[นิยายแปล] ก็แค่ลูกสาวดยุกที่ผ่านทางมา - ตอนที่ 4
Ch.4 – บทแรก ตอนที่4 ความฝันอันแปลกประหลาด
Provider : ไม่มีเพจแล้วสบายดีแฮะ
元、落ちこぼれ公爵令嬢です。
บทแรก ตอนที่4 ความฝันอันแปลกประหลาด
หลังออกจากโรงเรียน แคลร์ก็ได้ลากกระเป๋าเดินทางใบหนักมาขึ้นรถม้าที่ได้เรียกไว้。
แม้แคลร์จะมีพลังเวทก็ตาม แต่ก็มีเพียงแค่เวทมนตร์ระดับระดับต่ำปกป้องตัวเอง。
ถึงแม้ตัดสินใจจะใช้ชีวิตด้วย2มือ2เท้าของตัวเองไปแล้ว การที่ต้องมานั่งรถม้ามันก็ขุ่นใจหน่อยๆ แต่เพราะเป็นตอนกลางคืนแล้ว。ดังนั้นความปลอดภัยจึงมาก่อน。
「ต้องขอโทษด้วยที่ร้องขอไปอย่างเร่งรีบค่ะ。พอดีต้องรีบไปที่บ้านพักตากอากาศ。กรุณาพาไปที่ด่านตรวจเยอัสได้ไหมคะ？」
「รับทราบครับ ท่านแคลร์」
「คงอาจจะทราบอยู่แล้วแต่ว่า จากนี่ไปสถานที่เป้าหมายคงต้องเปลี่ยนม้าและใช้เวลา2-3ชั่วโมงครับ。กรุณาพักผ่อนให้สบายครับ」
คนขับรถม้า2คนที่มานั้นคือคนขับที่หน้าคุ้นเคยของทางโรงเรียน。
（―――ค่อยยังชั่ว ถ้าเป็นพวกเขาก็วางใจได้）
เมื่อโล่งใจและโดนความนุ่มสบายของเบาะในรถม้าก็ถูกความง่วงเข้าโจมตี。
รถม้าเริ่มออกตัวไปช้าๆ ความสั่นสะเทือนเบาๆส่งผลให้แคลร์หลับไหล。
「ทั้งที่ไม่ควรจะหลับแต่ว่า ถ้าเป็นพวกเขาคงจะไม่เป็นอะไร。แต่จะว่าไป ไม่ได้ง่วงนอนขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้ว…นะ……」
――――――――
นานขนาดไหนแล้วนะ。
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าอยู่ในห้องที่ไม่รู้จัก。
（…ห้องที่ไม่รู้จัก？ ไม่ใช่ ฉันรู้จักห้องนี้）
แสงไฟฟ้าที่สว่างไสวอย่างกับตอนกลางวัน และบนโต๊ะที่มีจานดูย่าซากุระของร้าน『พาทิสเซอรี่・ฮิงุจิ』。พร้อมกับแบล็คคอฟฟี่ของสตาร์บัคส์ที่วางเรียงราย。
และตัวเธอเอง―――มินามินั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มนิ่ม。
「อ๊ะ มินามิ ตื่นแล้วเหรอ？ หลับไปประมาณ2ชั่วโมงได้เลยนะนั่น。นี่ ฟังนะ！ ช่วงที่เธอหลับไป ค้นพบวิธีจบรูทที่ยากที่สุดของ『ไต่อำนาจ♡ETERNAL LOVE』แล้วด้วยล่ะ！」
ริโกะทำการพูดมาเช่นนั้น。
（อะเร๊ะ…เดี๋ยวนะ。ริโกะ…？？ ฉันมินามิ…ก็จริงที่เป็นมินามิแต่ว่า…อะเร๊ะ…）
ในหัวกำลังสับสนจนไม่เข้าใจอะไร。
นี่ห้องของตัวเอง ที่อยู่ตรงนั้นคือริโกะ ตัวเองคือมินามิ。
วันนี้หลังจากเรียนมหาลัยได้กลับมาพร้อมกับริโกะ เพื่อนที่ชอบเกมจีบหนุ่มเป็นที่สุด。ยังได้ซื้อแบล็คคอฟฟี่และจานดูย่าที่ชอบที่สุดจากร้านพาทิชเชอรี่ที่เป็นที่นิยมด้วย。อย่างที่คิด มันก็ต้องของที่หวานกว่าเหล้าล่ะเนอะ！ จำได้ว่าพูดอะไรแบบนี้ออกไปด้วยนี่นา。
「มินามิ ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่เหรอ？ ก็นะ พึ่งส่งรายงานเสร็จนี่เนอะ」
