[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 36
Ch.36 – บทแรก ตอนที่36 เหตุจูงใจของชาร์ลอท
Provider : แปลโด18+ก็สนุกดีนะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่36 เหตุจูงใจของชาร์ลอท
ในขณะเดียวกัน การเตรียมการต้อนรับเจ้าชายลำดับที่1ของ ประเทศมหาอำนาจ・ปาฟีท ก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็วที่ประเทสนอสตัน。
ณ ห้องทำงานของอัสเบล เจ้าชายลำดับที่1ของประเทศนอสตัน。
「ท่านอัสเบล วันนี้ล่ะต้องขอให้กรุณามาดื่มชากับฉันตอนบ่ายให้ได้เลย」
ชาร์ลอทเอามือทั้ง2ข้างเท้าคางไว้และพูดอย่างน่ารัก。
ที่แขนก็มีตะกร้าชุดน้ำชาและขนมปังห้อยไว้อยู่。
「ขอโทษที。แขกสำคัญที่สุดของประเทศกำลังจะมาเยี่ยมน่ะ อดทนหน่อยนะ。วันนี้ทำไมไม่ไปกับซาโลมอนแทนล่ะ」
อัสเบลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้。
「เอ๋ อีกแล้วเหรอ」
ชาร์ลอททำหน้ามุ่ยด้วยริมฝีปากสีชมพูของเธอ。อัสเบลก็เห็นท่าทางการแสดงสีหน้าของชาร์ลอท แต่ก็ทำเป็นไม่เห็น。
「ไปกันเถอะครับ คุณชาร์ลอท」
ซาโลมอนที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากอัสเบล จึงได้เอ่ยปากชวนชาร์ลอทออกจากห้องทำงาน。
「ท่านอัสเบล！？ ……ก็ได้。ฉัน……ขอโทษด้วยค่ะ」
ชาร์ลอทปัดมือของซาโลมอน จากนั้นก็มองอัสเบลทั้งน้ำตาและออกจากห้องไป。
ปัง。
「เฮ้อ……」
อัสเบลถอนหายใจเมื่อเห็นว่าประตูห้องทำงานได้ปิดลง。
「คุณชาร์ลอทมาที่นี่ทุกวันตั้งแต่โรงเรียนหยุดเลยนะครับ」
ซาโลมอนกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สามารถอ่านได้บนใบหน้า。
「ทั้งที่ยุ่งอยู่ทุกวัน อยากให้เพลาๆลงหน่อยน้า……。ที่เธอไม่ค่อยมั่นคงก็เพราะสภาพแวดล้อม แต่ลึกๆแก่นแท้แล้วก็เป็นคนฉลาดเลยล่ะ」
จากนั้นซาโลมอนก็กล่าวขึ้นมาอย่างประหลาดใจต่อคำพูดที่อัสเบลพูดออกมาขณะที่เอามือกุมหัวอยู่。
「……คุณชาร์ลอทน่ะหรือ？ ไม่หรอกน่า เรื่องอย่างนั้นจะเป็นไปได้ยังไง。ฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าเข้าใจผิดเป็นคนอื่นหรือครับ」
―――――
（โถ่เอ้ย！ ไม่อยากจะเชื่อ！）
ชาร์ลอทไม่พอใจที่ถูกปฏิเสธน้ำชาตอนบ่ายติดต่อกันถึง3วัน。
และเดินไปตามทางเดินอย่างไม่สมกับเป็นกุลสตรี。
（……）
เมื่อหันกลับไปดูว่าอัสเบลหรือซาโลมอนจะตามมาหรือไม่ ก็ไม่พบว่ามีใครตามมา。
「ไม่มีใครตามมาเลยนี่นา！！」
ชาร์ลอทตัวสั่นด้วยความโกรธกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลดยุกมัลทีโน่ในเมืองหลวง แทนที่จะเป็นหอพักของโรงเรียนในช่วงวันหยุดยาว。
「ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ คุณหนูชาร์ลอท」
ชาร์ลอทเอาตะกร้าให้กับสาวใช้ที่มาต้อนรับพร้อมกับพูดว่า。
「นี่ ให้。เหลืออยู่น่ะ」
「……ค่ะ」
ชาร์ลอทนั้นแม้ว่าแคลร์จะไม่อยู่แล้ว แต่ก็ยังมีท่าทางเหมือนเช่นเคยไม่เปลี่ยนแปลง。“ชาร์ลอท ตัวละครอันเป็นที่รัก บริสุทธิ์ ร่าเริง อยู่เสมอ”。
อย่างไรก็ตาม ถ้าคิดลงไปให้ลึกๆแล้ว ในช่วงหลายเดือนมานี้ พวกสาวใช้ติดตามหรือเหล่าข้ารับใช้ไม่ค่อยชอบกิริยาท่าทางของชาร์ลอทเท่าไรนัก。
