[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 10
Ch.10 – 「เริ่มการทดสอบ –ภาควิชาเวทมนตร์– – ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น?」
Provider : จอมมารจะตบมังกร
Chapter 10 「เริ่มการทดสอบ –ภาควิชาเวทมนตร์– – ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น?」
การสอบเข้าวันนี้จะจัดขึ้นคนละที่กับเมื่อการสอบเมื่อวานนะ
มีการกล่าวไว้ว่าพวกทหารมักจะมีพื้นที่ในการฝึกพิเศษเพื่อจะเป็นสถานที่สอบในการทดสอบเวทมนตร์
「อ้าาา ทีโอคุง ทางนี้ ทางนี้〜」
เอลฟ์สาวโบกมือให้พร้อมกับมองรอบข้างเล็กน้อย การสอบไม่เหมือนกับเมื่อวานนี้ มีคนมาค่อนข้างน้อย ความงามของลิซนั้นเป็นที่สะดุดตาเป็นอย่างมาก
เธอถือไม้เท้าไว้ในมือ เป็นสิ่งที่นักเวทย์พึงมี
「นี่ทีโอคุงไม่มีไม้เท้าเหรอจ้ะ?」
「อ่า ก็ใช่หรอกครับ….. แต่ดูเหมือนว่าลิซเองจะเอาอะไรมาสินะครับ?」
「อ่า~นี่งั้นเหรอ? เอลฟ์นั้นไม่เก่งเรื่องเวทมนตร์โจมตีน่ะ นี่เธอไม่รู้งั้นเหรอเนี่ย」
「ไม่หรอกครับ เรื่องนี้เคยได้ยินมาอยู่ครับ พวกเอลฟ์เก่งในเรื่องเวทย์ฟื้นฟูนี่ครับ แต่ว่าเรื่องเวทย์โจมตีต้องใช้ความพยายามมากกว่าพวกมนุษย์นี่ใช่ไหมล่ะครับ.」
ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นปัญหาของเผ่าเอลฟ์ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องแบบนี้มากนัก แต่ก็พอเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเทพที่พวกเขานับถือด้วยเป็นเทพแห่งความเมตตาดังนั้นเลยไม่เก่งเรื่องเวทย์โจมตี
「ใช่แล้วล่ะ เนื่องจากการสอบจะเป็นการใช้เวทย์โจมตีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นี่นะ เอลฟ์เองก็มีอุปกรณ์มาช่วยอยู่ด้วยนะ」
「ถึงแม้ว่าจะไม่ถนัดก็เถอะครับ แต่ว่าก็ได้รับการดูแลเป็นพิเศษ.」
「อืมเอลฟ์มีพลังเวทย์ที่มากกว่ามนุษย์ เอลฟ์เก่งเวทย์ฟื้นฟูเมื่อเทียบกับมนุษย์แล้วต้องฝึกฝนเป็นสิบปี ถ้าเอลฟ์สามารถใช้เวทย์โจมตีได้ก็คงเก่งเอามากๆเลยละ ดังนั้นเลยได้รับอนุญาตให้ใช้ของแบบนี้เพื่อเสริมสร้างอำนาจของทางจักรー」
「แน่นอนครับ มันเป็นเรื่องยากเหมือนกันถ้าใช้เวทย์ฟื้นฟูในการทดสอบ」
「ถ้าไม่มีคนบาดเจ็บมันก็ไม่มีทางเกิดหรอกเนอะ……. โม่ววว ฉันคิดว่าการได้ทดสอบเวทย์โจมตีมันก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ ดังนั้นช่างมันเถอะน่า! 」
ผมแน่ใจว่าเอลฟ์ไม่ชอบการต่อสู้ บางทีมุมมองของเอลฟ์สำหรับผมจะล้าสมัยไปแล้วสินะ
(TN:หมดยุคเอลฟ์นักบุญแล้วสินะ มีแต่เอลฟ์สายบาป)
ขณะที่กำลังคิดอยู่เช่นนั้นก็ได้ยินเหล่าพนักงานต้อนรับพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน
「อะแฮ่มー มีผู้เข้าสอบจำนวนมากดังนั้นการสอบจะแบ่งเป็นช่วงๆ! การสอบรอบแรกปิดลงแล้วดังนั้นใครที่อยากจะสอบเพิ่มเติมกรุณาส่งแบบฟอร์มการสมัครโดยเร็วที่สุด!」
「โอ่ยー นี่มันเริ่มจะแย่แล้วนะ ทีโอไปเร็วๆกันเถอะก่อนมันจะมืด 」
ผมรีบเดินตามเธอไปทันทีไปยังแผนกต้อนรับ บังเอิญเจอกับพนักงานที่จ้องมาทางนี้ สายตาพวกนั้นคงเป็นพวกเมื่อวาน
ทันทีที่พวกเธอเห็นผมก็ล้มลงไปทันทีซึ่งนั่นทำให้เกิดความสับสนอย่างมาก
「อืม อยู่ห่างๆสักครู่แล้วกันนะทีโอー.ดีーจ้าา? …… หืมม เธอดูเกร็งสุดๆไปเลยนะ」
ลิซตรวจสอบที่พนักงานต้อนรับและพูดเบาๆ
…… ไม่ใช่ความผิดผมซะหน่อย อีกฝ่ายตกใจเองนะ
ในขณะที่กำลังแก้ตัวเช่นนั้นก็ได้รับใบสมัครจากพนักงานต้อนรับที่มาแทนที่เธอคนนั้น
ขณะที่ผมกำลังจะกรอกสิ่งที่จำเป็นและส่งให้เหมือนเมื่อวาน
ーบึ้มมมมมมมม! !
