[นิยายแปล]กาวฮีล - ตอนที่ 57

Chapter 11 อัปจนหนทาง

—มุมมองราอุส—

「อึกกก!」

บอลเพลิงปรากฏขึ้นตรงหน้าผม

ผมหลบโดยการกระโดดไปด้านข้าง

เอาจริงๆแล้วก็หลบได้ไม่พ้นทั้งหมด

บอลเพลิงพุ่งผ่านขาผมไปจนไหม้เกรียมเล็กน้อย ความเจ็บปวดเริ่มแล่นผ่าน

โดยเมินความเจ็บปวดเหล่านั้นผมถีบตัวออกมาจากพื้นเขาวงกต

แม้ว่าจะเผาไปเพียงเล็กน้อย แต่นี่มันคือเปลวเพลิงของนกฟีนิกซ์ที่มีความยากระดับสูงมากแล้ว

โดยปกติแล้วคงไม่แปลกที่ขาของผมจะใช้งานไม่ได้อีก

แต่อย่างไรก็ตามร่างกายของผมต้อนนี้ใส่อุปกรณ์เวทย์ต้านธาตุไฟที่สร้างขึ้นมาเอง

ตราบใดแค่มันเป็นการแฉลบมันก็ไม่มีปัญหาอื่นใดนอกจากความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา

อันที่จริงคราวนี้ต้องขอบคุณอุปกรณ์เวทย์นั่นละ

ถึงกระนั้นไม่สามารถจะพึ่งพาอุปกรณ์เวทย์เหล่านั้นได้ตลอดไป

เพราะเป็นแค่อุปกรณ์ มันก็มีวันที่จะถูกทำลายได้เหมือนกัน

เอาง่ายๆคือมีข้อจำกัดในการใช้งานว่าจะทนได้กี่ครั้งเท่านั้นเอง

นอกจากนี้มันไม่ช่วยอะไรหากผมโดนเข้าไปเต็มๆ

เมื่อผสานกับเวทย์รักษาของไลลาซัง ผมก็สามารถกันไฟได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็มีขีดจำกัด

…เมื่อทราบถึงข้อจำกัดเหล่านั้น ความกดดันมันก็มากขึ้นตาม

「ราาาา─────กกก!」

「ฮึ่ก โอ้ววววววววววววว!!!!」

ตอนนี้ผมค่อนข้างกังวลหน่อยๆเนื่องจากสู้โดยไม่ได้ใช้ตรวจจับเวทย์ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่ค่อนข้างเสียเปรียบ

ขณะที่หลบเลี่ยงบอลเพลิงด้วยการกระโดดพร้อมกับวิ่งไปรอบๆผมก็วิเคราะห์สถานการณ์

ตอนนี้ผมไม่ได้ใช้ตรวจจับเวทย์ และกำลังหลบการโจมตีของนกฟีนิกซ์ด้วยการใช้เสริมแกร่งร่างกายและคิเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ผมไม่สามารถใช้เวทย์ตรวจจับได้เพราะมันใช้สมาธิอย่างมากในการหลบการโจมตีนกฟีนิกซ์ ตอนนี้จำเป็นต้องเปิดใช้และมันเพิ่มภาระอย่างมาก

โชคดีที่เหมือนว่าการตรวจจับเวทย์จะไม่จำเป็นเท่าไรเมื่อต่อสู้กับนกฟีนิกซ์

ในทางตรงกันข้ามการตรวจจับเวทย์อาจจะไม่เหมาะกับการใช้กับนกฟีนิกซ์เพราะมันอยู่นอกระยะด้วย

แต่การไม่ใช้ตรวจจับเวทย์พร้อมกับล่อมันไปทั้งแบบนี้ทำให้สะดวกกว่าเยอะ หากใช้จะเป็นการเพิ่มภาระให้กับผมอีกต่างหาก

「ราาาาา───」

「ฮึย๊ากกกห์!」

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาขณะที่ผมกระโดดไปด้านหน้าด้วยพละกำลังทั้งหมดเพื่อหลบบอลเพลิง และตอนนี้เองผมก็ปลดเวทย์ตรวจจับออก

