[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 28
Ch.28 – บทแรก ตอนที่28 สวนทาง
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่28 สวนทาง
ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ทั้ง4คนกำลังเล่นไพ่ขณะที่ดื่มเหล้าไปด้วยที่ห้องส่วนตัวของคีสในราชวัง。
ทั้ง4คนนั้นถ้าเกิดงานที่ทำถึงทางตัน จะพยายามผ่อนคลายขณะหาทางออกไปด้วยอยู่เสมอ ซึ่งหัวข้อการพูดคุยของวันนี้คือแคลร์นั่นเอง。
「……โอ๊ะ。เสร็จโจร～！ ……แล้ว จะทำไงรึ ราชินีของวีคน่ะ」
โดนี่ทิ้งการ์ดและล้มตัวลงนอนบนเตียง。
「ก็ได้รับอนุญาตจากราชาแล้วล่ะนะ。เลยคิดว่าจะส่งคำเชิญไปให้แคลร์ แต่ว่า……」
ตอนที่เข้าพบเมื่อวันก่อน เหมือนว่าราชาจะสนใจแคลร์เป็นอย่างมาก。
เดิมทีแล้วนี่เป็นงานเลี้ยงเพื่อหาคู่สมรสให้วีค。แต่ว่า มีแต่คุณหนูชนชั้นสูงที่มีตำแหน่งทางสังคมระดับสูงเท่านั้นที่ควรจะได้รับเชิญ。
อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นที่ปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของวีค ไม่มีเหตุผลอะไรอื่นนอกจากการที่ราชาอยากให้รู้ถึงความตั้งใจที่อยากจะเชิญแคลร์。
（ราชานี่มองทะลุทุกอย่างเลยน้า……）
เมื่อคิดขึ้นมาแล้ว วีคก็ไม่ได้สนุกด้วยเลยซักนิด。
「ถึงอย่างนั้นก็ตกใจนะที่ท่านราชารับรู้ถึงตัวตนของแคลร์โดยที่ไม่ต้องมีอะไรหนุนหลัง！ ในฐานะคนใกล้ชิดแล้วก็หายกังวลไป1อย่างเลยทีเดียว」
คีสมักจะบอกเสมอว่าให้เลือกราชินีตามตำแหน่งฐานะ แต่ถ้าเกิดไม่มีอุปสรรคทางฐานะก็คงจะเลือกแคลร์ให้อยู่เคียงข้างวีคเหมือนกับทุกๆคน。
「แต่ว่า วีคยังไม่ได้บอกความรู้สึกกับแคลร์เลยนี่สิน้า」
「พรวด」
วีคสำลักเหล้าออกมา。จากนั้นก็จ้องไปที่รุยอย่างกับบอกว่าอย่าพูดอะไรมากไปกว่านี้นะเฟ้ย。
「เอ๋ จริงดิ？ ถ้างั้น จะเชิญเจ้าตัวที่รักมางานเลี้ยงยังไงถ้ายังไม่ได้สารภาพรัก？ ไม่ーอยากーจะーเชื่อーเลยーนะーเนี่ยー！」
โดนี่ที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมการ์ดที่กระจัดกระจายได้ส่งเสียงออกมาเช่นนั้น。
「ถ้าเป็นแคลร์ละก็คงจะปฏิเสธคำเชิญอย่างง่ายดายแน่」
「เป็นไปได้。แม้เหล่าคุณหนูที่เป็นเพื่อนเล่นผมดูเหมือนจะรอคำเชิญอยู่ แต่ว่า。ถ้าเป็นคุณหนูแคลร์ที่จริงจังก็คงเป็นไปได้。」
วีคมีสีหน้าซับซ้อนบอกไม่ถูกจากการโดนคีสกับโดนี่พูดคุยแกล้งกันเล่น。
「เอ่อ……แต่ว่า จนถึงตอนนี้คีสไม่ใช่รึที่เป็นคนตรวจสอบจับตามาตลอด？ ……นอกจากนี้แคลร์บอกว่าเคยเป็นคู่หมั้นของเจ้าชายลำดับที่1อัสเบลก่อนที่จะถูกบังคับให้ออกจากประเทศนอสตันนี่นา。คงจะเห็นด้านอันน่าเกลียดของเหล่าผู้ที่ต้องการอำนาจไว้ในกำมือ。……ถ้านั่นเป็นเหตุผลยืนกรานไม่รับตำแหน่งหรือทำงานในราชวังแล้วละก็ คงจะปฏิเสธข้าอย่างง่ายๆแน่」
เมื่อพูดเสร็จดังนั้นวีคก็รินเหล้าที่แรงกว่าปกติดื่ม。
วีคเข้าใจดีว่าแคลร์ทิ้งตำแหน่งคุณหนูชนชั้นสูงเพื่อมาใช้ชีวิตสบายๆ。