มีเสียงระเบิดดังขึ้นมากและเสียงของที่แตกกระจายเป็นชิ้นๆ แม้ว่าผมจะอยู่ไกลๆแต่ก็รู้สึกได้ว่าแก้วหูสั่น
「อุหวาาาาา!? หูฉานนน!! อะไรกานนนน!? เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!?」
ดูเหมือนว่าจะเกิดสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ลิซล้มลงไปและเอามือปิดหู ดูเหมือนว่าพวกเอลฟ์จะหูดีมากจริงๆนั่นแหละ แต่ว่านั่นไม่ใช่ปัญหา
ได้ยินเสียงระเบิดจากสถานที่สอบ เมื่อผมเดินผ่านฝูงชนแม้ว่าคนรอบข้างจะดูสับสนวุ่นวายและตอนนี้มาถึงที่เกิดเหตุ
มันกำลังมีเพลิงลุกไหม้และมีควันหนาทึบเต็มไปทั่ว ต้องมีใครบางคนที่ใช้เวทย์นั่นแน่ๆ ーแต่ว่าใครกันละ
เมื่อควันหมดลง ทางฝั่ง 『ด้านการทดสอบ』 ที่ควรจะอยู่นั่นถูกพัดกระเด็นหมดเกลี้ยง เหลือเพียงแต่ซากปรักหักพังเพียงเล็กน้อย
「อ่ะ-อ่าาา พังซะแล้ว นี่นะเหรอระดับการตรวจวัดพลังเวทย์ของโรงเรียนฝึกทหารผู้มีชื่อเสียงมิลเดียน่า อ่อนวะ 」
มีเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าอาคารที่ถูกทำลาย
*****************ภาพประกอบ**************************
ผมสีดำราวกับอีกาและดวงตาของเขาส่องแสงประกายสีเงินซึ่งมันหายากมาก รูปร่างดูอายุประมาณ 12 ปีหรือมากกว่านั้นในชุดคลุมสีดำ
คุณภาพและปริมาณพลังเวทย์นั้นเยอะมากเมื่อเทียบกับร่างกายเล็กๆนั่น
เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนสาวน้อยยามแรกเห็น ถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
「เฮ้ย ผู้คุมสอบ เป็นไรป่าวเนี่ย? 」
คนที่เป็นผู้คุมสอบเองดูกำลังสั่นกลัว
「อ่าาา เป็นไปไม่ได้……!! บาเรียเวทย์ที่กันได้แม้แต่เวทย์ระดับ 8 ได้เชียวนะเว้ย!! มันเป็น…..ของแบบนั้นเชียวนะ」
「หากเป็นเช่นนั้นก็เขียนไว้ซะ 『ห้ามใช้เวทย์ที่สูงกว่าระดับ 8』 ในการทดสอบ. นั่นเป็นเพียงเพราะว่าแกสะเพร่าดันบอกว่าให้ข้าใส่ได้สุดแรงนี่ มันเลยจบแบบนี้ไง? 」
「บ้าน่าาาาาาาา…เป็นไปไม่ได้」
「ลืมตาตื่นแล้วยอมรับความเป็นจริงได้แล้ว นี่แกคิดจะดูถูกผู้รับการทดสอบรึยังไงหะ 」
「ไม่ได้คิดจะดูถูก แต่ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเฟ้ย…..!!」
「เอ๋ ถ้างั้นพวกนักเรียนที่มาสอบที่นี่ก็เป็นแค่พวกปลาตัวกระจ้อยสินะ กองทัพเวทมนตร์ของจักรวรรดิดูเหมือนจะกากเดนเลยสินะ น่าเบื่อชิบ.」
ผู้คุมสอบที่มองจากระยะไกลนั่นต่างตกใจและมองภาพตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว
「น่าา ช่างเหอะ ผู้คุมสอบ ข้านะผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหม? ทีนี้ข้าเองก็ได้เป็นนักเรียนทุนแล้วใช่ไหมล่ะหา.」
