[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 14
Ch.14 – บทแรก ตอนที่14 ตระกูลเรนุ
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่14 ตระกูลเรนุ
คฤหาสน์ของตระกูลเรนุตั้งอยู่ตรงพื้นที่ธรรมชาติงดงามทางตะวันออกจากถนนหลักของเมืองอุรุส。
กำแพงอิฐสีขาว สวนดอกกุหลาบหลากสี แสดงถึงรสนิยมที่ดีของเจ้าของ。
แม้จะได้ยินมาจากซันว่าเป็นตระกูลบารอนกำเนิดใหม่ แต่แคลร์ก็รู้สึกดีกับรูปลักษณ์ของคฤหาสน์ที่รวมระหว่างวัฒนธรรมเก่าแก่ของประเทศปาฟีทกับความทันสมัยรวมอยู่ด้วยกัน。
แคลร์ที่มาถึงคฤหาสน์พร้อมกับซันได้ถูกนำทางไปที่ห้องรับรอง。
เมื่อนั่งบนโซฟาที่อ่อนนุ่มแคลร์ก็ได้ทำการคิด。
（จะเป็นอะไรไหมนะ……。ถ้าเกิดออกมาไม่ดีคงรู้สึกผิดต่อซันแย่เลย）
ปลายนิ้วที่เย็นและความรู้สึกกังวลข้างในได้ส่งออกมาทางใบหน้า。
「ไม่เป็นอะไรหรอกแคลร์。ถ้าเป็นคุณละก็สบายๆ。ฉันที่เป็นตัวแทนหาอาจารย์ส่วนตัวมาหลายครั้งพูดแล้วไม่ผิดแน่นอน」
ซันสังเกตถึงอาการของแคลร์ จึงยิ้มและพูดมาเช่นนั้น。
「ขอบคุณนะ ซัน……」
แคลร์มีรอยยิ้มขึ้นมา。
แกร๊ก。
ตรงนั้นเองประตูก็เปิดออกและมีคู่สามีภรรยาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน。
（มาแล้ว……！）
「ไง ซัน。ได้ยินเรื่องราวมาแล้วล่ะ。ทางนี้รึคุณหนูแคลร์？」
「ตายจริง ช่างป็นคุณหนูที่น่ารักอะไรอย่างนี้」
สามีภรรยาตระกูลเรนุเริ่มคุยธุระทันทีโดยที่ไม่ต้องทักทายอะไรกันมากนัก。
เป็นภาพของทั้ง2คนที่ทั้งเสียงดังและมีชีวิตชีวา。
「ค่ะ。ใช่แล้วค่ะ。พึ่งพบกันที่สำนักงานและได้นำตัวมาในทันที ก่อนที่ชนชั้นสูงอื่นจะนำตัวไปเลยนะคะ」
ซันตอบกลับอย่างขี้เล่น。
「ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ。แคลร์・มัลคุส ค่ะ」
แคลร์ทักทายคู่สามีภรรยาอย่างสุภาพ โดยระมัดระวังไม่ให้รู้ว่ากำลังประหม่าขนาดไหน。
หัวหน้าตระกูลเรนุหรี่ตามองดูแคลร์และพูดขึ้นมา。
「อื้ม ดีเลยนี่นา。เรา จอห์น・เรนุ。ทางนี้ภรรยา มารี」
「ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะแคลร์。ดีใจจังที่อาจารย์ส่วนตัวของลูกสาวเป็นคนที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้」
ภรรยามารีเองก็มองและยิ้มทาทางแคลร์。
（นี่มัน……）
ซันเองก็ส่งสายตามาทางแคลร์ประมาณว่า เห็นมะบอกแล้ว。
ดูเหมือนว่าจะผ่านการสัมภาษณ์。
「ก็อย่างที่เห็น ทางเราเป็นตระกูลกำเนิดใหม่。ฮะฮะ。พ่อของเรานั้นเป็นรุ่นที่1 พอดีเมื่อ15ปีที่แล้วทำธุรกิจได้เงินมาเป็นจำนวนมากน่ะ。เพราะไม่รู้จะเอาเงินไปใช้ทำอะไร จึงได้บริจาคให้ทางประเทศและทางโบสถ์。จากนั้นก็เลยได้บารอนมา。ฮ่าฮ่าฮ่า」
「นั่นสิเนอะ。ฉันเองดั้งเดิมก็เป็นสาวชาวเมือง～。อยู่ดีๆก็ต้องมาเข้าสังคมชนชั้นสูงเนี่ย ไม่เข้าใจอะไรเลยล่ะ」
ทั้ง2คนต่างพูดอย่างสนุกสนานและตรงไปตรงมา。
เมื่อกี๊ สิ่งที่ทั้ง2คนบอกแคลร์คือสถานะทางสังคมชนชั้นสูงของตระกูลเรนุ。
ไม่ว่าจะเป็นประเทศไหนก็ดูเหมือนว่าจะเกลียดชนชั้นสูงที่พึ่งกำเนิดใหม่กันทั้งนั้น。
（อย่างนี้นี่เองถึงยังไม่มีอาจารย์ส่วนตัว ทั้งๆที่ข้อเสนอดีอย่างนั้นแท้ๆ）
