[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 2
Ch.2 – เตรียมความพร้อมนั้นสำคัญไฉน ก่อนมุ่งหน้าสู่จักรวรรดิ
Provider : ปล่อยช้าๆได้พร่าเล่มงาม
CHAPTER 2 เตรียมความพร้อมนั้นสำคัญไฉน ก่อนมุ่งหน้าสู่จักรวรรดิ
「ได้โปรดรอก่อนค่ะ」
เสียงอันนุ่มนวลดังกึกก้อง และตรงหน้าข้าเองก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏกาย
หญิงสาวผู้มีผมสีเงินเงางามยาวลงมาถึงเอวและสวมชุดเมดสีดำสนิท
ตรงกันข้ามกับใบหน้าที่ดูละอ่อน ทรวดทรงร่างกายเธอนั้นได้รูปทรงอย่างมาก หน้าอกอันใหญ่โต
สะโพกที่ดูกระชับ ร่างกายอันแสนอุดมสมบูรณ์
「เรนะ? มีอะไรอย่างงั้นรึ」
「ท่านลูซิเฟอร์คะ ดูเหมือนจะมีปัญหานิดหน่อยในการที่จะไปที่จักรวรรดิตอนนี้ค่ะ…」
ในขณะที่เรนะกำลังพูดอยู่นั่นเองเสาเพลิงก็ก่อตัวขึ้นตรงจุดที่เธอยืนอยู่ ณ เวลาเดียวกันลูมิเอลก็แสดงใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรออกมา:
「ใครอนุญาติให้เธอเข้ามากันย่ะ~กล้ามาปรากฏหน้าต่อดาร์ลิ้งแบบนี้? ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์」
หากมองไปที่หน้าของลูมิเอลตอนนี้ละก็ความเกลียดชังแสดงอยู่บนใบหน้าอย่างชัดเจน ปีศาจทั่วไปที่ได้เห็นจะต้องสั่นกลัวเพราะรังสีอาฆาตแค้นนั่น ถ้าทำอะไรขัดใจนางตอนนี้มีหวังถูกลบออกจากโลกนี้เป็นแน่แท้ ด้วยพลังแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์นั่น
อย่างไรก็ตาม เมดสาวคนนั้นก็หลบการโจมตีได้อย่างใจเย็นและยืนอยู่ข้างๆข้าขณะที่โอบแขนข้าอย่างอ่อนโยน
「นี่ลืมไปแล้วเหรอไงคะ ท่านลูมิเอล?
ดิฉันก็เป็นภรรยาของท่านลูซิเฟอร์เหมือนกันนะคะ? ไม่จำเป็นต้องมาขออนุญาติใครบางคนเพื่อเข้าใกล้ คุณสามีหรอกค่ะ อย่าทำตัวเป็นแมวหวงก้างไปหน่อยเลยคะ?.」
「กะเมดที่เป็นเพียงแค่ข้ารับใช้กล้าเรียกตัวเองว่าภรรยาอย่างงั้นเหรอย่ะ?」
「ใช่ค่ะ เพราะท่านลูซิเฟอร์เองก็เป็นคนเลือกดิฉันให้เป็นหนึ่งใน 『ภรรยาแสนรัก』 นี่น่าใช่มั้ย? คุ-ณ-ค-ะ」Tl note: (ถูกเขียนว่าแบบนี้ あ・な・た)
เรนะพูดเช่นนั้นในขณะที่เธอกดหน้าอกลงบนแขนของข้า ดวงตาสีม่วงส่องประกายแวววับ
ช่างสวยงามดีจริงๆ
เอาจริงๆแล้ว นางก็เป็นภรรยาข้าเช่นกัน
