[นิยายแปล] มีชีวิตสโลว์ไลฟ์ด้วยพร「สร้างหมู่บ้าน」 สุดแกร่ง - ตอนที่ 11
Ch.11 – หมู่บ้านของคุณถึงเลเวล 2 แล้ว!
Provider : Paradox
“ข้าไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยนะเนี่ยว่าจะมีหมู่บ้านมาตั้งอยู่ในที่แบบนี้ด้วย…”
“หมู่บ้านแห่งนี้เพิ่งจะถูกสร้างขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้โดยพวกเรา 3 คนเองน่ะครับ และผมก็เป็นหัวหน้าของหมู่บ้านแห่งนี้ ลุคครับ”
“อาาา ท่านหัวหน้าหมู่บ้านต้องขอโทษด้วยที่ข้าได้แนะนำตัวช้าไป ข้ามีนามว่าเบลริทซึ่งตอนนี้เป็นตัวแทนของคนกลุ่มนี้ครับ”
คุณเบลริทเป็นชายที่ดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณสามสิบกลางๆ
ดูเหมือนว่าเขาน่าจะเคยมีกล้ามมาก่อนนะ แต่บางทีเนื่องจากการขาดสารอาหารทำให้เขาในตอนนี้แทบจะเนื้อหนังติดกระดูกเลยทีเดียว
ซึ่งก็ไม่ใช่เพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
แต่เป็นทั้งกลุ่มเลยต่างหากที่ดูเหมือนว่าจะอดอยากมาเป็นเวลานาน
หลังจากที่ได้ปรึกษากับเซเลนและมิเลีย พวกเราก็ได้ข้อสรุปว่าคนกลุ่มนี้ไม่น่าจะมีภัยอันตรายและควรที่จะเชิญชวนให้พวกเขาเข้ามาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอีกด้วย
และพอพวกเราได้มาคุยกับพวกเขา ก็ทำให้ยืนยันได้ละนะว่าพวกเขาเป็นผู้อพยพจริงๆ
เหตุผลที่กลุ่มของพวกเขามีผู้ชายวัยกลางคนไม่มากเป็นเพราะว่าพวกเขาส่วนใหญ่ถูกบังคับให้ไปเกณฑ์ทหารหมดแล้ว
และส่วนเหตุผลที่กลุ่มของพวกเขามีผู้สูงอายุไม่มากก็เป็นเพราะพวกเขาส่วนใหญ่ยืนกรานที่จะอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านเดิมต่อไปเพื่อให้ไม่เป็นภาระของกลุ่มที่ออกเดินทาง อีกทั้งผู้สูงอายุก็ไม่น่าจะถูกบังคับให้ไปเกณฑ์ทหารหรือถูกจับตัวไปเป็นทาส ทำให้กลุ่มที่ออกเดินทางพอยอมรับได้
ดูเหมือนว่าพ่อของคุณเบลริทที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนเก่าก็ไม่ได้ตามมาด้วยเช่นกัน ดังนั้นคุณเบลริทเลยต้องมารับหน้าที่เป็นผู้นำกลุ่มเพื่อพาคนหลบหนีแทนพ่อของตัวเองสินะ
“หลังจากนั้น พวกเราก็ได้เดินทางร่อนเร่มายังจนถึงที่ดินแดนรกร้างแห่งนี้ และในขณะที่เสบียงน้ำและอาหารที่พวกเราเตรียมมาได้หมดลงไป พวกเราก็ได้พบกับหมู่บ้านของท่านพอดิบพอดี”
“งั้นเหรอ… อืม พวกเราก็ยังไม่ได้เก็บเกี่ยวผลผลิตที่พวกเราได้ปลูกเอาไว้ซะด้วยสิ อีกทั้งเสบียงอาหารสำรองของพวกเราก็น่าจะไม่พอสำหรับทุกคน… แต่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพวกเราจะเตรียมอาหารให้เท่าที่ทำได้เอง อ๊ะใช่ส่วนเรื่องน้ำก็มีบ่อน้ำอยู่ตรงนั้นล่ะนะจะใช้ดื่มใช้กินหรืออะไรก็ได้ตามสบายเลย”
“จ-จริงเหรอครับ ขอบคุณมากครับ!”
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้แค่หิวโหยเท่านั้นแต่ยังกระหายน้ำมากด้วยนะเนี่ย ดังนั้นผมเลยชี้ไปทางทิศที่บ่อน้ำอยู่แล้วพวกเขาก็รีบพุ่งไปทางที่ผมชี้ไปอย่างรวดเร็ว
หืมม บ่อน้ำเดียวจะพอเหรอนั่น ตอนนี้ก็มีแต้มอยู่ตั้งเยอะสร้างเพิ่มอีกซักอันน่าจะดีกว่ามั้ง
<<20 แต้มหมู่บ้านจะถูกใช้เพื่อสร้างบ่อน้ำ ดำเนินการต่อหรือไม่ {ตกลง} || {ปฏิเสธ}>>
ผมกดตกลง
“ทุกคนครับจะใช้อีกบ่อนึงข้างๆก็ได้นะครับ”
“จริงเหรอ”
“ก่อนหน้านี้ตรงนี้เคยมีบ่อน้ำอยู่ด้วยเหรอเนี่ย…”
“ยังไงก็เถอะ ขอบคุณมาก!”