「ชาร์ลอท ไปพบฝ่าบาทมารึ」
พ่อเบนจามินที่รู้ว่าชาร์ลอทกลับมาบ้านแล้ว ก็ได้มองจากล็อบบี้มาที่ทางเข้า。
「ท่านพ่อ！ ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ！ ……ค่ะ。สนุกดี。วันนี้เร็วกว่าปกตินะคะเนี่ย」
ชาร์ลอทที่กำลังจะขึ้นบันไดวนจากทางเข้าไปที่ห้องของเธอได้ส่งยิ้มอย่างเด็กไร้เดียงสาให้。
「ทุกคนในราชวังยุ่งมากเลยนะสิ。อย่าไปกวนฝ่าบาทมากนักนะ。วันนี้ที่กลับเร็วเพราะตอนเย็นจะมีแขกมาเยี่ยมน่ะ。ไปแต่งตัวทางการมาร่วมอาหารเย็นซะด้วยล่ะ」
「ค่า ท่านพ่อ。……แขก ใครกันเหรอคะ？」
เมื่อพูดว่าชุดทางการ ชาร์ลอทก็สนใจขึ้นมา。
（ถ้าตามปกติก็อาจจะเป็นลูกชายชนชั้นสูงหนุ่มหล่อลูกน้องของคุณพ่อหรือท่านหัวหน้าอัศวินก็เป็นไปได้。ได้เพื่อนช่วงว่างๆในวันหยุดยาวก็อาจจะดีแฮะ！）
อย่างไรก็ตาม คำตอบของพ่อเบนจามินนั้นไม่ได้เป็นไปตามที่ชาร์ลอทหวัง。
「อ่อ。แขกวันนี้ แอน น่ะ」
「แอน……ท่านอา？」
ใบหน้าของชาร์ลอทไม่ชอบใจนัก。
เมื่อพูดถึงแอน เธอคือน้องสาวของพ่อเบนจามิน เป็น『หญิงกล้า』รุ่นที่แล้วก่อนหน้าชาร์ลอท。เธอมีพลังเวทสีขาวเช่นเดียวกับชาร์ลอท ยังไม่แต่งงาน และตอนนี้เป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่โบสถ์หลวง。
เธอรักเด็กๆทั้ง4ของตระกูลมัลทีโน่ แต่ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าคนที่ชื่นชอบที่สุดคือแคลร์。
วันนี้เป็นวันแรกที่จะได้พบกันตั้งแต่แคลร์หายสาบสูญ。
（ยังไงดีล่ะ เหมือนกับจะถูกว่าเลยแฮะ。แค่ร่วมตอนเริ่มและบอกว่าไม่สบายขอกลับไปห้องละกัน）
เมื่อชาร์ลอทตัดสินใจได้ดังนั้นก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง。
เมื่อตอนเย็นมาถึง แอนก็มาพร้อมกับแชมเปญที่เตรียมมา。
「ทุกคน ไม่ได้เจอกันนานนะ。น่าเสียดายที่แคลร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย」
หลังจากรินแชมเปญลงในแก้วของทุกคน แอนก็นั่งทานอาหารเย็นอย่างเศร้าสร้อย。
ฟองของแชมเปญนี้เป็นของที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เวลาเขย่าแก้วก็จะมีแสงระยิบระยับ。
「ลืมแคลร์ไปเถอะ แอน」
พ่อเบนจามินมองชาร์ลอทอย่างเป็นห่วง ขณะที่มองแอนอย่างตำหนิ。
ชาร์ลอทเองก็ทำคิ้วเศร้า ไหล่ตก และพึมพำ。
「แต่ว่าหนูเองก็อยากพบ……ท่านพี่」
「คิดอย่างนั้นจริงหรือ？」
แอนที่ได้ยินชาร์ลอทพึมพำ ทำการถามขึ้นมาอย่างเสียงดัง。
（หวา……เพราะงี้ไงเล่าถึงไม่ชอบ）
ชาร์ลอทพยักหน้าซ่อนอารมณ์ไม่ชอบอยู่ข้างใน。มันค่อนข้างเป็นปัญหาจนอยากจะร้องไห้ออกมา。
「แน่นอนสิคะ ท่านอาแอน……ก็เป็นท่านพี่คนสำคัญนี่นา……」
จังหวะที่น้ำตาของชาร์ลอทไหล และพ่อกับพี่ชายเงียบ แอนก็พูดขึ้นมา。
「ไม่กี่เดือนที่แล้ว รู้ใช่ไหมว่าเมืองหลวงอุรุสของประเทศปาฟีทโดนทอร์นาโดเวทโจมตี？」
「อาาา。แน่นอน」
เบนจามินตอบ。
「ทอร์นาโดเวทนั่นเป็นอันที่ใหญ่ที่สุดในระวัติศาสตร์。ถ้ามันเกิดคลั่งขึ้นมาคงต้องวางบาเรียทั่วประเทศ。เพราะในตอนนี้พลังเวทสูงสุดที่ประเทศนอสตันครอบครองก็คือ『ขาว』นั่นล่ะนะ」
แอนพูดต่อโดยมองไปที่ชาร์ลอท。