ลูมิเอลเป็นภรรยาคนแรก ส่วนเรนะเป็นภรรยาคนที่สาม
แต่ว่าลูมิเอลนั้นเกลียดเรนะก่อนที่นางจะเป็นภรรยาข้าเสียอีก
「ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับเธอหรอก! แค่มองที่เธอทำ 『แขนขวาฉันขาด』 ละเจ็บจื๊ดเลยย่ะ! 」
「อะร่า อะร่า…. นั่นก็เพราะว่าคุณลูมิเอลอ่อนแอเองนี่คะ แม้กระทั่งผ่านมา 500 ปีแล้ว
ฉันก็ยังจำสีหน้าตลกๆของคุณตอนที่โดนตัดแขนออกได้เป็นอย่างดีเลยค่ะ」
「อะร่า อย่างงั้นเองเหรอย่ะ。ถ้างั้นละก็ มาต่อจากเมื่อตอนนั้นเลยดีไหมล่ะ? จะเอาเหรอไง?」
「ดิฉันก็ไม่รังเกียจหรอกนะคะ ยิ่งยินดีเข้าไปอีกที่จะทำให้คุณไปอยู่ในสภาพเช่นนั้นอีกครั้ง คุณลูมิเอลคะ ถ้าแพ้ละก็อย่าร้องนะ? 」
ปัง! ลูมิเอลทุบโต๊ะอย่างแรงจนไม้แตกเป็นชิ้นๆ
นี่มันถ้าจะไม่ดีแล้ว
ข้าพูดขณะที่ถอนหายใจออกมา
「ใจเย็นเถอะ ทั้งสอง」
「ตะ แต่ว่าดาร์ลิ้ง~.」
「น่าๆ ผ่อนคลายไว้ เรนะ เธอก็ด้วยนะ?」
「ค่ะ ดิฉันที่เป็นข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์คนนี้ไม่มีทางขัดขืนคำสั่งของท่านลูซิเฟอร์ได้」
ตรงกันข้ามกับลูมิเอลที่ทำตัวเหมือนเด็ก เรนะนั้นแสดงท่าทีสุขุมดั่งผู้ใหญ่
…เรนะคนนึ้แหละคือผู้กล้าเมื่อ 500 ปี ก่อนที่จะมากำจัดข้า
พวกเธอสร้างความเสียหายให้กับลูมิเอลและเผ่ามารคนอื่นๆ เธอบุกเข้ามากับกองทัพขนาดใหญ่
ข้ายังจำวันที่นางไม่เพียงแต่เหยียบย่ำมาในดินแดนเผ่ามาร เทเลเบลย์แห่งนี้เท่านั้น แต่ยังบุกเข้าไปในพระราชวังหลังจากสังหารปีศาจที่เก่งกล้าไปหลายตน
และก็มาถึงการต่อสู้ระหว่างตัวต่อตัวผลลัพธ์ก็นะ…. ก่อนที่จะได้สังเกตเห็นข้าก็เอานางมาไว้ในอ้อมแขนเสียแล้ว
ดูเหมือนว่าจะใช้เวลาพอสมควรในการทำให้เธอเชื่อฟังข้า แต่ว่าข้าก็จำมันไม่ค่อยได้แล้วละ
ก่อนที่จะรู้ตัวเรนะที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็จ้องมาที่ข้าด้วยสายตาอันเร่าร้อนราวกับจะกลืนกินข้าเข้าไป
ข้าถูกใจนางก็เลยจับนางเป็นภรรยาคนที่สามของข้าและลูมิเอลเองที่รู้ถึงเรื่องนั้นก็ต่อต้านอย่างหัวชนฝา
กว่าจะเอาใจนางได้ในตอนนั้นเล่นเอาข้าเหนื่อยแทบตายเลยล่ะ
ดังนั้นแม้เรนะจะกลายเป็นภรรยาคนที่สามของข้าแล้ว แต่นางก็ฝืนเล่นบทเป็นเมดแม้ว่าจะเป็นภรรยาของข้าก็ตามที