ในขณะที่คนกลุ่มนี้กำลังดับความกระหายน้ำของพวกเขาอยู่ มิเลียก็ได้ปรุงอาหารจากเนื้อหมูป่าที่เซเลนได้ล่ามาเมื่อวานนี้
เสบียงข้าวสาลีที่เหลืออยู่ก็ถูกใช้จนหมดเช่นกัน
“ถึงจะไม่มากเท่าไหร่แต่ก็รับนี้ไปด้วยเถอะครับ”
“““โอ้วววว!”””
อาจเป็นเพราะพวกเขาหิวโหยมาก เลยทำให้อาหารที่เตรียมมาหมดเกลี้ยงแทบจะในทันที
“พวกเราซาบซึ้งในความกรุณาที่ท่านมีให้ต่อพวกเราเป็นอย่างมาก พวกเรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสามารถอธิบายคำขอบคุณนี้ออกมาเป็นคำพูดได้ยังไง…”
หลังจากที่พวกเขาจะได้รับการเติมเต็มจากความหิวโหยแล้ว คุณเบลริทก็ได้กล่าวคำขอบคุณพร้อมกับที่น้ำตาได้ไหลรินออกมาจากดวงตา
ส่วนคนอื่นก็ ทำท่าเอาฝ่ามือประสานเข้าหากันเหมือนกับพยายามที่จะกราบไหว้พวกเรา
แต่จริงๆแล้ว วิกฤติของพวกเขายังไม่ได้หายไปไหนหรอก
สำหรับกลุ่มของพวกเขาการที่จะอาศัยอยู่ในดินแดนรกร้างนี้ไม่ใช่เป็นแค่เรื่องยาก แต่มันเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยต่างหาก
<<ต้องการทำให้พวกเขาเป็นชาวบ้านหรือไม่>>
เหมือนกับอ่านใจของผมได้ ก็ได้มีข้อความปรากฏขึ้นบนวิสัยทัศน์ของผม
“…อะแฮ่ม คุณเบลริทครับ…”
“ครับ มีอะไรเหรอครับท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”
“พวกคุณสนใจที่จะมาอาศัยที่หมู่บ้านแห่งนี้ไหมครับ”
“เอ๋!?”
ดูเหมือนว่าคุณเบลริทจะตกใจกับข้อเสนอของผมมาก
“ขอพูดตามตรงนะครับพวกเราก็ต้องการความช่วยเหลือเช่นกัน ก็อย่างที่เห็นว่าพวกเรามีลานเพาะปลูกหลายแปลงที่พร้อมจะเก็บเกี่ยวในเร็วๆนี้ก็จริง แต่การเก็บเกี่ยวทั้งหมดก็คงเป็นงานที่หนักเกินไปสำหรับพวกเราสามคน มากไปกว่านั้นมันปริมาณที่เก็บเกี่ยวได้ก็มากเกินกว่าที่พวกเราจะกินได้หมดเสียอีก”
“ต-แต่ว่า ในกลุ่มของพวกเราส่วนใหญ่ก็มีแต่เด็กๆทั้งนั้น…เกรงว่ากำลังคนที่พวกเราจะสามารถช่วยได้อาจจะไม่ได้มากอย่างที่ท่านหวังไว้ก็ได้นะครับ…”
“ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอก แค่คอยยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในตอนที่ลำบากก็พอแล้วล่ะ”
“โอ้…ขอบคุณครับ ขอบคุณมากจริงๆครับ…”
ดูเหมือนว่าด้วยคำที่ผมได้พูดไปจะทำให้คุณเบลริทซาบซึ้งจนร้องไห้ออกมาเสียงดังพร้อมกับที่กล่าวขอบคุณผม
หลังจากนั้น ก็ได้มีข้อความปรากฏขึ้นมาบนวิสัยทัศน์ของผมอีกครั้ง
<<กลุ่มคน 51 คนที่ถูกเสนอโดยเบลริทได้เป็นชาวบ้านแล้ว>>
<<แตน-แตน-แต่น-แต้น ยินดีด้วย! เนื่องจากคุณมีชาวบ้านมากกว่า 10 คน หมู่บ้านของคุณจึงเลเวลอัพเป็นเลเวล 2 แล้ว!>>
<<จะได้รับ 200 แต้มหมู่บ้านเป็นโบนัสของการเลเวลอัพ>>
<<คุณสามารถสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกประเภทอื่นเพิ่มได้>>
<<อาณาเขตสูงสุดของหมู่บ้านได้เพิ่มขึ้น>>
<<ได้รับสกิลหมู่บ้าน 「ประเมินชาวบ้าน」 >>
<<แตน-แตน-แต่น-แต้น ยินดีด้วย! เนื่องจากคุณมีชาวบ้านมากกว่า 30 คน หมู่บ้านของคุณจึงเลเวลอัพเป็นเลเวล 3 แล้ว!>>
<<จะได้รับ 300 แต้มหมู่บ้านเป็นโบนัสของการเลเวลอัพ>>
<<คุณสามารถสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกประเภทอื่นเพิ่มได้>>
<<อาณาเขตสูงสุดของหมู่บ้านได้เพิ่มขึ้น>>
<<ได้รับสกิลหมู่บ้าน 「ย้ายตำแหน่ง」 >>