[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 31
Ch.31 – บทแรก ตอนที่31 สมหวัง
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่31 สมหวัง
ในมือของวีคนั้นมีนาฬิกาพกห้อยอยู่。
ตราที่สลักไว้สะท้อนแสงท่ามกลางแสงจันทร์。
แคลร์เอื้อมมือไปหานาฬิกาในทันที。
แต่วีคกลับหลบอย่างรวดเร็ว。
「……คืนมานะ」
ด้วยคำพูดของแคลร์ วีคถึงกับมีสีหน้าประหลาดใจ。
เพราะดั้งเดิมแล้วนาฬิกาพกนี้เป็นของวีคนั่นเอง。
ตอนที่แคลร์ออกมาจากห้องโถงอย่างเงียบๆ วีคก็สังเกตได้ว่าแคลร์ไม่อยู่จึงได้ออกตามมาในทันที。
ในระหว่างทางก็ได้เก็บนาฬิกาพกขึ้นมา และวิ่งไปทั้งๆที่กังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ก็มาพบคุณหนูคนนึงที่กำลังหาอะไรอยู่ที่มุม。
และจังหวะที่รู้ตัวว่านั่นคือแคลร์ ก็คิดได้ว่าคงจะก้มหาของที่ให้ยืมไปไม่ผิดแน่นอน。
（ถ้าไม่ให้มาละก็）
（……ไม่สิ มันง่ายเกินไป）
ใน1เดือนมานี้ แคลร์เข้าใจผิดมาตลอด ทำให้ไม่มีความมั่นใจในวีคเท่าไรนัก。
กลับกันนั้น แคลร์ค่อนข้างที่จะหมดหวัง。
เมื่อทำการเอื้อมมือไปที่นาฬิกาพกของวีคอีกครั้ง。
วีคก็ยกโซ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว。
ด้วยความสูงที่ต่างกันของทั้ง2คน แคลร์จึงเอื้อมมือไม่ถึงนาฬิกาพกที่วีคเอาไว้เหนือหัว。
ซึบ。
ปับ。
ซึบ。
ปับ。
มีการโจมตีและป้องกันเกิดขึ้นอยู่หลายครั้ง。
「「……」」
「หุหุ」
「ฮะฮะ」
ทั้งที่ควรจะเป็นเรื่องจริงจัง แต่มันก็ถูกปัดเป่าออกไป。
หลังจากหัวเราะกันซักพัก วีคก็ได้พูดขึ้นมา。
「……แคลร์。ทำไมอยากได้นาฬิกาพกนี่งั้นหรือ อยากจะให้บอกข้ามาน่ะ」
แคลร์แก้มป่องจากเสียงอันอ่อนโยนของวีค。
「ก็รู้ไม่ใช่รึไงกันคะ」
「จริงๆก็คิดมาได้ซักพักแล้วล่ะนะ。……เกี่ยวกับความสุขของแคลร์。สำหรับข้าแล้ว แคลร์เองก็เป็นอย่างนี้มาตลอด。」
และวีคทำการพูดต่อ。
「แต่ว่า คิดว่ามีอะไรบางอย่างที่เข้าใจผิดกันอย่างรุนแรงสำหรับพวกเราน่ะ。ดังนั้น จึงอยากได้ยินจากปากแคลร์โดยตรง」
แคลร์นั้นมองเห็นหน้าของวีคไม่ค่อยชัด。
แม้จะมีสายลมต้นฤดูร้อนพัดมากระทบแก้ม แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้แก้มของแคลร์หายแดงได้。
วีคเองก็กำลังรอคำตอบของแคลร์ที่กำลังลังเลอยู่อย่างใจเย็น。
（……）
เมื่อแคลร์ตัดสินใจพร้อมก็ได้ทำการพูดออกมา。
「……ตำแหน่งของดิฉันไม่เพียงพอที่จะอยู่เคียงข้างฝ่าบาทค่ะ。……ดังนั้นอย่างน้อยที่สุด ขอเพียงมีสิ่งนี้อยู่เคียงข้าง……」
ในจังหวะนั้นเอง แคลร์ก็ถูกรายล้อมด้วยกลิ่นแห่งความสบายใจ ความเป็นมิตรอันลึกซึ้งที่คุ้นเคย。
ก็ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น。
แต่แคลร์กำลังอยู่ในอ้อมแขนของวีคนั่นเอง。
ก่อนที่แคลร์จะเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง อ้อมกอดก็แน่นขึ้นแน่นขึ้น。
「ข้าเป็นคนบอกเองว่าแคลร์ดี。อะไรที่ทำให้เจ้ากังวลใจ ข้าจะใช้กำลังทั้งหมดปิดปากนั่นเอง」