จนถึงตอนนี้ผมหลบโดยใช้ระยะเฉียดฉิวเสมอ

แต่คราวนี้ผมเคลื่อนไหวหลบแบบเกินเบอร์ไปมาก

หากไม่มีการตรวจจับเวทย์ผมก็ไม่รู้ว่าจะหลบได้สำเร็จรึเปล่า ดังนั้นผมจึงเคลื่อนไหวโดยไม่จำเป็น

「แฮ่ก แฮ่ก-」

…ผลลัพธ์ก็คือทำให้ผมเหนื่อยล้ามากกว่าเดิมทั้งทางกายและใจกว่าที่คิด

จนถึงตอนนี้ไม่รู้ว่ายื้อเวลาไปได้มากแค่ไหนแล้วเพื่อต้องรักษาสภาพนี้เอาไว้

แต่ถึงกระนั้นเปลวไฟแห่งนักสู้ก็ยังคงลุกโชนอยู่ในตัวผม

「《แอเรีย ฮีล(Area Heal)》」

พร้อมกับน้ำเสียงอันแสนไพเราะของไลลาซังอาการบาดเจ็บของผมก็หายเป็นปลิดทิ้งและความเหนื่อยล้าก็หายไปเล็กน้อย

เนื่องจากความล้าทางกายในปัจจุบัน ความล้าทางกายที่ถูกฟื้นฟูขึ้นมานิดหน่อยก็เป็นเหมือนยาปลอยใจ

ยังไงก็ตาม แต่ว่า《แอเรีย ฮีล》 นั้นช่วยรักษาอาการล้าทางใจได้ด้วย

ความเข้ากันได้ระหว่างผมกับนกฟีนิกซ์คือเข้าขั้นระยำ

มันลำบากกว่าไฮดร้ามากก่อนที่มันจะกลายพันธุ์เสียอีก

ถึงกระนั้นผมก็เต็มไปด้วยแรงจูงใจแห่งนักสู้หากเทียบกับตอนนั้น

การปรากฏตัวของเหล่าสหายแสนสำคัญที่เป็นตัวจุดประกายไฟให้ผม

ดังนั้นจึงยิ้มพร้อมกับคว้ามีดสั้นไว้ในมือ ผมโยนดาบใหญ่ที่หลอมละลายไปทิ้งไว้กลางทาง

「ราอุส ถอยมาได้แล้ว!」

ณ ตอนนั้นเอง เสียงของซีคก็ดังขึ้น

ทันทีที่ได้ยินก็เข้าใจได้ทันทีถึงสิ่งที่ซีคพยายามจะสื่อเวทย์ของอาร์เมียพร้อมแล้ว

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเนื่องจากความรู้สึกของผมมันจมปลักอยู่กับการต่อสู้

ครู่หนึ่งที่ผมรู้สึกโล่งใจเมื่อทำในส่วนของผมเสร็จแล้วนั้น

「ราาาาาาาา────!」

「—!」

แต่ในเวลาต่อมาผมก็ตระหนักได้ถึงบางสิ่ง ใบหน้าผมก็ถึงกับตึงขึ้นมาทันที

…ไม่ใช่เพียงแค่ผมที่ตระหนักถึงเวทย์ของอาร์เมีย

ฟีนิกซ์เองหมดความสนใจในตัวผมแล้ว

ในตอนท้ายสายตาของอาร์เมียนั้นคือการที่เธอเริ่มหลับตาพร้อมกับตั้งสมาธิ

เมื่อมองไปเช่นนั้น ก็ตระหนักได้ถึงเวทย์ของอาร์เมียจริงๆ

ยังไม่ชัดเจนว่าเจ้านกฟีนิกซ์มันตื่นตัวต่อเวทย์แค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะรู้ตัวแล้วว่าเวทย์ใกล้เสร็จสมบูรณ์

อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดมันตระหนักถึงเวทย์ของอาร์เมียแล้ว