ก่อนหน้าที่นางจะกลางเป็นผู้กล้า เธอเป็นเพียงแค่สาวใช้ธรรมดาๆในคฤหาสน์หลังเล็กๆ นั่นแหละเป็นเหตุผลที่นางคอยดูแลข้าเป็นอย่างดีมาโดยตลอดเลย
นางยืนเคียงข้างข้ามามากกว่า 500 ปี
แน่นอนว่าตอนนี้มันกลายเป็นสถานการณ์ยังงี้เพราะนางได้ยินบทสนทนาของข้ากับลูมิเอลเข้า
「เอาล่ะ แล้วที่เจ้าพูดก่อนหน้านี้ล่ะ เรนะ? นั่นหมายความว่ายังไง?」
「นั่นเป็นการตัดสินใจที่ดีค่ะ เป็นเวลากว่า 500 ปีแล้วที่ผู้กล้าจากจักรวรรดิไม่ได้มาที่นี่เลย
ดิฉันเองก็ได้แต่สงสัยว่าไอ้การที่ดิฉันทุ่มเททั้งแรงกายและหัวใจพร้อมกับหลั่งเลือดจำนวนมากเพื่อมาปราบท่านนี่เป็นความคิดที่ผิดแน่ๆ อย่างไรก็ตาม」
「ยังไงก็ตาม?」
「ดิฉันไม่แน่ใจว่าท่านยังคงจำเรื่องราวก่อนหน้านี้เล็กน้อยได้หรือไม่? แต่ท่านลูซิเฟอร์คะ ท่านจำสาเหตุการตายของผู้กล้าคนแรกได้ไหม?」
ผู้กล้าคนแรกที่มาต่อกรกับข้า?
นั่นมันก็ผ่านมาราวๆ 1,000 ปีแล้ว ตอนนั้นเป็นช่วงที่ข้าจับลูมิเอลมาด้วยรึเปล่านะ? เอาตามตรงลืมหมดละ
「ตอนนั้นท่านจัดการกับพวกเขายังไงคะ?」
「เหมือนกับการถอนหายใจนั่นละ」
ลูมิเอลที่เงียบไปครู่หนึ่งได้เอ่ยปากออกมา อย่างสนุกสนาน:
「」ก็ตอนนั้นดาร์ลิ้งพูดว่า 『ฟู่วว!』, เจ้าผู้กล้านั่นก็ถูกผลัดออกไปซะไกลจนกระแทกกับกำแพงพระราชวังจนตายคาที่น่ะสิ.」
「อ่า เอ่อ นั่นสินะ ถ้าข้าจำไม่ผิดก็เหมือนจะเป็นเช่นนั้น.」
「ใช่แล้วค่ะ เมื่อฉันได้ยินเรื่องเช่นนั้นครั้งแรกก็ใจเต้นกระสับกระส่ายไปหมดและหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นรู้ไหมคะ?
ท่านจำได้รึเปล่าคะ?」
「…… ถ้าจำไม่ผิดหมอนั่นหยุดนิ่งไปตอนที่ข้าจ้องไปยังเขานี่นะ.」
「ใช่แล้ว ดาร์ลิ้งแค่จ้องมองเขาด้วยเจตนาฆ่าอันน้อยนิด หมอนั่นก็อกแตกตายไปเลยละ บึ้ม~!」
「ค่ะ! ท่านลูซิเฟอร์นั้นจัดการผู้กล้าได้อย่างง่ายดายด้วย 『เนตรมาร』 」
ทำไมเธอถึงตื่นเต้นไปได้ละเรนะเอ๋ย? อย่างน้อยก็เป็นห่วงเพื่อนร่วมเผ่าหน่อยเถอะ อกแตกตายเลยนะ ไม่ล่ะ แม้ว่าเธอจะเป็นอดีตเพื่อนร่วมเผ่าอะนะ
เรนะผู้ที่กำลังทำใบหน้าหอบอย่างรุนแรงนั้น ก็เปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจัง
(TN: สาย M ???)