จะปล่อยอีกฝ่ายไปเพื่อให้มีสุขอย่างปรารถนา หรือจะแย่งความสุขมาจากอีกฝ่ายโดยเอามาไว้ใกล้ตัว。
วีคนั้นในตอนนี้ยังคงคิดไม่ตก。
หน้าต่างที่เปิดโล่ง หอบกลิ่นพุดซ้อนในสวนของราชวังลอยมา。
กลิ่นอันหอมหวานบ่งบอกช่วงเข้าฤดูร้อน บอกลาฤดูใบไม้ผลิอันสนุกสนาน。
―――――
วันหยุดครั้งต่อมา。
แคลร์ได้ตอบรับคำเชิญของรุยเข้าไปในตัวเมือง。
（หายากนะเนี่ยที่รุยชวนออกมาในวันหยุด）
แคลร์สวมใส่รองเท้าหนังที่ออกแนวผู้ชายเพื่อให้เข้ากันกับรุย。
ขณะที่แคลร์กำลังรออย่างตื่นเต้น วีคก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่จุดนัดพบ。
「……วีค？ ทำไมมาที่นี่……จะว่าไป ทำไมสีผม」
แคลร์ประหลาดใจ。ซึ่งก็ควรเป็นเช่นนั้น。ผมบลอนด์ของวีคที่กระทบแสงแดด ถูกย้อมเป็นสีดำขลับเช่นเดียวกับของรุย。
แคลร์รู้ทันทีจากสีตาและบรรยากาศรอบตัวอันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะสามารถหลอกได้。
「รู้ตั้งแต่แว๊บแรกเลยสินะ。เวทมนตร์ของรุยน่ะ」
「สมกับเป็นรุยเลยเนอะ。ทำอย่างนี้ตอนที่ออกนอกประเทศก็ได้นี่นา」
「ดูเหมือนจะมีอะไรหลายๆอย่างที่ต้องเตรียมนะสิ。……แต่วันนี้น่ะพิเศษ」
วีคทำการพูดต่อหลังจากหยุดไปแป๊บนึง。
「เมื่อตกดึกมันจะหมดฤทธิ์น่ะ。วันนี้อุตส่าห์ขอร้องรุยมาเชียว。……ไม่ชอบเหรอ？」
「ไม่หรอก。ดีใจนะ」
（……อ๊ะ）
แคลร์ดีใจอยู่แป๊บนึง แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าอีก1เดือนวีคก็จะมีคู่หมั้นแล้ว。
ด้วยความจริงนี้ก็ทำให้หัวใจของแคลร์เจ็บหนักยิ่งกว่าที่คิด。
「ไม่หรอก。ฉันเองก็อยากคุยโดยที่ไม่ต้องสนเวลาเหมือนกัน」
（……ถ้าว่าที่คู่สมรสถูกกำหนดแล้ว คงจะไม่ได้มาคุยกันอย่างนี้อีกแล้วล่ะมั้ง）
แคลร์ยิ้มโดยซ่อนหัวใจที่จมดิ่งลึกของเธอไว้。
ในวันนั้นทั้ง2คนมีความสุขกับการเดททั้งวันอย่างเต็มที่。
สถานที่แรกที่ไปคือร้านของเล่นที่วีคมาบ่อยๆตอนเด็ก。
วีคจ้องมองของเล่นที่ชั้นวางอย่างคิดถึง。
แคลร์เองก็นึกถึงช่วงเวลาที่เล่นกับพวกพี่ชาย。
ขณะที่วีคฝึกดาบกับคีสและพวกรุยในสวนของราชวัง ทางด้านแคลร์ก็ไปผสมโรงการฝึกดาบของพี่ชายคนโตออสก้าและพี่ชายคอรองลีโอในสวนของคฤหาสน์จนมีรอยขีดข่วน。
ทั้ง2คนไม่ค่อยมีโอกาสได้พบพ่อที่ยุ่งมากเหมือนกัน ตั้งใจเรียนและฝึกมารยาทอย่างหนักเหมือนกัน โดยหวังว่าจะได้รับคำชมในตอนที่นานๆได้เจอกันซักที。
เนื่องจากเป็นวันที่อากาศดี จึงซื้อแซนวิชจากร้านขายขนมปังออกไปกินข้างนอก。
แคลร์มีแซลม่อน&ชีส ส่วนวีคมีพาสตราแซนวิช。
วีคบอกว่า แซนวิชเชดดาร์ชีสที่ทำง่ายๆจากแม่นมเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุด。
แคลร์เองก็พยายามนึกของกินที่ชอบ แต่ด้วยรายการที่นึกมีมากเกินไป สุดท้ายจึงตอบไปว่ามีรายการอาหารที่ชอบมากไปจนเลือกไม่ถูก。
ทั้ง2คนพูดคุยเข้ากันได้ดีและหัวเราะออกมามากมาย。
และเมื่อถึงจุดจบของวันที่แสนสนุก。
วีคบอกว่ามีสถานที่พิเศษและพาแคลร์ไป ซึ่งเป็นสถานที่ที่สามารถเห็นราชวังและเมืองอุรุสจากที่สูง。