「แต่ว่า มันถูกชำระล้างที่ประเทศปาฟีท。ซึ่งแน่ใจได้。แถมยังชำระล้างสมบูรณ์แบบ。……ในตอนนี้ คนที่จะทำเช่นนั้นได้ก็มีอยู่เพียงคนเดียว」
เบนจามินดูเหมือนจะเดาได้ว่าแอนจะพูดอะไร。
「จะบอกว่าผู้ที่ช่วยโลกคือแคลร์รึไง。ไร้สาระ。เด็กนั่นได้แค่ชมพูอ่อน ห่างไกลจากเงินหรือขาวมากนัก。ไม่มีทางที่จะทำเช่นนั้นได้」
เพล้ง。
จังหวะนั้นเอง พี่ชายคนรองเลโอก็ทำแก้วแชมเปญในมือตกแตก。
หน้าของเขาซีดเผือกอย่างผิดปกติ。
「ผู้คนต้องการจะเห็นแต่สิ่งที่พวกเขาต้องการเห็น。อดคิดไม่ได้เลยถึงเรื่องที่ผู้คนในบ้านนี้เลิกตามหาแคลร์หลังจากการตามหาเพียงครั้งเดียว」
แอนพูดเช่นนั้นและลุกขึ้นจากเก้าอี้。
「วันนี้ขอตัวแค่นี้ละกัน。……แชมเปญนี่ทุกคนก็ดื่มตามสบาย。ท่านพี่ ไว้เจอกันใหม่ที่งานต้อนรับสัปดาห์หน้าค่ะ」
หลังจากที่แอนกลับไป ห้องอาหารก็ได้เงียบสงัด。
ออสก้าที่ดื่มแชมเปญอยู่ก็ได้เอ่ยด้วยความประหลาดใจ。
「ก็จริงนะ……ท่านพ่อ ทำไมถึงส่งกำลังออกไปค้นหาแคลร์เพียงครั้งเดียวล่ะครับ」
「นั่นมัน……เจ้าเองก็บอกว่าแค่นั้นก็พอไม่ใช่รึไง。บอกว่าฝ่าบาทอัสเบลไม่ต้องการแคลร์มาทำอันตรายต่อชาร์ลอทเป็นครั้งที่2นี่นา」
「เรื่องนั้น……。เหมือนจะเป็นเช่นนั้นนะครับ。……เหมือนมีอะไรบางอย่างมาทำให้สมองสับสนจนไม่คิดถึงส่วนสำคัญ」
（แย่แล้วแฮะ）
ชาร์ลอทที่รู้สึกตัวถึงอันตรายจึงยิ้มกว้างและพูดเปลี่ยนเรื่อง。
「ท่านพ่อ สัปดาห์หน้า มีอะไรที่ราชวังหรือคะ？ เห็นท่านอาแอนบอกว่ามีพิธีต้อนรับ。จะมีใครมาหรือคะ？」
「ฝ่าบาทอัสเบลไม่ได้บอกหรอกรึ。ฝ่าบาทวีคเจ้าชายลำดับที่1ของประเทศปาฟีทจะมาเยี่ยมเยือนประเทศของทางเราอย่างเป็นทางการน่ะ」
「ตายจริง！ ท่านเจ้าชายที่มีชื่อเสียงในเรื่องการทำงานและรูปร่างหน้าตาที่ดีนั่นหรือคะ！？」
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองไปยังชาร์ลอทที่อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นพร้อมอารมณ์ที่ตื่นเต้นเต็มที่。
「……ชาร์ลอท มารยาทไม่งามเลยนะ」
ด้วยคำพูดตรงๆของออสก้าทำเอาชาร์ลอทตกใจอย่างมาก。
（ท่านพี่ที่ชมฉันมาตลอด6เดือน……）
「ขอโทษด้วยค่ะ ท่านพี่」
ชาร์ลอทแสดงท่าทางที่ผิดปกติ แต่ว่าออสก้าก็ไม่ได้เห็นตามด้วย。
（อะเร๊ะ……ยัยอานั่น……！ ทำอะไรบางอย่างที่ฉันไม่รู้สินะ！？）
ชาร์ลอทรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยตั้งแต่แอนมาเยี่ยม。
―――――
เมื่อชาร์ลอทกลับมาถึงห้องตัวเองก็ได้คิด。
（ท่านอัสเบลก็ไม่ใช่คนไม่ดีหรือว่าอะไร แต่ยังไงดีล่ะ เหมือนจะไม่สนใจเรื่องรักอะไรพวกนี้เลย。ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้เลยนี่นา。……แทนที่จะเป็นท่านอัสเบล เป็นทางเจ้าชายของประเทศมหาอำนาจน่าจะดีกว่าแฮะ！ ได้ยินข่าวลือมาว่ามีความสามารถเป็นอย่างมากด้วย คงจะทำงานเสร็จเร็วอย่างแน่นอน น่าจะมีเวลาพาไปโชว์กับเหล่าเพื่อนคุณหนูทั้งหลายได้！）
「ตัดสินใจละ ไปขอท่านพ่อให้ได้เข้าพบกับเจ้าชายของประเทศปาฟีทดีกว่า！」
ชาร์ลอทผู้หวังสูงเกินไปจนไม่ได้รับรู้ถึงตำแหน่งที่ตัวเองยืนอยู่。