「…อื้ม」
ทั้งที่ควรจะเป็นการตอบกลับปกติ แต่มันรู้สึกมีบางอย่างไม่ใช่。ที่นี่นั้นไม่จำเป็นต้องตอบแค่「ใช่」หรือ「ไม่ใช่」。
「แล้วก็นะ รูทที่ยากที่สุดในการจบ！ ท่านอัสเบลเจ้าชายลำดับที่1！ ใช้เวลากว่า2สัปดาห์เลยนะกว่าจะจบได้！！」
ริโกะกดปุ่มบนจอยบังคับ แกร๊ก แกร๊ก ขณะที่กำลังพูดอย่างคึกเต็มที่。
เมื่อมองไปที่หน้าจอที่ริโกะมองอยู่ ตรงนั้นมี ชาร์ลอท อัสเบล…ภาพที่คุ้นเคยได้สะท้อนเข้ามา。
（…เอ๋？）
ไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น。
（ฉันคือมินามิใช่ไหม…อะเร๊ะ？）
สิ่งที่มองเห็นบนหน้าจอคือ ภาพนิ่งของชาร์ลอทและอัสเบลที่มองหน้ากันขณะที่น้ำตาไหลในงานเลี้ยงจบการศึกษาของวันพรุ่งนี้。
（…นั่นสินะ ฉันคงจะเหนื่อย）
นี่คือความฝัน。เพื่อทำให้ลืมเรื่องราวที่โศรกเศร้า。
ริโกะพูดต่อขณะที่แคลร์ยังคงมึนๆเบลอๆ。
「สิ่งจำเป็นในการจบท่านอัสเบลคือ ความหายนะของคู่หมั้นแคลร์ล่ะ！ ทั้งๆที่เพิ่มความชอบที่มีต่อนางเอกไปไม่รู้เท่าไหร่ ยังไงก็ไม่จบแบบแฮปปี้เอนซักที แต่แล้วก็คิดขึ้นมาได้。จุดทางแยกความหายนะของแคลร์คือก่อนวันเกิดปีที่15。ถ้าทำให้พี่ชายคนรองโยนจดหมายสำคัญของแม่ที่เก็บไว้ให้แคลร์ในตู้เซฟไปได้ละก็ ทุกอย่างก็OK！！ เนื้อหาข้างในก็มีว่า พิธีศีลจุ่มให้ทำที่ดินแดนประเทศลินเดลเก่า ไม่ใช่ที่ประเทศนอสตัน。เฮ้อ การเพิ่มความชอบของคุณพี่ชายนี่ลำบากเลยทีเดียวนา！！」
（ช่างเป็นฝันที่สมจริง…）
นี่คือฝันแปลกๆที่จะแสดงความคิดลึกๆข้างใน ในการที่อยากได้ตำแหน่งลูกสาวดยุกกลับคืนมารึเปล่านะ。
（คงยังมีเยื่อใยอยู่สินะเนี่ย）
แคลร์หัวเราะให้ตัวเองและคิดว่าตลกดี。
「แล้ว เกิดอะไรขึ้นกับคู่หมั้นแคลร์หลังสูญเสียตำแหน่งเหรอ？」
ในเมื่ออยากรู้ว่าอะไรลึกๆในใจถึงทำให้ฝันแบบนี้จึงได้ทำการถาม。
「นั่นสินะ เห็นว่าหายไปจากโรงเรียนโดยคนเดียว ดูเหมือนจะเดินขึ้นทางเหนือของด่านตรวจเยอัส และไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย。ก็นะ ตัวละครคู่แข่งนี่นา ก็ต้องอย่างนี้ล่ะเนอะ」
「…」
แม้จะเป็นในความฝันก็ยังมองไม่เห็นอนาคตที่มีความสุข。
「จะว่าไปมินามิลองดูไหม？ รูทท่านอัสเบล！ มีเซฟดาต้าก่อนวันเกิด15ปีของคู่หมั้นแคลร์อยู่นะ」
ริโกะทำการยื่นจอยที่บังคับมาให้。
「ไม่ล่ะ ฉัน」
แคลร์ทำการปฏิเสธพร้อมกับยิ้มกว้างบนใบหน้า。
「เพราะจากนี้ไป รู้สึกได้ว่ามีความสุขอีกมากมายรออยู่ในอนาคตน่ะ！」
（…ยังไงดีล่ะ รู้สึกง่วงอีกแล้วสิ）
ถึงจะบอกว่าหลับ แต่ก็ออกจะแปลกหน่อยๆ。ก็เพราะที่นี่มันความฝันนี่นา。
น่าจะหยิบจานดูย่าเข้าปากก่อนหลับอีกซักคำน้า。
ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น แคลร์ก็ได้หมดสติหลับลงอีกครั้ง。