[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 30
Ch.30 – บทแรก ตอนที่30 งานเลี้ยงยามเย็น
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่30 งานเลี้ยงยามเย็น
เมื่อแคลร์มาถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงกับอิซาเบล่า ก็พบว่าได้มีคุณหนูหลายคนมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว。
เมื้อก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถง รอบๆตัวก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยอึกทึกในทันที。
แคลร์เดินหลังตรงขณะที่เป็นห่วงอิซาเบล่าไปด้วย。
ด้วยท่วงท่าที่ขัดเกลามาอย่างดีจึงดึงดูดสายตาของเหล่าคุณหนูทั้งหลาย ในฐานะผู้ที่จะเป็นคู่แข่งในการค้นหาคู่สมรสของเจ้าชายลำดับที่1。
「ยังไงดีล่ะ ที่ทางเข้าดูมีเสียงดังไปไหม？」
โดนี่ผู้มีหน้าที่เป็นอัศวินหลวงที่อยู่เคียงข้างวีคที่ด้านในสุดของห้องโถงได้พูดขึ้นมา。
แต่ถึงแม้จะอยู่ในหน้าที่ ข้างหลังของเขาก็ยังมีเหล่าคุณหนูที่สนิทกันอยู่ข้างหลังมากมาย。
「นั่นสินะ。เดี๋ยวไปดูหน่อยละกัน」
จังหวะที่คีสตอบและกำลังจะมุ่งหน้าไป ก็เกิดทางเดินแหวกขึ้นมากลางฝูงชน。
วีคที่มีรอยยิ้มในโหมดทำงานแด่เหล่าคุณหนูถึงกับไม่เชื่อสายตา。
สุดปลายทางระหว่างเหล่าคุณหนูชนชั้นสูงก็คือแคลร์นั่นเอง。
บางทีเหล่าคุณหนูคนอื่นคงตัดสินใจว่าแคลร์คงจะเป็นคุณหนูที่อยู่ระดับสูง。
ในฐานะที่ควรจะเป็นคนที่เจ้าชายลำดับที่1จะมาทักทายเป็นคนแรก จึงเป็นธรรมดาที่จะเปิดทางให้เข้ามา。
「……คุณแคลร์ เชิญทางนี้」
แคลร์นั้นคิดว่าอิซาเบล่าจะทักทายฝ่าบาทเมื่อเข้าใกล้。
แต่ว่า ผู้ที่ทำการเรียกแคลร์ในตอนนี้คือวีคนั่นเอง。
แคลร์รู้สึกสับสนอย่างมากอยู่ในใจ แต่ก็กลับมายิ้มดั่งปกติและพบกันกับวีคครึ่งทาง。จากนั้นก็ทักทายถอนสายบัวอย่างสง่า。
「……ดีใจที่มานะ。ไปทักทายราชากันเถอะ」
วีคจับมือแคลร์ที่ยังคงถอนสายบัวอยู่อย่างนั้นและนำทางไปยังบัลลังก์ที่ราชาประทับอยู่。
「ฝ่าบาท วันนี้ ดิฉัน……」
แคลร์พยายามกระซิบว่ามาเข้าร่วมในฐานะผู้ติดตาม แต่เนื่องจากเสียงรอบๆตัวนั้นค่อนข้างดัง และวีคเองก็ไม่อยากฟังด้วย。
（แย่แล้วสิ。กลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว）
แคลร์กำลังกังวลว่าจะแก้นิสัยเอาแต่ใจอย่างนี้ยังไงดี。