「ราาาาาาาาาา───────!」

ฟีนิกซ์ส่งเสียงคำรามแห่งความโกรธไปยังอาร์เมีย

ฟีนิกซ์นั้นสังเกตถึงไพ่ตายของเราแล้ว ที่เราพยายามซ่อนไว้จนวินาทีสุดท้าย

「ด้วยสิ่งนี้ พวกเราก็จะชนะ…」

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็หัวเราะออกมา

ผมมั่นใจว่าชัยชนะของเราน่ะมันแน่นอนแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว ท่าทางของมันตอนนี้ก็เรียกได้ว่าอาจจะเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่สามารถทำได้

ระหว่างเจ้านกฟีนิกซ์และอาร์เมียนั้นมีร่างของซีคและนาร์เซน่าอยู่

สถานการณ์ก่อนหน้านี้อาจเปลี่ยนไปหากมันรู้ตัวไวกว่านี้

แต่อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันจะยิงลูกไฟมามากเท่าไรก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวอาร์เมียได้

เวทย์ของอาร์เมียจะเสร็จก่อนที่มันจะเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ

ในทางกลับกันการกระทำของเจ้านกฟีนิกซ์ช่างไร้ค่า

และอีกประการหนึ่งนกฟีนิกซ์มันมองข้ามสิ่งสำคัญที่ยิ่งใหญ่ไป

บางทีเจ้านกฟีนิกซ์โฟกัสไปที่อาร์เมียจนเกินเหตุโดยมันไม่ได้สนสิ่งอื่นเลย

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ ผมจึงพูดออกมาพร้อมกับยกดาบใหญ่ที่ขว้างออกไป พร้อมกับวิ่งไปรอบๆ

「มันลืมตัวไปซะสนิทเลยนะเนี่ย ใครกันที่สร้างบาดแผลขนาดใหญ่ไว้บนร่างของแก แกลืมไปแล้วสินะ…」

ตอนนั้นเองมันก็เลิกสนใจผมแล้ว

นั่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าผมพยายยามจะหยิบดาบใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้มองมาทางนี้

ดูเหมือนว่าจะมีบาดแผลใหญ่ฝังลึกลงไปในร่างกายของมัน แต่มันก็ไม่สนใจอยู่ดี

ด้วยสถานการณ์นี้ผมสามารถโจมตีมันได้

หลังจากตระหนักได้เช่นนั้นผมก็ยกดาบใหญ่ขึ้น

ใบมีดของดาบใหญ่นั้นถูกหลอมละลายจนโค้งมน

ใบมีดตอนนี้ค่อนข้างบางอย่างถึงที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะฟันได้อีกสักรอบ

หลังจากพิจารณาได้เช่นนั้นผมก็ใช้เวทย์เสริมพลังกายด้วยเวทย์และคิพร้อมกับจับด้ามดาบใหญ่กลับด้าน แล้วยกขึ้นมา

「ฮ่าาาาาาาาาาาาห์!」

และผมก็เขวี้ยงมันไปยังนกฟีนิกซ์

ดาบใหญ่มุ่งหน้าตรงเข้าไปหานกฟีนิกซ์

「ราากกกกกกกก────กว๊ากกกกก!?」

และฟีนิกซ์ที่สังเกตเห็นก็ยิงไฟบอลมายังทางดาบ

ฟีนิกซ์หยุดยิงบอลเพลิงพร้อมกับพยายามเอี้ยวตัวหลบดาบใหญ่

…แต่ว่ามันสายเกินไป

「กร๊ากกกกกกกกกกกกกก !?」

วินาทีต่อมาดาบใหญ่ก็เจาะทะลุเข้าไปฝังในร่างกายของนกฟีนิกซ์ มันคำรามก้องด้วยความเจ็บปวด

「จิตวิญญาณแห่งวารีเอ๋ย จงอวยพรแด่นางผู้นี้ด้วยเถิด!」

ในขณะนั้นเองเวทย์ของอาร์เมียก็เสร็จสมบูรณ์

เพื่อตอบสนองต่อคำร่ายสุดท้ายของอาร์เมียน้ำจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นและกลืนร่างของนกฟีนิกซ์