「ว้าว……สุดยอด。สวยอะไรอย่างนี้」
เมืองยามพลบค่ำสว่างไสวขึ้นด้วยแสงไฟ。
สีที่เข้มขึ้นทำให้นึกถึงตอนกลางคืนที่มาเยือน สีส้มที่ขอบฟ้าจากพระอาทิตย์ตกช่างอัศจรรย์และสวยงาม。
ควันจากการเตรียมอาหารลอยขึ้นมาจากร้านและบ้านที่ทำมาจากหินเรียงราย。
「ยังไงดีล่ะ ดูอย่างนี้แล้วเหมือนฝันเลยเนอะ」
「ฝัน？」
「ใช่。ก่อนหน้านี้ไม่นาน ไม่เคยคิดเลยว่าวันทุกวันที่มีความสุขอย่างนี้ที่รอคอยจะมาถึง。และวันนี้ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้」
「……ถามอะไรหน่อยได้ไหม」
「ได้สิ อะไรก็ได้」
แคลร์กำลังอารมณ์ดีจากวันที่มีความสุขวันนี้ทั้งวัน。
「ได้ยินมาว่าได้หมั้นหมายกับฝ่าบาทอัสเบลของประเทศนอสตัน」
ดวงตาแคลร์เบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ แต่ก็กลับมาสู่รอยยิ้มแบบเดิมอย่างรวดเร็ว。
「ฉัน บอกไปตอนที่เมาเหล้าเหรอ？ ช่างน่าอายจัง。……ใช่แล้วล่ะ。ถูกเลี้ยงดูเติบโตขึ้นมาระหว่างการแก่งแย่งอำนาจน่ะ」
แคลร์ทำการพูดต่อ。
「ฉัน ดีใจจริงๆนะที่ได้มายังประเทศนี้。ถึงจะหัวเราะในคำตอบของฉันต่อท่านราชาและล้อว่าเป็นนักเรียนดีเด่น แต่นั่นไม่ได้โกหกเลยจริงๆนะ。ความใจดีของรุย คีส โดนี่……และทุกคน เป็นความกล้าให้ฉันมีชีวิตอยู่เลยล่ะ。ดังนั้นจึงมีความสุขจริงๆที่ปกป้องรอยยิ้มของทุกคนจากทอร์นาโดนั่นได้。……ในซักวันนึง ฉันเองก็อยากจะช่วยสนับสนุนทุกคน」
「……」
แคลร์ที่ไม่ได้สังเกตถึงวีคที่ลังเลจะพูดอะๆไรซักอย่าง ได้ทำการพูดต่อ。
「รู้รึเปล่า？ ท่านอิซาเบล่าที่ฉันเป็นอาจารย์สอนส่วนตัวได้รับเชิญไปงานเลี้ยงในเดือนหน้าด้วยนะ。แม้ไม่รู้ว่าจะช่วยสนับสนุนทุกคนได้ยังไง แต่ฉันจะพยายามทำสิ่งที่ทำได้ทีละนิดทีละนิดล่ะ。อย่างแรกเลยต้องทำให้ท่านอิซาเบล่าประสบความสำเร็จในการเข้าร่วมงานเลี้ยง。ทั้งที่เป็นคุณหนูที่น่ารัก แต่ก็เป็นห่วงจริงๆ。……ฝ่าบาท ถ้าเกิดเจอกันที่งานละก็ ช่วยอ่อนโยนต่อเธอด้วยนะคะ？」
นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำได้。
อย่างไรก็ตาม ไม่มีทางเลยที่วีคจะเดาถึงรอยยิ้มที่แคลร์มีให้ได้。
「อาา」
วีคตอบขณะที่มองขึ้นไปบนฟ้าที่มืดสนิท。
โดยที่ไม่สามารถดึงซองจดหมายสีเขียวที่อยู่ในกระเป๋าออกมาได้。
―――――
ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ช่างตัดเสื้อประจำตระกูลเรนุก็มาถึง。
「คุณหนูอิซาเบล่าครับ ชุดเดรสสีชมพูที่สั่งสำหรับงานเลี้ยงเดือนหน้า ตอนนี้อยู่ในระหว่างตัดครับ แต่ว่า……。เห็นว่าอยากได้ตัวอย่างผ้า คิดจะตัดชุดเดรสใหม่หรือครับ？」
อิซาเบล่าตอบด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาต่อช่างตัดชุดที่ถามอย่างหวาดกลัวจนหน้าซีด。
「เปล่าหรอก。ไม่ได้เรียกมาด้วยเรื่องร้ายหรืออะไร ไม่ต้องกังวลไปหรอก。……อยากจะสั่งตัดชุดเดรสสำหรับงานเลี้ยงอีกชุดอย่างเร่งด่วนน่ะ。ชุดจะถูกใส่โดยคนที่สูงกว่าเรา สง่ากว่าเรา สวยงามกว่าเรา。ต้องใช้สีแบบไหนดีหรือ」