เด็กชายคนนั้นพูดเช่นนั้น พร้อมกับยักไหล่ด้วยท่าทางสบายๆ เมื่อกี้บอกว่าเวทย์ระดับ 8 ขึ้นไปเป็นของกล้วยๆสินะ ซึ่งนั่นเป็นเวทย์ปกติที่นักเวทย์ทั่วไปร่ายออกมาแล้วจะหมดสติลงเพราะพลังเวทย์หมดตัว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนี่จะยังชิวๆ
เยี่ยมจริงๆ เยี่ยมมาก
「เน่ーทีโอคุง… เกิดอะไรขึ้น… ดะเดี๋ยวใครทำเนี่ย..」
「อ่า ดูเหมือนหมอนั่นจะเป็นคนพังสนามสอบนี่น่ะ แล้วหูไม่เป็นไรแล้วนะ?」
「ยังไงก็เถอะ. …….หาาาา? ยัยเด็กผู้หญิงนั่นเป็นคนทำเหรอ? ไม่ว่าจะดูยังไงก็เป็นเด็กชัดๆเลยไม่ใช่รึไง」
บางทีอาจจะเป็นเพราะได้ยินบทสนทนาของพวกเรา เด็กหนุ่มนั้นเลยจ้องตรงมาทางนี้
「เฮ้ย นังเวรเอลฟ์นี่ มาบอกใครเป็นผู้หญิงกันหะ อยากเจ็บตัวหรอฟะ? อยากจะไฝว้งั้นเหรอหา? 」
「โม่วววว!? นี่อะไรของเด็กนั่นกันเนี่ย!? หยายคายมากอะ!? นี่ได้อ่านเกณฑ์การทดสอบมาปะเนี่ย? เธอจะไม่สามารถเข้าทดสอบได้หากอายุต่ำกว่า 15 ปีนะ」
「นั่นไงเพราะแบบนั้นแหละถึงได้เกลียดพวกที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก ข้าอายุ 15 แล้วโว้ย」
「เอ๋ーนี่โกหกกันใช่ไหมเนี่ย!?」
「อยากโดนเผารึไงนังนี่?」
ดวงตาของเด็กหนุ่มนั่นส่องประกาย ดูเหมือนจะเอาจริง
หมอนี่อารมณ์แปรปวนดีนะทำให้นึกถึงเชาว์ร่าเมื่อวานเลย
「อืมมมม ทั้งสองสงบอารมณ์ก่อนเถอะนะ …… นายเป็นคนใช้เวทย์นั่นสินะ? สุดยอดไปเลยนะ」
「โอ้ว อืม ก็ไม่ได้ดีอะไรนักหรอกนะ เพียงแค่เพราะว่าพื้นฐานของพวกจักรวรรดิมันต่ำ」
「แต่ถึงยังงั้นก็เถอะครับ นี่มันก็น่าเป็นห่วงแล้วสิ แบบนี้พวกผมก็สอบไม่ได้」
「ข้าไม่รู้ ถ้าพวกนั้นทำได้ดีกว่านี้ ข้าก็ทำได้ดีกว่านี้แหละ ดังนั้นบ่นข้าไม่ได้หรอกเพราะไม่ยอมระบุว่าให้ใช้เวทย์ถึงระดับไหน」
ผู้คุมสอบที่ได้ยินเช่นนั้น เมื่อโดนจ้องก็ตัวสั่นกันไปหมด
「นั่นก็เป็นปัญหานะครับ ผมเองก็อยากสอบผ่านเหมือนกัน…เข้าใจล่ะ ผู้คุมสอบขอเวลาสักเดี๋ยวนะ? 」
ผมเดินเข้าไปคุยกับผู้คุมสอบวัยกลางคนที่กำลังสั่นเทา เขาจ้องมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
「ถ้าสนามสอบพัง พวกเราก็ไม่ได้สอบงั้นเหรอครับ?」
「อะ-เอ่อ…ก็คงงั้นเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน」
「 เข้าใจล่ะ แต่อย่างไรก็ตามในการสอบก็ระบุไว้ว่า 『แต่ละคนก็ควรจะแสดงศักยภาพของตนเองให้ถูกสนาม』」
นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะบอก ผู้คุมสอบทำได้เพียงแค่ยักหน้าอย่างตกใจ
「ถ้างั้น ถ้าเกิดว่าผม『จัดการเขา』ได้ล่ะ ผมจะผ่านการทดสอบไหม?」