「แล้วท่านคิดว่าจะเป็นเช่นไรหากท่านลูซิเฟอร์ไปที่จักรวรรดิล่ะคะ? ท่านสามารถฆ่าผู้กล้าได้เพียงแค่จ้องตาหรือถอนลมหายใจเองนะคะ เพียงแค่นั้นพวกนั้นก็ตัวแตกแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นไม่เหลือแม้แต่เศษซากเลยนะคะ.」
นั่นมันก็จริงแหะ
แม้แต่ก่อนต่อสู้ก่อนหน้านี้เองก็เช่นกัน ก็มีหลายครั้งที่กองทัพจักรวรรดิเข้ามาช่วยพวกผู้กล้าที่ทำท่าจะเป็นจะตายชักดิ้นชักงอ จนสุดท้ายก็ลงไปคุยกับรากมะม่วงเพียงเพราะว่าข้าปรากฏตัวด้วยนี่
「ดังนั้นถ้าท่านลูซิเฟอร์จะไปที่จักรวรรดิตามปกติละก็ พวกนั้นคงได้เห็นนรกบนดินและจะไม่มีเรื่องราวของผู้กล้าเหลือไว้บนโลกแห่งนี้เป็นแน่แท้คะ」
ปัญหาใหญ่เลยอะ
ข้าก็แค่อยากจะเห็นมัน
แค่ไม่กี่วันหรือไม่กี่ปี
อย่างไรก็ตามมันไม่สนุกหรอกนะที่ไปไล่มนุษย์ไปตายเพียงเพราะว่าข้าแค่อยากเดินผ่านทางเท่านั้นเอง
นอกจากนั้นคงโดนประเทศอื่นต้อนรับแบบไม่เป็นมิตรอีกด้วยกระมั้ง มันจะเป็นปัญหาถ้าพวกเอลฟ์หรือมังกรรวมหัวกัน
「อืม ถ้างั้นข้าควรทำยังไงล่ะ?」
「ดาร์ลิ้งก็แค่ทำกับฉันเหมือนทุกทีก็สิ้นเรื่อง ! มาทำตัวเป็นคู่รักหวานเลี่ยนจนโลกอิจฉาและมีชีวิตแบบนี้ต่อไปเถอะ」
「ท่านไม่จำเป็นต้องไปฟังยัยนางฟ้าหื่นกามขึ้นหน้านั่นหรอกนะคะ
ดิฉันเองก็มีไอเดียดีๆเหมือนกัน คิดว่าคงจะดีถ้าท่านลูซิเฟอร์กลายร่างเป็นมนุษย์และไปที่จักรวรรดิ! 」
「หืม กลายเป็นมนุษย์งั้นเรอะ」
「นี่!? ดาร์ลิ้งยัยนั่นว่าฉันอะ!?」
「ลูมิเอล เงียบปากสักครู่ได้ไหม」
「…อ่าา~…!」
ถ้าข้าไปทั้งยังงี้แม้ว่าพลังของข้าจะถูกยับยั้งไว้ แต่มันก็คงคุมไม่อยู่สร้างความเสียหายโดยใช่เหตุ
หากข้าจามแล้วประเทศหายไปนี่เรื่องใหญ่
แต่อย่างที่เรนะว่ามาถ้าข้ากลายร่างเป็นมนุษย์ก็ไม่ต้องกังวลอะไร
ในความเป็นจริงพวกผู้กล้านั้นเกิดและเติบโตมาโดยไร้ซึ่งปัญหาใดๆแม้ว่าพวกมนุษย์จะมีพลังมากมายติดตัวก็ตาม
「ถ้าท่านกลายเป็นมนุษย์พลังเวทย์ที่ถูกปลดปล่อยออกมาก็จะถูกยับยั้งอย่างช่วยไม่ได้ ดังนั้นดิฉันคิดว่าคงจะปรับแต่งสภาพได้ด้วยการ『ปลอมแปลง』 พลังเวทย์ก็ไม่รั่วไหลแน่ๆคะ 」
「เข้าใจละถ้าเช่นนั้นก็เปลี่ยนเลยดีกว่า」
หน้าตาแบบไหนนะถึงจะดี
「นี่ พวกเธอคิดว่ายังไงกันล่ะ? ข้าควรจะหน้าตาประมาณไหนดี?」
