[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 10
Ch.10 – บทแรก ตอนที่10 ออโรร่า
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่10 ออโรร่า
หลังจากทั้ง5คนเสร็จสิ้นมื้ออาหาร ก็ได้ไปเดินย่อยอาหารที่หลังปราสาทลินเดล。
สายลมยามค่ำคืนที่มากระทบแก้ม พัดพากลิ่นหอมของเหล่าดอกไม้มาด้วย。
คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ส่องแสงไสวจนไม่ต้องการแสงไฟ。
「แคลร์ ข้างหน้านี้แล้ว」
เมื่อผ่านเส้นทางที่รอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้สูงตามเสียงของวีคแล้วนั้น ก็ได้โผล่มายังที่เปิดโล่ง。
「ว้าว……。นี่มัน ชายหาดสินะ！？」
แคลร์ส่งเสียงออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ。
เกาะลินเดลเป็นเกาะที่มีแต่หน้าผาสูง แต่สถานที่ที่วีคนำทางมานั้นมีชายหาดเล็กๆอยู่。
แสงจันทร์ที่ส่องประกายกระทบน้ำทะเลชายฝั่งสว่างไสวสวยงามจนแทบคิดจะเก็บไว้คนเดียว。
ผิวน้ำที่ระยิบระยับจากการได้รับแสงจันทร์ สวยงามดั่งกับไม่ใช่ของที่อยู่บนโลกนี้。
「ที่นี่น่ะนะ เมื่อก่อน เคยเป็นสถานที่ที่โบสถ์ของประเทศลินเดลเก่าเคยตั้งอยู่น่ะ」
รุยทำการอธิบาย。
「เทพของประเทศลินเดลที่รายล้อมไปด้วยทะเลคือ เทพธิดาแห่งท้องทะเล。ชายหาดแห่งนี้ก็รู้จักกันในนามว่า น้ำพุศักดิ์สิทธิ์。แม้โบสถ์จะไม่มีอยู่อีกแล้วเนื่องจากประวัติศาสตร์อันน่าเศร้า แต่ก็เป็นสถานที่สวยงามที่เยียวยาจิตใจผู้คน」
「……」
แคลร์ตระหนักถึงความตั้งใจของวีคที่พาเธอมาที่นี่。
（เพื่อฉัน……）
เมื่อมองไปที่วีค ก็ได้ก้มหน้ามองลงพื้นน้ำเพื่อกลบเกลื่อนความอาย。
「ขอบคุณนะ วีค」
และแคลร์ทำการพูดต่อ。
「ปลอบประโลมจิตใจมากเลยล่ะ。คุณเป็นคนที่เข้าถึงจิตใจของผู้คน。ต้องเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมได้แน่」
ทันใดนั้นเอง อยู่ดีๆหน้าของอัสเบลเจ้าชายลำดับที่1ก็ลอยขึ้นมา。
เขาเป็นคนจริงจัง แต่ไม่ค่อยมีความละเอียดอ่อนต่อหัวใจของผู้คน。
เป็นเรื่องจริงที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งชมรูปร่างของแคลร์ ทั้งให้ของขวัญแคลร์ ทั้งดูแลคู่หมั้นอย่างดี。
แต่เมื่อตอนที่แคลร์เจ็บป่วย เขาไม่เคยอยู่ตรงนั้นเลย。
ในทางตรงกันข้ามเมื่อมองย้อนกลับไปแล้ว เขาอาจจะไม่เคยสังเกตุถึงแคลร์เลยก็ได้。
ด้วยเหตุนั้นเองสำหรับแคลร์แล้ว ความรู้สึกต่ออัสเบลจึงเป็นแค่ราชวงศ์ที่ได้รับการศึกษาพิเศษตั้งแต่ยังเด็กเท่านั้น。
แต่ถึงจะบอกอย่างนั้นก็ตาม การเป็นผู้นำประเทศนอสตันในอนาคต ต้องมีความรู้สึกนึกถึงประชาชนด้วย。
ดังนั้นถ้าจะให้พูดกันจริงๆแล้ว แคลร์เองก็รู้สึกโล่งใจนิดหน่อยตอนที่อัสเบลหันไปสนใจชาร์ลอท。
เมื่ออัสเบลมีความสนใจคนอื่นนอกเหนือจากตัวเอง มันก็จะเกิดความน่าเชื่อถือจากใจประชาชน。
ก็เพราะการแต่งงานกับแคลร์มันเป็นแค่แต่งการเมืองเท่านั้น。
หรือก็คือ แคลร์กับอัสเบลไม่ได้มีใจให้กันนั่นเอง。
ขอเพียงแค่ปกครองประเทศนอสตันได้ตามปกติเท่านั้นมันก็พอ。
แคลร์นั้นกำลังคิดถึงความใจดีของพวกวีค。
（สมแล้วที่เป็นราชวงศ์ของประเทศปาฟีท。ทั้งเหล่าผู้อยู่เคียงข้างที่เยาว์วัย ทั้งอ่อนโยน ทั้งใจกว้าง และมุมมองที่กว้างขวาง。ในทางตรงกันข้าม……。เจ้าชายลำดับที่1อัสเบลแม้ตอนนี้จะลุ่มหลงชาร์ลอทอยู่ แต่เมื่อเขาหันไปสนใจคนอื่น ชาร์ลอทอาจจะต้องเศร้าก็ได้）
เป็นเรื่องปกติสำหรับแคลร์ ผู้ที่อดทนรับหน้าที่อันหนักอึ้งในการเป็นว่าที่ราชินีในอนาคตจะคิดถึงประเทศบ้านเกิดแม้ว่าจะตัดขาดไปแล้วก็ตาม。
「คิดถึงใครอยู่รึ」
ทันที่ที่รู้สึกตัว ไหล่ของวีคก็ได้มาอยู่ตรงหน้าแคลร์。
「เปล่า……จริงๆคือนึกถึงประเทศนอสตัน。เพราะไม่ได้เห็นวิวแบบนี้ในประเทศน่ะ」
แคลร์ตอบกลบเกลื่อนความจริง。
ความเงียบยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆขณะที่ดูพระจันทร์เต็มดวงและคลื่นของน้ำทะเล。
ทันใดนั้นเอง แคลร์ก็นึกถึงความฝันในรถม้าในไม่กี่วันที่ผ่านมา。
『พิธีศีลจุ่มต้องไปทำที่ดินแดนประเทศลินเดลก่า ไม่ใช่ที่ประเทศนอสตัน』
ด้วยอะไรบางอย่าง ไม่รู้ทำไมเสียงนั่นถึงดังก้องกังวาลในหัวของแคลร์。
（พิธีศีลจุ่มต้องทำที่โบสถ์บ้านเกิดของฝ่ายแม่นี่นา）
（ท่านแม่นั้นมั่นใจได้ว่าเป็นลูกสาวคนสุดท้ายของบารอนประเทศนอสตัน）
（ทำไมประเทศลินเดลมันถึงผุดขึ้นมานะ）
ระหว่างที่แคลร์กำลังครุ่นคิด
「อุหวา！ เย็น！！ ทำอะไรน่ะโดนี่！」
เสียงของคีสก็ได้ดังไปทั่วชายหาดที่เงียบสงบ。
「！？」
เมื่อมองไปก็เห็นโดนี่กวักน้ำทะเลใส่คีสอย่างสนุกสนาน。
……ถ้าจะเอาตรงเลยก็คือ เหมือนคีสจะถูกโดนี่ลากลงน้ำจะถูกต้องกว่า。
「โอ๊ะ ดูสนุกดีนี่。ข้าเอาด้วย」
วีคเริ่มวิ่งไปร่วมด้วย。
เพียงแทบพริบตา วีคก็ไปถึงและร่วมมือกับโดนี่สาดน้ำใส่คีส。
「……เหมือนเด็กเลยนะ」
รุยพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย。
「เมื่อกี๊ รุยบอกว่าชายหาดนี่เป็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์สินะ？ ลงไปอย่างนั้นจะไม่เป็นอะไรเหรอ」
「ไม่มีปัญหาหรอก」