ด้วยคำพูดอันแข็งแกร่งที่คาดไม่ถึงทำให้แคลร์ถึงกับน้ำตาไหล。
ดวงตาสีเขียวเอเมรัลจ้องเข้าไปในดวงตาของแคลร์。
แคลร์เองก็มองตรงเข้าไปในดวงตาของวีคเป็นครั้งแรก。
「ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่คุณต้องเป็นผู้ปกครองประเทศในอนาคตนะ。เพื่อประเทศและตัวคุณเอง คู่สมรสต้องเพียงพอที่จะสนับสนุนอยู่เบื้องหลังสิ」
「พูดอย่างนี้อีกแล้ว。ราชาน่ะได้ตัดสินไปแล้วว่าแคลร์เป็นคุณหนูที่เหมาะสมจะเป็นคู่สมรสนะ」
ดวงตาของแคลร์เบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ。
「ดังนั้น ที่เหลือน่ะคือปัญหาของข้า。……คิดว่าข้าไม่สามารถทำอะไรเพื่อปิดปากพวกอนุรักษ์นิยมได้งั้นรึ？」
และนี่คือการที่หัวใจของแคลร์ถูกขโมยไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมของวีค。
「แคลร์ คำตอบล่ะ」
「……」
แคลร์นั้นในที่สุดก็พยักหน้าอย่างกับว่ายอมแพ้แล้ว。
ทันใดนั้น วีคก็ปล่อยมือที่โอบกอดแคลร์ไว้และถอยห่างออกจากแคลร์。
จากนั้นก็คุกเข่าและกล่าวว่า。
「คุณ แคลร์・มัลทีโน่。กรุณาเป็นคู่สมรสของเราได้ไหม。……หมั้นหมายกันในอนาคต」
「……ค่ะ！」
แคลร์ไม่มีการลังเลอีกต่อไป。
จากนั้นวีคก็กอดแคลร์ที่เอียงอายอีกครั้ง。
ภายใต้แสงจันทร์ ในที่สุดความคิดของคนทั้ง2ก็ตรงกันและได้จูบกันเป็นครั้งแรก。
「……รุยเนี่ย ร้องไห้ง่ายอย่างน่าแปลกใจเลยเนอะ」
โดนี่ได้พูดล้อรุยออกไปเช่นนั้น。
โดนี่และรุยที่ยืนอยู่ตรงจุดบอดของทางเดินที่ห่างไปอีกหน่อยได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด。
「ดีจริงๆ ค่อยยังชั่ว」
รุยพึมพำเช่นนั้นพร้อมมองไปข้างหน้า。
โดนี่ผู้ที่ล้อรุยอยู่ก็มีรอยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติเช่นกัน。
「โดนี่」
เสียงของวีคดังก้องไปทั่วทางเดินกำแพงหิน。
「ครับ ฝ่าบาท」
โดนี่ได้ทำการหันกลับไป。
「กลับไปกับข้าที่ห้องโถงงานเลี้ยง。ส่วนรุยฝากแคลร์ด้วย」
「「น้อมรับคำสั่ง」」
วีคลูบผมแคลร์เบาๆอย่างกับบอกลาและกลับไปที่งานเลี้ยง。
รุยผู้ที่ยังอยู่ข้างแคลร์ก็ยังคงยิ้มอยู่ตลอด。
แคลร์คิดไว้ว่าจะไม่มีทางลืมคืนอันอัศจรรย์และมีความสุขมากเช่นนี้แน่นอน。
―――――
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ระเบียงของห้องโถงงานเลี้ยงที่หันออกไปทางสวน สองฝาแฝดตระกูลเอิร์ลมีดก็ได้กระซิบคุยกัน。
「ทำอะไร ดีอาน่า(*คนแปล – ขอเปลี่ยนนะ)。พูดอย่างนั้นออกไป。……ถูกสงสัยแน่。ท่านปู่จะโกรธเอานะ」
「แล้วมันอะไรนักหนา。ก็ท่านปู่ไม่ใช่รึไงที่ให้มาสืบดูว่า วีรสตรีคนนนั้นเป็นคุณหนูของตระกูลมัลทีโน่แห่งประเทศนอสตันรึเปล่า。ก็แค่ทำหน้าที่ของฉันก็เท่านั้นเอง」
「มันก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่าวิธีเอาให้ดีกว่านี้หน่อยสิ」
「ยังไงก็ได้น่า แต่ที่สำคัญ การที่ไม่เป็นไปตามที่ฝ่าบาทวีคต้องการมันน่าเจ็บใจกว่าอีก。แต่ก็นะ ถ้าชอบเด็กที่ดูคุณหนูสง่างามอย่างแคลร์แล้ว ฉันมันก็คงไม่มีทางสู้เลยนั่นล่ะเนอะ」