「ค่า! ค่าาา คิดว่าต้องเป็นคนที่หล่อและเท่เหมือนตอนนี้แหละ! หูยาวหน่อยๆและก็มีเขี้ยวยื่นออกมาด้วย! แล้วก็ดวงตาสีแดงดั่งทับทิม! อิย๊าาาาาาา! แต่งค่ะ! 」
เอ่อ แบบนั้นมันไม่น่าจะใช่มนุษย์นะ
ข้าประสานเวทย์เพื่อสร้างภาพสะท้อนกับร่างกายของข้า
ร่างสูงผมสีดำดวงตาสีแดงและรูปลักษณ์ที่ดูลึกลับสวมใส่ชุดสีดำกับผ้าคลุมสีแดง
ใช่เลยเหมือนมนุษย์มาก
นั่นจะแยกไม่ออกเลยหากไม่มีคุณสมบัติต่างๆที่ลูมิเอลพูดมา
「นั่นละค่ะ ดิฉันเห็นด้วยกับลูมิเอลในครั้งนี้แม้ว่าจะผ่านมา 500 ปีแล้วแต่ก็ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดน่าจะจดจำรูปลักษณ์ของท่านลูซิเฟอร์ได้ ดิฉันคิดว่าทำออกมาได้ดีเลยคะ」
「อืม ฉันก็คิดแบบนั้นนะ ถ้าเป็นไปได้เอาแบบไม่ถูกจับตามองจะดีกว่านะ…เอาเป็นรูปลักษณ์ชายแก่ไร้พิษภัยเป็นไง.」
「ไม่เอาเด็ดขาด!」
「ท่านไม่ควรจะทำเช่นนั้นเลยค่ะ!!」
「อะ อืม?」
หายากนะเนี่ยที่ทั้งสองจะใจตรงกัน ค่อนข้างกังวลแล้วสิ ทำไมเกลียดคนแก่ซะงั้น?
「ดาร์ลิ้งน่ะควรจะเป็นหนุ่มมาดเนี๊ยบและเท่! ฉันไม่อยากเห็นดาร์ลิ้งกลายเป็นตาแก่หรอกนะ!」
「อย่างที่ท่านลูมิเอลพูดเลยคะ ! ท่านลูซิเฟอร์ที่กลายเป็นชายชราหุ่นท้วมแบบนั้น…แบบนั้นโหดร้ายเกินไปค่ะ!」
ถ้างั้น
ข้าควรจะเยาว์วัยกว่านี้งั้นเรอะ?
ต้องให้ดูเยาว์วัยและไม่โดนจับตามอง……
「ถ้างั้นกลายเป็นหญิงสาว…ไม่อะ สาวน้อยแล้วกัน」
「ดาร์ลิ้งค์คนงี่เง่า!」
「ท่านลูซิเฟอร์นี่สุดกู่เกินไปแล้วค่ะ!」
「อะไรของพวกเธอกันละเนี่ย!?」
「ดาร์ลิ้งที่ยังเยาว์วัย หล่อเท่ห์และก็ต้องเป็นผู้ชาย! เรื่องที่จะให้นายกลายเป็นผู้หญิงเนี่ยไม่เอาย่ะ!」
「ดิฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งกับที่คุณลูมิเอลพูดอย่างแรงค่ะ กับการที่ดิฉันต้องเห็นท่านลูซิเฟอร์ผู้งดงามเช่นนี้กลายเป็นสาวน้อยร่วมเพศกับพวกดิฉันแล้วเศร้าใจเป็นที่สุด!! 」
ยัยพวกเห็นแก่ตัวนี่
ท้ายที่สุดแล้วก็ให้ข้าเป็นแต่ชายหนุ่มไม่ใช่รึไง
ถ้าเป็นงั้นก็ไม่แตกต่างจากตอนนี้เลยไม่ใช่รึไง
ข้าคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์เล็กน้อย
ลองจินตนาการถึงมนุษย์ธรรมดาๆที่สามารถมองเห็นได้ทุกที่
อุ~มุ
ถ้างั้นแบบนี้ละ
「……ถ้างั้นละก็ ข้าขอเปลี่ยนรูปลักษณ์สักหน่อยละกัน」