และรุยทำการพูดต่อ。
「เพราะที่นี่เป็นน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ผ่อนคลายที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ。แคลร์เองจะเข้ามาด้วยก็ได้นะ」
「……！！」
จริงๆคือแคลร์ไม่เคยก้าวเท้าลงทะเลมาก่อน。
ด้วยสถานการณ์หลายๆอย่างของการเป็นลูกสาวดยุก จึงถูกสอนมาว่า ไร้มารยาทเอย สกปรกเอย ทะเลจึงเป็นสถานที่ให้มองเท่านั้น。
（ถ้าแค่เอาเท้าแตะผิวน้ำละก็。……แต่ว่าดึกแล้วนี่นา แถมเย็นด้วยสิ คงไม่ไหวล่ะเนอะ）
รุยจับมือแคลร์อย่างกับมองเห็นว่าในใจคิดอะไร。
「พวกเราก็ไปกันเถอะ」
「……！」
แคลร์ถอดรองเท้าบูทและเอาเท้าสัมผัสทรายที่เนียนนุ่ม。
เมื่อเหยียบลงไป ก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่แปลกใหม่。
แคลร์ยืนอยู่ริมน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากทั้ง3คนมากนัก。
คลื่นขนาดปานกลางที่เกิดจากทั้ง3คนนั้นได้พัดเข้ามาที่เท้าของแคลร์。
（หวา……）
คลื่นซัดเข้ามามากกว่าที่คิดจนเต็มเท้าของแคลร์และไหลลงสู่ทะเลอีกครั้ง。
ความรู้สึกของทรายที่อยู่บริเวณเท้าเป็นเอกลักษณ์และน่ารื่นรมย์เป็นอย่างยิ่ง。
ในจังหวะนั้นเอง。
「「「「「！！」」」」」
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สว่างไสวด้วยแสงจันทร์เต็มดวง กลับยิ่งสว่างไสวยิ่งขึ้นจนทุกคนพูดไม่ออก。
แสงสีรุ้งระยิบระยับปกคลุมทั่วท้องฟ้า。
มองแวบแรกดูเหมือนเป็นสีขาว แต่แสงกลับเปลี่ยนสีที่แตกต่างกัน ทำให้เกิดภาพที่น่าอัศจรรย์บนท้องฟ้ายามค่ำคืนของชายฝั่ง。
ราวกับว่าชิ้นส่วนของความสว่างไสวนั้นจะตกลงสู่ชายหาดแห่งนี้。
「นั่นอะไรกัน」
วีคส่งเสียงออกมาอย่างประหลาดใจ。
「ออโรร่ารึ……？ เกาะลินเดลที่อบอุ่นไม่สมควรที่จะเห็นออโรร่านี่นา」
คีสเองก็แทบไม่เชื่อในภาพที่เห็น。
「นี่มัน……หรือว่าบางที……」
รุยครุ่นคิดขณะที่เอามือแตะอยู่ที่คาง。
แคลร์เองก็กำลังสับสน。
（แสงนี่ เคยเห็นที่ไหนมาก่อน……）
（จริงสิ ตอนพิธีศีลจุ่มของชาร์ลอท。แต่ว่าตอนนั้นน้ำพุส่องประกายสีขาวระยิบระยับนี่นา）
（นี่มัน……แสงทั่วท้องฟ้า……ที่เมื่อก่อนเห็นที่ดินแดนทางเหนือ ออโรร่า）
จังหวะที่ได้ข้อสรุปเช่นนั้น ภายในหัวของแคลร์ก็มีเสียงผุดขึ้นมา。
『พิธีศีลจุ่มต้องไปทำที่ดินแดนประเทศลินเดลก่า ไม่ใช่ที่ประเทศนอสตัน』
（……หมายความว่ายังไงกัน？）
อยู่ดีๆแคลร์ก็รู้สึกว่าร่างกายหนัก。
รู้ตัวว่าต้องยืนแต่ร่างกายมันไม่ฟังและล้มลง。
「แคลร์！！」
แคลร์ได้ยินเสียงวีคดังมาจากระยะไกลและสลบลงไป。