ในเวลานั้นเองผู้คุมสอบแสดงสีหน้างี่เง่าออกมาราวกับไม่เชื่อเรื่องที่ผมพูด
「…….แก แกเองก็น่าจะเห็นหายนะแถวนี้แล้วนี่ แกคิดว่าจะเอาชนะข้าได้งั้นเหรอ?」
「แน่นอนสิครับ」
เมื่อผมตอบกลับเช่นนั้นเด็กหนุ่มนั่นดูตกใจเล็กน้อย ดูเหมือนจะระแวงไปชั่วครู่ แต่ในไม่ช้าก็เอ่ยปากด้วยความเย่อหยิ่ง
「เหอะน่าขันนัก ก็เอาเซ่ เข้ามาได้ทุกเมื่อ อัดเวทย์ที่แกร่งที่สุดของแกมาซะ」
「ถ้างั้นนายก็คงตายไปแล้ว ผมทำแบบนั้นไม่ได้」
「ว่าไงนะ!? แกกกกก……!!」
「นะนี่~ทีโอคุงนายไม่ควรไปยุหมอนั่นแบบนั้นเลยน้าา!?」
ผมไม่สนใจ แต่ว่าลิซหยุดผมไว้
「นายไม่ใช่มนุษย์สินะ ปลอมตัวเป็นมนุษย์ ผมสัมผัสได้รู้สึกว่าจะเป็น 『เผ่ามังกร』 ใช่ไหม คิดว่าไงล่ะ?」
「มังกร！？」
「เผ่ามังกรงั้นเรอะ!? นี่หมอนั่นมาจากอาณาจักรราชันย์มังกรงั้นเรอะ!?」
ผู้คุมสอบที่กลายเป็นผู้ชมอยู่ด้านหลังเรา ท้ายที่สุดแล้วแม้แต่ในอาณาจักรนี้เองไม่มีโอกาสได้เห็นมังกรเลยงั้นเหรอ นอกจากนี้ยังดูเหมือนจะเป็นเด็กผู้ชายด้วย
เด็กชายคนนั้นที่ถูกชี้ว่าเป็นมังกรลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจเล็กน้อย และแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอันตราย
「ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วจะทำไม? บอกความจริงแล้วข้าจะได้อะไร ยังไงก็ไม่มีที่ว่างให้เหลือแล้ว พนักงานต้อนรับเองก็ไม่ได้ห้ามเผ่ามังกรซักหน่อย」
「อ่าาา ที่ผมจะบอกไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอกครับ ผมก็แค่อยากให้นายแสดงตัวตนที่แท้จริง ก็แค่นั้นแหละ」
ผมยกมุมปากอย่างเป็นธรรมชาติ
「ถ้าจะรับเวทย์ของผมแม้แต่ร่างจริงของนายเองก็คงทำให้เจ็บหนักได้เลยนะครับ」
「…….น่าขันนัก」
เวทย์ระเบิดห่อหุ้มตัวหนุ่มน้อยคนนั้นทำให้ร่างกายเปล่งประกาย
และแล้วร่างกายก็เปลี่ยนไปเสียงคำรามดังก้อง นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาเป็นมังกร
มังกรปรากฏตัวขึ้นพร้อมข่มขู่เพียงแค่คนที่อยู่รอบๆเท่านั้น เช่นเดียวกันคนอื่นๆได้รับผลกระทบจากเสียงคำรามเหล่านั้นเพียงเพราะหมอนั่นเปลี่ยนเป็นร่างที่แท้จริง
มีมังกรตัวหนึ่งสูงราวสามเมตรส่องแส่งประกายสีเงิน
แสงสีเงินอ่อนๆเปล่งประกายออกมาจากร่างกายของเขาซึ่งดูเหมาะกับเหล่ามังกรเป็นอย่างมาก
สำหรับเผ่ามังกรแล้วการที่มีร่างกายเป็นสีเงินแสดงว่าเป็นมังกรที่มีสติปัญญาสูงมาก
……ผมเองก็ไม่ได้เห็นมังกรมานานแล้ว กี่ปีแล้วนะ คิดถึงหน่อยๆแหะ แม้ว่าตัวที่อยู่ข้างหน้าจะตัวเล็กไปหน่อยก็เถอะ
เอาล่ะ ตอนนี้จะทำให้ผมสนุกได้แค่ไหนเชียว?