แคลร์เริ่มมีความรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆต่อคู่สามีภรรยาคู่นี้ ผู้ที่ยิ้มให้กับหัวข้อสนทนาที่มืดมน และบอกถึงช่วงเวลาลำบากของการจ้างงาน。
「ลูกสาวอิซาเบลานั้นอายุ13ปี อยู่ในสถานะไม่มีอาจารย์ส่วนตัวมาอย่างต่อเนื่องแล้วล่ะ。ถ้าได้คุณหนูอย่างเธอมาละก็ต้องขอบคุณจริงๆ」
หลังจากเสร็จสิ้นการคุยกันสบายๆ ในทันใดนั้นหัวหน้าตระกูลก็พูดกับแคลร์อย่างจริงจัง。
แคลร์ทำการตอบกลับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม。
「ถ้าฉันเป็นพลังช่วยเหลือได้ละก็ ขอรบกวนด้วยค่ะ」
―――――
แคลร์ที่ถูกจ้างเป็นอาจารย์ส่วนตัวนั้นมีความสุข เพราะสามารถอาศัยอยู่ในตระกูลเรนุได้ทันที。
แต่เมื่อเปิดประตูที่ทางภรรยานำทางไปก็ถึงกับตกใจ。
（นี่ห้องของข้ารับใช้งั้นหรือเนี่ย！？）
เป็นห้องแบบสตูดิโอแต่กว้างขวาง。ห้องพักที่กว้างขวาง มีห้องนั่งเล่นพร้อมโซฟาหนานุ่ม เตียงแบบมีหลังคา และห้องอาบน้ำแบบเรียบง่าย。
นอกจากนี้ถึงจะอยู่ชั้น1 แต่ก็ได้รับแสงแดดอย่างดี。เมื่อไปยังที่หน้าต่าง ก็พบว่าระเบียงสามารถออกไปยังสวนที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบได้。
ชุดโต๊ะถูกตั้งอยู่ที่ระเบียง เพื่อให้สามารถเพลิดเพลินกับช่วงเวลาน้ำชาพร้อมเพลิดเพลินกับวิวของสวนอย่างมีความสุข。
「คุณผู้หญิง เป็นห้องที่สวยงามมากเลยค่ะ แต่ว่า……เอ่อ……ห้องนี้……？」
ขณะที่แคลร์กำลังสับสนกับห้องที่เห็นได้ชัดเจนว่าข้างในตกแต่งไว้ใช้รับแขก ไม่ใช่ห้องของข้ารับใช้ ทางภรรยามารีก็ตอบอย่างดูมีความสุข。
「ชอบไหมจ๊ะ？ จริงๆเป็นห้องรับแขกน่ะนะ。คงไม่สามารถนำทางชนชั้นสูงที่เคยเข้าโรงเรียนชนชั้นสูงของราชวงศ์แห่งประเทศนอสตันไปห้องพื้นๆได้หรอก。ทั้งที่จริงๆคงเป็นชนชั้นสูงที่ระดับสูงกว่าพวกเราซะอีก」
「ไม่หรอกค่ะ……。มีห้องที่เหมือนกับคนอื่นหรือเปล่าคะ」
「ตายจริง ข้ารับใช้ของทางเราก็ได้ห้องขนาดครึ่งนึงของห้องนี้เลยนะ」
เธอขยิบตาข้างนึงอย่างมีเสน่ห์และทำการพูดต่อ。
「หวังว่าจะสอนลูกสาวอิซาเบล่า ให้คิดและมีท่าทางดั่งกุลสตรีเหมือนอาจารย์แคลร์ได้。ดังนั้นเลยคิดว่า จะมอบห้องนี้เพื่อให้ไม่ลืมความเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์น่ะจ้ะ」
เมื่อพูดถึงว่าเป็นอาจารย์ส่วนตัว แคลร์เองก็นึกขึ้นได้และยอมรับ。
「เข้าใจแล้วค่ะ。จะทำเต็มที่เพื่อตอบสนองต่อความคาดหวังค่ะ」
（คงเป็นความเชื่อของตระกูลเรนุที่จะคืนกำไรให้คนรอบข้างหรือข้ารับใช้ ไม่ใช่เก็บไว้กับตัวสินะ。ช่างเป็นความคิดของคนมั่งคั่งอะไรอย่างนี้！ ถ้าอยู่ในสายตาของสังคมชนชั้นสูงที่แก่งแย่งกันคงจะมึนงงเป็นแน่แท้）
แคลร์โค้งคำนับขณะที่ชมเชยอย่างสูงอยู่ในใจ。
อิซาเบล่าที่จะเป็นลูกศิษย์ของแคลร์นั้น ดูเหมือนว่าตอนนี้จะพักผ่อนอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ。
เธอจะกลับบ้านในอีก1สัปดาห์ให้หลัง ดังนั้นระหว่างนี้แคลร์จึงมีเวลาว่างอิสระ。
（ก็เสนอไปว่าจะทำงานอย่างอื่นในคฤหาสน์ แต่คู่สามีภรรยาเรนุปฏิเสธนี่สิน้า……）
「งั้นก่อนอื่น เขียนจดหมายถึงพวกวีคว่า มีที่อยู่แล้วละกัน。ด้วยเวลาอันสั้นขนาดนี้！ ……ทุกคนต้องตกใจแน่เลย」
ด้วยเหตุนี้ แคลร์จึงเขียนจดหมายถึงวีคที่ราชวัง。