หลังจากพูดเช่นนั้นข้าก็ร่ายเวทย์ไปทั่วบริเวณใบหน้าอย่างรวดเร็ว
「ฟุฟุ ยังงี้ละเป็นไง.」
「……」
「……」
ภรรยาทั้งสองคนนั้น จับจ้องมาที่ข้าราวกับทนเห็นไม่ได้
「พูดอะไรบ้างสิ!!」
「เอ่อ นายรู้ไหม…มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะแบบนี้น่ะ」
「ใบหน้าของท่านลูซิเฟอร์ในตอนนี้เห็นแล้วสิ้นหวังสุดๆคะ…」
ยัยผู้หญิงพวกนี้นี่น้า…!
…… อืม เอางั้นก็ได้เพื่อภรรยาแสนรักเอาใจหน่อยจะเป็นไรไป
อืม หลังจากนั้นก็ปรึกษาพวกนางเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของข้าเป็นเวลา 3 วัน
「แบบนี้ล่ะเป็นไง.」
ข้าหันหน้าไปทางลูมิเอลและเรนะ
「ฉันค่อนข้างพอใจเลยล่ะ! น่าจะราวๆ 60 คะแนนมั้ง! 」
「หืมม…ก็น่ารักดีนะคะ? 35 คะแนนค่ะ」
ไม่ใช่ว่ามันเตี้ยไปเหรอเนี่ย? อยากจะบ่นอย่างนั้นอยู่แต่ก็เก็บไว้ในใจ
ข้าพยายามยืนยันรูปลักษณ์อีกครั้งแม้ว่าจะได้รับการประเมินอย่างละเอียดจากเหล่าภรรยา
ชายหนุ่มผู้มีผมสีฟ้าสว่างสดใสและดวงตาเป็นสีเขียวหยกและมีใบหน้าเรียวงาม
ข้าในตอนนี้เป็นผู้ชายอายุประมาณ 15-16 ปีเห็นจะได้
ตอนนี้เสียงข้าเองค่อนข้างทุ้มต่ำลงดังนั้นเลยพอจะทำเสียงให้สูงขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้เหมือนหนุ่มน้อยได้
ข้าปรับความสูงตัวเองเพราะส่วนสูงของข้าสูงเกินไปและทำให้สูงประมาณ 170 ซม. ซึ่งสูงกว่าเรนะเล็กน้อย
เป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความละเอียดอ่อน
ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยชอบมันนัก แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงก็ต้องปรับตัวอยู่ดี
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็มุ่งหน้าไปจักรวรรดิกัน.」
「รอก่อนค่ะ!」
「อืม มีอะไรเหลืออีกยังงั้นรึ?」
「ทางนี้ต่างหากที่ต้องพูด! เด็กหนุ่มรูปงามที่ผสมผสานกับความน่ารักแบบนี้และการคำพูดคำจานั้นไม่ได้เข้ากับรูปลักษณ์เลยซักนิด 」
「」อึก… ถ้างั้นข้าควรจะทำยังไง? 」
「ถ้างั้นดิฉันจะอธิบายให้ฟังอย่างละเอียดยิบย่อยทุกกรณีเลยค่ะ ทั้งท่าทางรวมถึงทุกอย่าง ไว้ใจฉันได้ค่ะ」
ขอรบกวนด้วยนะ
หลังจากปรับการพูดและท่าทางจนเรนะพอใจแล้ว 『ผม』 ก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังจักรวรรดิ.