[นิยายแปล] มีชีวิตสโลว์ไลฟ์ด้วยพร「สร้างหมู่บ้าน」 สุดแกร่ง - ตอนที่ 2
Ch.2 – ต้องการสร้างหมู่บ้านที่นี่หรือไม่
Provider : Paradox
คนที่เป็นคนแนะนำให้ผมถูกส่งไปพัฒนาดินแดนรกร้างก็คือน้องชายต่างแม่ของผม ราอุล
มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพัฒนาดินแดนแบบนี้ได้ ดังนั้นนี่ก็เป็นแค่ภารกิจในนามแต่ในความจริงแล้วมันคือการที่เนรเทศผมออกไป
ไม่ว่าจะความอดอยากหรือจากสัตว์ประหลาดในพื้นที่นี้ก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะทำให้ผมตายได้ แต่ก็ไม่มีใครแม้แต่ท่านแม่ที่คัดค้านคำแนะนำนี้
อยากบอกพวกเขาว่า ผมรู้สึกผิดหวังมากที่การตายอย่างสยดสยองและโดดเดี่ยวเป็นชะตากรรมที่ผมสมควรจะได้รับ
“ลุค พรของแกก็คือ「สร้างหมู่บ้าน」ใช่มะ ดังนั้นการไปพัฒนาดินแดนรกร้างก็เป็นเรื่องหมูๆสำหรับแกเลยสินะ! ว่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ”
แม้ในตอนนี้ ในหัวของผมก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของราอุลอยู่เลย
บางทีมันคงเป็นเพราะเขาเป็นคนที่มักจะถูกมองข้ามอยู่เสมอทำให้เติบโตมาเป็นคนที่มีบุคลิกบิดเบี้ยว แต่จริงๆแล้วบางทีคนแบบเขาอาจจะเป็นคนที่เหมาะกับยุคที่สับสนวุ่นวายนี้ก็ได้
พูดตามตรง ผมไม่ค่อยชอบการต่อสู้สักเท่าไหร่
ผมเคยได้รับการฝึกฝนวิชาดาบมาก่อน และสามารถเชี่ยวชาญได้ในเวลาสั้นๆ แต่การฆ่าคนเป็นสิ่งที่ผมยากจะรับได้
อาจารย์ของผมมักจะพูดบ่อยๆว่า “ท่านลุคเป็นคนที่มีความสามารถ แต่ท่านก็ใจดีเกินไป”
“พวกเรามาถึงแล้ว”
หลังจากที่สารถีพูดจบรถม้าก็ได้หยุดลง
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วหลังจากที่ผมได้จากบ้านมา ซึ่งตอนนี้พวกเราก็ได้เดินทางมาถึงดินแดนรกร้างที่ผมถูกเนรเทศมาแล้ว
“ถึงจะเคยถูกบอกมาแล้วว่าที่นี่เป็นยังไงแล้วก็เถอะ…. แต่ว่านี่มันแย่กว่าที่คิดมากเลยนี่หว่า”
รอบตัวผมคือดินแดนรกร้างขนานแท้
แทบจะมองไม่เห็นต้นไม้ซักต้นเลย และภูเขาส่วนใหญ่ก็โล่งเตียนและมีแต่หิน
สิ่งที่จะพอช่วยให้อยู่รอดได้ก็คือ ป่าทางตอนเหนือและเทือกเขาเขียวชอุ่มทางทิศตะวันออก อย่างไรก็ตามสถานที่เหล่านี้เป็นที่อยู่อาศัยของมอนสเตอร์ มอนสเตอร์ชอบที่จะอยู่แต่ในถิ่นของตัวเอง ดังนั้นพวกมันมักจะไม่ออกมาจากถิ่นของตัวเอง…. แต่ก็ไม่ได้แน่นอนเสมอไป
เมื่อนำกระเป๋าเดินทางลงจากรถม้าแล้ว รถม้าก็จากไปอย่างรวดเร็ว
“ท่านลุคคะ ที่นี่เหมือนกับที่พวกเราเคยได้ยินมาเลยค่ะ ไม่มีอะไรอยู่เลยจริงๆ”
เธอมีชื่อว่า มิเลีย
ผมไม่เคยถามอายุของเธอมาก่อน แต่ขอเดาว่าอายุของเธอน่าจะประมาณ 20 ปีได้
เธอมีเส้นผมสีดำที่งดงามและนุ่มนวลและเธอยังตัวสูงอีกด้วย
เธอเป็นเมดส่วนตัวของผมเอง ตั้งแต่ก่อนที่ผมจะถูกเนรเทศมาที่นี่เสียอีก เธอเป็นเมดที่ยอดเยี่ยมมากดังนั้นจึงเป็นบุคลากรที่สำคัญในปราสาทของท่านพ่อ ทำให้เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตามผมมาที่นี่เลย
“เธอแน่ใจว่าจะมาจริงๆเหรอ ผมหมายถึง เธอใกล้จะได้เลื่อนขั้นเป็นหัวหน้าเมดแล้วนี่ ถ้าเธออยู่ต่อ….”
“พูดอะไรของท่านกันคะท่านลุค ดิฉันเป็นเมดส่วนตัวของท่านนะคะ ดิฉันได้เคยสาบานไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดิฉันจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอไป ความรู้สึกเหล่านั้นยังไม่ได้หายไปไหนหรอกนะคะ”
“มิเลีย…”
พอได้ยินว่า ยังมีคนที่ยังดูแลเอาใจใส่ผมเหมือนกับที่เธอทำ…….
(ฟุฟุฟุ จริงๆแล้วเป็นเพราะ ชั้นชอบเด็กผู้ชายม๊ากมาก! และท่านลุคก็เป็นสเปคในฝันที่ชั้นชอบมากที่สุดต่างหากล่ะ! กุฟุฟุฟุ…)
หวา ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาละเนี่ย… ผมคิดไปเองงั้นเหรอ ไม่สิก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
“เอาล่ะ ท่านลุคคะ ถึงอาจจะดูกะทันหันไปหน่อย แต่ดิฉันคิดว่าในตอนนี้ท่านคงต้องเลือกตัวเลือกระหว่างสองตัวเลือกนี้ค่ะ”
“สองตัวเลือกงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ ทางแรกคือ อาศัยอยู่บนดินแดนนี้ ในขณะนี้เสบียงของเรามากพอให้พวกเราอยู่ได้ถึงประมาณ 1 เดือน เราสามารถทำการเพาะปลูกพืชและทำฟาร์มได้ แต่ก็อย่างที่เห็น ที่ดินในดินแดนนี้แห้งแล้งมาก ถึงแม้เราจะสามารถทำได้สำเร็จ แต่การเก็บเกี่ยวผลผลิตในจำนวนที่เพียงพอกับเราสองคนภายในระยะเวลา 1 เดือน ก็ยากที่จะเป็นไปได้ แน่นอน เรายังสามารถที่จะล่าสัตว์และหาอาหารจากป่าได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามมันเป็นเรื่องยากมาก”
เป็นอีกครั้ง ที่ผมคิดว่าได้ถูกส่งมายังสถานที่ที่โหดร้ายมากขนาดไหน
“อีกทางหนึ่งคือ หนีออกไปจากที่นี่และไปยังเมืองอื่นที่ห่างไกลแสนไกล ไม่มีใครที่จะมาหยุดเราหรือแม้กระทั่งบอกเรื่องของเรา ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะหนีไป”
ดูเหมือนว่ามิเลียกำลังจะแนะนำทางเลือกที่สองให้ผมอยู่สินะ
ก็สมเหตุสมผลและดูเป็นทางเลือกที่ดีกว่าจริงๆแหละ
แต่ว่าในเมื่อที่เราจะต้องหนีไปอยู่แล้ว ผมก็อยากที่จะลองอะไรบางอย่างก่อนล่ะนะ
“พร「สร้างหมู่บ้าน」ของผมนี้ ตั้งแต่ที่ได้รับพรมาก็ยังไม่รู้เลยว่าใช้งานยังไง และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพรนี้มีความสามารถอะไรบ้าง…”
ผมก็ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร รู้สึกเหมือนพรของผมจะมีประโยชน์ในตอนนี้
และทันใดนั้นเอง….
<<ต้องการสร้างหมู่บ้านที่นี่หรือไม่>>