แต่ว่า นั่นไม่ใช่สิ่งจำเป็น。
ทำไมงั้นรึ เพราะหลังจากทักทายราชา แคลร์ได้ถูกปล่อยตัวอย่างปลอดภัยนั่นเอง。
「ก่อนอื่นเลย ถ้าไม่ทักทายคุณหนูทั้งหลายอย่างเท่าเทียมกันทั้งหมดก่อน มันจะเป็นปัญหาเอาได้นา」
เมื่อพูดดังนั้น รุยก็ไล่วีคกลับไปยังเหล่าลูกคุณหนู。
（อิซาเบล่าจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ）
แคลร์ที่ถูกปล่อยเป็นอิสระจากวีคได้มองไปรอบๆ。
และพบว่าอิซาเบล่านั้นเหมือนจะเจอกับคุณหนูที่เป็นเพื่อนสนิท。เธอโบกมือให้แคลร์ราวกับบอกว่าจะอยู่ตรงนั้น。
แคลร์จึงรู้สึกโล่งใจและหยิบแก้วแชมเปญขึ้นมา。
ห้องโถงงานเลี้ยงที่ไม่ได้เข้าร่วมซะนานนั้นดูหรูหรา แต่ว่ากลับกันนั้นก็เต็มไปด้วยความนึกคิดของผู้คนมากมาย。
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันนี้ เป็นสนามรบต่อสู้แย่งอำนาจขึ้นเป็นคู่สมรสของเจ้าชายลำดับที่1。
ขณะที่เดินไปตามกำแพงเพื่อไม่ให้เกิดปัญหา จู่ๆก็มีเสียงเรียกขึ้นมา。
「สวัสดีค่ะ。เมื่อกี๊ใช่คนที่ฝ่าบาทวีคนำทางไปทักทายท่านราชาใช่ไหมคะ？ ดิฉัน ดีอันน่า・มีด ค่ะ」
เธอที่ทำการแนะนำตัวเองมานั้นเป็นคุณหนูที่มีบรรยากาศแปลกไม่เหมือนใคร。เธอมีผู้ติดตามที่หน้าตาเหมือนกันเป๊ะมาด้วย。
「ผม ดีออน・มีด。ผู้สืบทอดตระกูล เอิร์ลมีด。พวกผมเป็นฝาแฝดน่ะ」
ราวกับรู้ว่าแคลร์กำลังคิดอะไรอยู่ ผู้ติดตามจึงได้ทำการแนะนำตัวเขาเอง。
「ฉัน แคลร์・มัลทีโน่ ค่ะ」
「มัลทีโน่？ ประเทศนอสตัน？」
ทันทีที่แคลร์แนะนำตัว ดีอันน่าก็ถามแทรกมาทันที。
เป็นมารยาทที่ไม่ควรจะมีอยู่ในสถานที่นี้。
「……ค่ะ」
แคลร์ทำการหลีกเลี่ยงด้วยรอยยิ้ม แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจจากการเอ่ยถึงประเทศนอสตัน。
「คุณ……ท่านแม่ไม่เสียเร็วไปหรือคะเนี่ย？」
（……！）
ดีออนที่สังเกตถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของแคลร์ได้ทำการหยุดดีอันน่าทันที。
「……ขอโทษด้วยครับ คุณแคลร์。ขอตัวนะครับ」
「……ไม่หรอกค่ะ。ไม่ต้องคิดมาก」
แคลร์ใช้รอยยิ้มคุณหนูผ่านมันมาได้。
ทั้ง2คนที่ค่อยๆห่างจากแคลร์ มองหน้าและส่งสัญญาณอย่างมีความหมาย。
（ตระกูลเอิร์ล มีด……）
ในขณะที่แคลร์กำลังรู้สึกไม่สบายใจจนอธิบายไม่ได้ ที่ห้องโถงก็มีเสียงเพลงวอลซ์บรรเลงขึ้น。
หลังจากวีคทักทายเหล่าคุณหนูทั้งหมดเสร็จ ก็ได้มาจับมือแคลร์อยู่ข้างๆและพูดว่า。
