[นิยายแปล] มีชีวิตสโลว์ไลฟ์ด้วยพร「สร้างหมู่บ้าน」 สุดแกร่ง - ตอนที่ 19
Ch.19 – ภรรยาสาวสวยทั้งสองของเขา
Provider : Paradox
หมู่บ้านของผมได้มีประชากรเพิ่มขึ้นจนถึง 173 คนแล้ว และด้วยเหตุนี้จึงทำให้สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา
วันวานที่มีเพียงแต่มิเลียกับผมได้ผ่านไปนานแล้ว
จากที่ลองนับดู จำนวนของผู้หญิงนั้นมีประมาณ 2 เท่าของผู้ชายได้ มากกว่านั้นเด็กก็ยังมีจำนวนมากกว่าคนแก่ บางทีอาจเป็นเพราะว่ามีหญิงสาวอยู่หลายคนเลยทำให้ทั้งหมู่บ้านมีความร่าเริงและแจ่มใสเป็นอย่างมากเลยทีเดียว
“อรุณสวัสดิ์ค่ะหัวหน้าลุค ฟุฟุ วันนี้เองก็น่ารักเหมือนเคยเลยนะคะเนี่ย”
“แหม ผิวของหัวหน้าลุคนี่นุ่มจนดิฉันอิจฉาเลยละค่ะ”
“ดิฉันว่าหัวหน้าลุคนี่จะต้องเป็นหัวหน้าหมู่บ้านที่น่ารักที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัยเลยละค่ะ”
ผมยิ่งรู้สึกถึงได้ในเรื่องนี้ในตอนที่พวกเธอได้หยอกล้อผม
แต่ก็นะถึงผมจะรู้ตัวอยู่แล้วก็เถอะว่าตัวเองก็ไม่ใช่หัวหน้าหมู่บ้านที่ดูน่าเกรงขามอะไร แต่ก็นะ…
อีกทั้งผู้หญิงที่มีอายุเกิน 20 ปีส่วนใหญ่เองก็ได้แต่งงานไปแล้ว
จากที่เคยกล่าวไปว่าสามีของพวกเธอได้ถูกบังคับเกณฑ์ทหาร และเรื่องมันก็แย่ขึ้นไปอีกเมื่อพวกผู้หญิงจำเป็นต้องเลี้ยงดูลูกของพวกเธอด้วยตัวพวกเธอเอง
ถึงพวกเธอจะดูร่าเริงอยู่ก็จริง แต่พวกเธอเองก็คงจะมีเรื่องกลุ้มใจเป็นของตัวเองอยู่แน่ ดังนั้นหากพวกเธอได้สนุกกับการหยอกล้อผมแม้ซักนิดล่ะก็ ผมก็เต็มใจที่จะปล่อยผ่านในเรื่องนี้ไปละนะ
อืม แต่จริงๆถึงจะไม่มีเรื่องนั้นผมเองก็คงจะไม่ได้บ่นอะไรหรอก ซึ่งนั่นเป็นเพราะผมคุยกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าไม่เก่งน่ะสิ… แบบว่าผมเองก็ยังนอนคั่นกลางระหว่างเซเลนกับมิเลียอยู่ด้วยสิ
“แต่ว่านะมีภรรยาสาวสวยตั้งสองคน หัวหน้าเองก็น่าอิจฉานิดหน่อยนะเนี่ย”
“นั่นก็ใช่ ด้วยเรื่องที่ท่านมีอายุเพียงเท่านี้ก็ยิ่งทำให้ท่านยิ่งน่าทึ่งเข้าไปอีก”
“ถึงท่านจะดูน่ารักและไร้เดียงสาแต่ท่านคงจะเก่งในเรื่องอย่างว่าน่าดู พวกแกไม่คิดงั้นหรอกเรอะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ก่อนที่จะรู้ตัว เหล่าชาวบ้านก็ได้อนุมานกันไปเองแล้วว่าเซเลนกับมิเลียเป็นภรรยาของผม แต่ผมเองก็จะไปโทษพวกเขาที่คิดแบบนี้ไม่ได้เช่นกัน เพราะว่าพวกเราทั้งสามคนก็ได้อาศัยอยู่ในชายคาเดียวกัน แต่ก็นะ…
และด้วยเหตุบางอย่าง ทั้งเซเลนและมิเลียเองก็ไม่ได้ปฏิเสธข่าวลือในเรื่องนี้หลังจากที่ได้ยินอีกด้วย
และด้วยเหตุนั้นถึงผมจะพูดไปว่า ‘ไม่ๆ ผมยังไม่ได้แต่งงานกับพวกเธอซักคนเลยนะ’ ผมก็คงจะได้แต่การตอบรับอย่าง ‘แหม หน้าแดงไปหมดแล้วนะคะเนี่ย น่ารักจริงๆ’ หรือ ‘อา หนุ่มสาวนี่ช่างดีซะจริง’ พวกเขาไม่ฟังที่ผมพูดซักนิด
“ฮ่า!”
“ฟู่!”
*ชิ้ง*
*ชิ้ง*
ณ ตำแหน่งพื้นที่เปิดโล่งกลางหมู่บ้าน—หรือที่รู้จักกันในชื่อลานจตุรัสของพวกเรา—ได้มีเสียงตะโกนของผู้ชายสองคนพร้อมกับเสียงกระทบกันของโลหะซึ่งดังก้องไปทั่ว
ผู้ชายทั้งสองคนนั้นกำลังฝึกประลองดาบกันอยู่ หนึ่งในผู้ชายทั้งสองคนนั้นก็คือคุณบอลแรทและส่วนอีกคนก็คือคุณเปอร์รุน
คุณเปอร์รุนมีอายุ 26 ปี และอยู่ในกลุ่มของชาวบ้าน 76 คนที่เพิ่งเข้าร่วมล่าสุด และยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็มีพร 「ผู้ใช้ดาบ」อีกด้วย
ทั้งสองคนไม่เคยได้ฝึกการใช้ดาบมาก่อน แต่ในตอนนี้การเคลื่อนไหวของพวกเขาดีขึ้นมามากจนผมแทบมองตามไม่ทันด้วยซ้ำ เหมือนกับที่คาดเอาไว้ว่าผลกระทบที่เกิดจากพรนั้นยิ่งใหญ่มาก ซึ่งตอนนี้ก็ทำให้ผมยิ่งเข้าใจมากกว่าก่อนว่าเหตุใดผู้คนถึงได้บอกว่าคนที่ไม่มีพรไม่ว่าพยายามแทบตายยังไงก็ไม่มีทางตามคนที่ได้รับพรทันได้
…และนี่ก็ยิ่งทำให้ผมในตอนนี้รู้สึกอยากได้รับพรสืบทอดจากท่านพ่อ 「ผู้เชี่ยวชาญดาบ」มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก
“แฮก… แฮก… แฮก…”
“ฟู่… ฟู่… ฟู่…”
ในที่สุดทั้งสองคนก็ได้หยุดการแลกเปลี่ยนดาบกัน ในขณะที่ยืนนิ่งอยู่กับที่พวกเขาก็ได้จ้องมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามและลมหายใจของพวกเขาขาดหายบางช่วง
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขยับตัวพร้อมกันและเก็บดาบของพวกเขา
และในตอนนั้นเองเหล่าชาวบ้านที่เฝ้าดูพวกเขาฝึกซ้อมกันอยู่ก็ปรบมือกันกระหึ่ม
“ว้าว!”
“นี่คงเป็นพลังจากพรสินะ… ช่างเหลือเชื่อจริงๆ…”
“ป๊ะป๋าเท่สุดๆไปเลยค่ะ!”
“พ่อของพวกเราเองก็เท่เหมือนกัน!”
ในบรรดาผู้ที่เฝ้าดูก็ได้มีเด็กอยู่ๆ
ลูกชายทั้งสองของคุณบอลแรทอยู่ตรงนั้น เช่นเดียวกับลูกสาวของคุณเปอร์รุน
ที่จริงแล้วเด็กทั้ง 3 คนนี้เองก็มีพรแฝงเร้น「ผู้ใช้ดาบ」อยู่เช่นกัน แต่เนื่องจากพวกเขายังเด็กเกินไป พวกเขาจึงยังไม่สามารถที่จะเข้าพิธีรับพรได้
แต่ผมก็จะเฝ้ารอในวันนั้นนะ!
“พวกนายทั้งสองฝีมือพัฒนาขึ้นมาก เอาล่ะ ฉันหวังว่าพวกนายทั้งสองจะพยายามกันให้เต็มที่เช่นเดียวกับในการล่าครั้งต่อไปของพวกเรานะ”
“ครับ อาจารย์!!”
คนที่กำลังพูดวางตัวกับทั้งสองคนอยู่ก็คือ เซเลน
นอกจากเรื่องที่มีพร「ผู้ใช้ดาบคู่」แล้ว เธอยังได้รับการฝึกฝนการใช้ดาบมาตั้งแต่เยาว์วัยอีกด้วย ด้วยเหตุผลนี้ทำให้หน้าที่ในการฝึกสอนทั้งสองคนตกเป็นของเธอ
แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ การที่ผู้ชายอายุมากกว่าสองคนเรียกเด็กสาวอายุ 15 ปีคนหนึ่งว่า ‘อาจารย์’ เนี่ย จะว่าไงดีมันไม่แปลกไปหน่อยเรอะ