลจากความหมกมุ่นมันเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมราวกับว่าเป็นการพึ่งพาอาศัยกัน

และฉันก็ไม่สามารถซ่อนความสับสนที่มีต่อตัวเองที่ทำเช่นนั้นได้เลย

「ไม่ได้ตั้งใจจะยื่นมือมาช่วยหรอกนะคะ สิ่งที่พี่ชายของฉันต้องการจากเธอไม่ใช่การแก้แค้นหรือการตอบแทนหรอกค่ะ สิ่งที่เขาต้องการคือแค่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับเธอที่เป็นอยู่ในตอนนี้(ยังหมกมุ่นอยู่กับดาบแห่งอัสนี)แค่นั้น」

……ราวกับว่าอ่านความรู้สึกของฉัน เหมือนกับหนังสือที่ถูกเปิดอยู่นาร์เซน่าพูดออกมาเช่นนั้น

ได้ยินเช่นนั้นฉันก็ไม่สามารถเงยหน้ามองเธอได้อีกต่อไป

ฉันรู้สึกอับอายและรู้สึกอยากหายไปจากสถานที่แห่งนี้

「อย่าให้ฉันต้องมามีส่วนร่วมกับการที่เธอต้องมาเสียเวลาอะไรแบบนั้น」

「………!」

……ช่วงเวลาที่เธอบอกว่าเช่นนั้น อารมณ์ความรู้สึกของฉันก็เต็มไปด้วยความโกรธ

——ฉันเข้าใจอย่างดีเลยว่าการเข้าไปเกี่ยวข้องกับดาบแห่งอัสนีมันเป็นเพียงเรื่องโง่เขลา

คำพูดของนาร์เซน่าซังมีเหตุผล

ฉันเชื่อในคนที่ไม่ควรเชื่อและผลก็คือถูกทรยศ

ฉันพบเรื่องแย่ๆมามากมายแต่ก็ยังแยกตัวเองออกจากวังวนนี้ไม่ได้ จากมุมมองของนาร์เซน่าซังนี่ก็ไม่ต่างอะไรกับคนโง่

แม้ว่าจะเข้าใจถึงเรื่องนั้นแต่ก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้เลย

ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะเก็บความรู้สึกไว้

ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นการโกรธผิดคน

…แต่วินาทีต่อมาฉันก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกและเปิดปากพูด

「อย่างเธอน่ะจะมารู้ดีอะไรเกี่ยวฉัน!」

หลังจากที่พูดออกไปเช่นนั้นก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

แม้ว่าสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามพูดมันจะถูกต้อง แต่ฉันก็ดันไประบายอารมณ์ใส่เธอ

นั่นคือสิ่งที่ฉันทำลงไป ฉันควรจะขอโทษเธอ

ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรฉันก็จะไม่บ่น

「………เออออ๋?」

แต่ตรงกันข้ามกับความคิดของฉันนาร์เซน่ายังคงสงบนิ่ง

แม้ว่าจะโดนฉันที่ระเบิดความโกรธออกมาอย่างไร้เหตุผล แต่ก็ยังนิ่งเฉย

แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนสีหน้าของเธอมันคือความสงสาร

「หาาา-!?」

ฉันไม่เคยคิเลยว่าเธอจะแสดงท่าทีน่าสงสารเช่นนั้น ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นไหว

ฉันไม่ได้สนิทกับนาร์เซน่าซังเท่าไรดังนั้นมันก็ไม่ควรมีเหตุผลให้เธอมาสงสารฉัน

「ฉันจะไม่เข้าไปก้าวก่ายปัญหาของคุณหรอกค่ะ แต่คุณไม่ควรจะจมปลักอยู่กับมันนะคะ」

เมื่อมองมาที่ฉันที่สั่นเทาเธอก็พูดเช่นนั้น

「สิ่งที่คุณควรทำตอนนี้ไม่ใช่การถูกผูกมัดด้วยความรู้สึกผิดหรือต้องชดใช้อะไรทั้งนั้นคะ」

ฉันไม่เข้าใจความหมายที่นาร์เซน่าซังพยายามจะสื่อ

ฉันรู้ว่ามันไม่ดีเลยที่พยายามจะทำตัวชดใช้ความผิดต่อไปแต่ก็ยังไม่มีอะไรที่มาแทนที่ความรู้สึกนี้ได้

แม้แต่ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าควรจะทำตัวยังไง

「เอ๋? หมายความว่ายังไง…」

เพื่อที่จะเคลียร์ความสงสัยฉันก็ถามเธอ

แต่นาร์เซน่าก็ยังไม่ได้สนใจฉัน

เธอเมินสิ่งที่ฉันพูดและยังพูดต่อไป

「คนที่อยู่ปาร์ตี้เดียวกับเธอบอกกับพวกเราว่าเขาจะยกรางวัลให้พวกเราทั้งหมดในการปราบเจ้านกฟีนิกซ์ เพื่อสร้างสถานการณ์ให้เธอสามารถขอโทษพี่ชายได้」

「——หาาา!」

……และในที่สุดฉันก็เข้าใจสิ่งที่นาร์เซน่าซังพยายามจะพูด

รูปร่างของไลลาและซีคปรากฏเข้ามาในหัวของฉัน ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะพยายามทำให้ฉันร่าเริงขึ้นมาสินะ

ฉันไม่รู้ว่าพวกเราจะโดนคาดโทษไว้แค่ไหน ถ้าพวกเขาให้รางวัลทั้งหมดจากการปราบนกฟีนิกซ์ให้กับปาร์ตี้ของราอุสซัง

แต่ถึงกระนั้น เพื่อช่วยให้ฉันกลับมายืนหยัดได้อีกครั้งพวกเขาก็ยินดียอมเสียสิ่งเหล่านั้นไป

แต่ถึงยังงั้นฉันก็เอาแต่สนใจตัวเองและไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาทำเพื่อฉันเลย

ฉันลืมไปแม้กระทั่งไลลาซังที่คอยหนุนหลังฉันตั้งแต่ที่เราอยู่ในดาบแห่งอัสนีด้วยกัน

ฉันมีเพือนที่พยายามจะซัพพอร์ตฉันแต่ก็ไม่ได้ตระหนักถึงมันเลย

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

เอาจริงๆแล้ว ฉันมันก็แค่เด็กน้อยไร้ซึ่งประโยชน์

แถมยังตาบอดพร่ามัวกับสิ่งที่ยึดติดในอดีต และยังมองข้ามสิ่งที่สำคัญที่สุดไป

แต่ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว

รู้แล้วว่าไลลาซังกับซีคซังแคร์ฉันมากแค่ไหน

และพวกนั้นสำคัญแค่ไหนสำหรับฉัน

……ตอนนี้ดาบแห่งอัสนีและอารมณ์ด้านลบยังยึดติดอยู่ในใจฉัน

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ฉันตระหนักได้แล้วว่าฉันต้องทำอะไรต่อไป ฉันจะก้าวเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอดีตอีกต่อไป

「นาร์เซน่าซัง… อืม ขอบคุณมากๆนะคะ!」

ฉันโค้งคำนับให้กับนาร์เซน่าซังที่ทำให้ตระหนักถึงความจริง

「ฉันคิดว่าสำหรับตอนนี้มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่าจะตอบแทนราอุสซัง สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาแน่นอน นอกจากนี้ต้องขอบคุณนาร์เซน่าด้วยนะ!」

นาร์เซน่าพยักหน้าเล็กน้อยให้กับฉันที่ตะโกนอย่างหนักแน่น

เมื่อยืนยันได้เช่นนั้นแล้วฉันก็เริ่มวิ่งกลับไปหาซีคและไลลา

「ก่อนอื่นก็ต้องไปขออนุญาติในการเข้าร่วมการปราบนกฟีนิกซ์สินะ……」

ความหนักอึ้งในใจหายไป ตอนนี้เหลือเพียงแต่จิตใจที่มีแสงสอดส่อง

ดีเลย์ 1 ตอน จากเว็บนายท่าน