สำหรับน้ำปกติแล้วคงไม่สามารถละลายเกราะเปลวเพลิงได้

น้ำมันจะระเหยก่อนที่จะทำอะไรได้ซะอีก

แต่เวทย์ของอาร์เมียไม่ใช่เวทย์น้ำธรรมดา

มันถอดเกราะเปลวเพลิงก่อนที่น้ำจะทันระเหยซะอีก

「กร๊วกกกกก────!」

ฟีนิกซ์อาละวาดไปทั่วพร้อมพยายามสลัดน้ำออกจากตัว แต่ว่าไร้ซึ่งความหมาย

หลายสิบวินาทีต่อมาเกราะเปลวเพลิงก็ถูกปลดออก

เมื่อเห็นภาพเกราะเปลวเพลิงถูกปลดออกไปแล้วชัยชนะของเราก็ถูกยืนยัน

「ราาาาาาาาาาาาาาวกกกกกกก」

ไม่ว่าเกราะเปลวเพลิงจะทรงพลังเพียงใด มอนสเตอร์ที่มีความยากสูงพิเศษก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สามารถวางใจได้หลังจากปิดผนึกความสามารถมันแล้ว

การต่อสู้กับศัตรูความยากสูงที่สุดหมายถึงต้องระวังจนถึงจุดจบของมัน

…ถึงกระนั้นสภาพของเจ้านกฟีนิกซ์มันจะตายแหล่ไม่ตายแหล่แล้ว เราไม่คิดว่าเราจะแพ้ด้วยซ้ำ

ภายใต้เกราะเพลิงนั้นยังมีแผลลึกถึงสองแผล

แผลแรกจากตอนเริ่มสู้แล้วอีกแผลจากตอนที่มันไม่ระวังตัว

ผมไม่รู้ตัวเพราะตอนนั้นมีเกราะเพลิงบังอยู่ แต่ตอนนี้มันบาดเจ็บสาหัส

มันลึกมากจนถึงขนาดที่ว่านกฟีนิกซ์ที่มีความสามารถในการฟื้นฟูกว่ามอนสเตอร์ตัวอื่นๆก็ยังฟื้นฟูไม่ทัน

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงสู้อย่างหมดหวัง

ดูเหมือนว่ามันจะถึงลิมิตของมันแล้ว

ผมรู้ว่านกฟีนิกซ์ไม่สามารถจะยิงลูกไฟต่อไปได้อีกแล้ว

「มันคงจะโหดร้ายเกินไปหากลากยาวการต่อสู้นี้」

ซีคเองก็ได้ข้อสรุปเช่นเดียวกับผม?ซีคถือดาบเวทย์ขนาดใหญ่และเดินไปยังนกฟีนิกซ์

ผมเดาว่าเขาเองอยากจะปิดฉากนกฟีนิกซ์นี่ให้มันจบไป

เมื่อเห็นเขาเช่นนั้นผมก็คิดว่าคงถึงจุดจบของมันแล้ว

โดยปกติแล้วระยะเวลาการต่อสู้กับมันในตอนนี้ถือว่าสั้นมาก

อย่างไรก็ตามอาจเป็นเพราะการดึงความสนใจของนกฟีนิกซ์มาอย่างยาวนานทำให้ร่างกายของผมล้าอย่างหนัก

แต่ว่านี่คงจะเป็นจุดจบของเจ้านกฟีนิกซ์แล้ว

ใช่แล้ว ในขณะที่ผมกำลังถอดใจจากมันนั่นเอง……

「ราาาาาาาาา──────กว๊ากกกกกกกกกก!」

「………อั่ก-!」

…อย่างไรก็ตามช่วงเวลาต่อมาผมก็ต้องตกใจเพราะร่างกายของซีคถูกผลัดปลิวมาพร้อมกับดาบเวทย์ของเขา

「…………หืออออออ?」