「รบกวนเต้นรำกับเราได้ไหม。คุณแคลร์」
（……！）
ในฐานะเจ้าชายลำดับที่1ของประเทศปาฟีท และเป็นตัวเอกของงานวันนี้ แถมยังเป็นคนที่สำคัญที่สุดของแคลร์ การที่จะปฏิเสธคำเชิญของวีคนั้น ไม่มีทาง。
「ค่ะ ด้วยความยินดี」
ทั้งที่ควรจะมางานเลี้ยงในฐานะผู้ติดตาม แต่กว่าจะรู้ตัว แคลร์ก็ได้มาอยู่เคียงข้างตัวเอกของงานซะแล้ว。
ทั้ง2คนเต้นไปตามจังหวะเพลงวอลซ์ช้าๆ。
ท่วงท่าของวีคนั้นสมแล้วที่เป็นเจ้าชายลำดับที่1 ซึ่งนั่นคือสิ่งที่แคลร์คิด。
การเต้นที่ก้าวเหยียบลงบนพื้นหินอ่อนสีขาวอันงดงาม การเต้นรำที่ราบรื่นอย่างกับลอยละล่องไปมา。
เมื่อแคลร์เงยหน้าขึ้นมาก็เกือบถูกดึงดูดไปด้วยดวงตาที่เจอกันแบบในครั้งแรก。
ด้วยการอายที่จะสบตา แคลร์จึงมองต่ำตั้งแต่เริ่มยันจบ。
ซึ่งที่มุมสายตารู้สึกเหมือนเห็นอิซาเบล่าที่มีความสุข。
（อิซาเบล่าคงจะเข้าใจแน่）
（เรื่องราวเทพนิยายดั่งฝัน ที่จบลงด้วยการเต้นรำที่งานเลี้ยง）
（จะจบลงไปทั้งอย่างนี้ก็ไม่มีปัญหา）
หลังจากจบเพลง ทั่วห้องโถงก็มีเสียงปรบมือดังสนั่น。
ด้วยเสียงแห่งความดีใจของฝูงชน เหล่าคุณหนูระดับสูงก็ได้มาพูดกับวีคตามลำดับ。
「ฝ่าบาท กรุณาเต้นรำกับเราด้วยสิคะ」
「ต่อไปตาดิฉันนะคะ」
มีเสียงเอ่ยเช่นนั้นตามติดๆกันมา。
（ตาของฉันคงจะจบแล้วล่ะ）
แคลร์ที่รู้ตัวว่าเวลาของตัวเองหมดลงแล้ว ได้ออกจากห้องโถงที่จัดงานอยย่างเงียบๆ。
ทางเดินที่ทอดยาวไปจนถึงทางเข้าราชวัง。
ในทันใดนั้นก็มีลมแรงพัดมาจากทางสวน。
แก้มที่โดนสายลมทำให้กลับมาสู่ความจริง ราวกับว่าเรื่องเมื่อกี๊เป็นเรื่องโกหก。
ด้วยความเหงา แคลร์จึงควานหานาฬิกาพกตรงอกเพื่อรำลึกความหลัง。
「……ไม่มี」
นาฬิกาพกอันสำคัญที่ได้รับมาจากวีคหายไปแล้ว。
จึงทำการค้นหารอบๆในทันที。
ทางเดินที่มืดโดยมีแสงไฟแค่ไม่กี่ดวง ไม่อยู่ในระดับที่จะใช้หาสิ่งของได้。
（ทำยังไงดี……ถ้าไม่มีนั่นละก็……ฉัน）
จากนั้นก็ได้ทำการค้นหาตามทางเดินไปยังห้องโถงอีกครั้งอย่างไม่ย่อท้อ。
ถึงขนาดแคลร์ทำการนั่งลงพื้นค้นหาโดยลืมไปว่าอยู่ในชุดเดรส。
「ไม่มี……」
ไม่ว่ายังไงก็หาไม่เจอ และในจังหวะที่คิดเช่นนั้นเอง。
แซ่ก。เสียงโซ่ที่กระทบกันดังขึ้นมา。
「……ของที่หาอยู่คือนี่หรือ？」
แคลร์ตัวแข็งทื่อด้วยความประหลาดใจ。
เสียงที่ได้ยิน เป็นเสียงที่ไม่สมควรจะอยู่ที่นี่。
เสียงตัวเอกของงาน วีคนั่นเอง。