[นิยายแปล]ครูผู้กล้า - ตอนที่ 3
Ch.3 – มาเยือนจักรวรรดิ~ด้วยความมุ่งมั่นที่จะเป็นมนุษย์?
Provider : แปลแบบเบลอๆ
CHAPTER 3 มาเยือนจักรวรรดิ~ด้วยความมุ่งมั่นที่จะเป็นมนุษย์?
มิลเดียน่า เมืองหลวงทางตอนใต้ของจักรวรรดิอัลเบเรีย ผู้คนหนาแน่น
ผู้คนจำนวนมากต่างสัญจรไปมาตั้งแต่เช้าตรู่ที่จัตุรัสกลางเมือง พ่อค้าแม่ค้าต่างส่งเสียงเรียกลูกค้ากันอย่างคับคั่ง
ผู้คนส่วนใหญ่ก็เป็นมนุษย์ตามปรกติ แต่มีเอลฟ์ก็จำนวนไม่น้อยเช่นกันในหมู่พวกนั้นอาจเป็นเพราะว่าดินแดนติดทางเขตใต้ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าเอลฟ์
เหตุผลที่ผมมาที่นี่ก็เพราะว่าสถาบันฝึกผู้กล้าของที่มิลเดียน่านั้น เป็นสถาบันที่ใหญ่และมีชื่อเสียงที่สุด
(TN:ทำไมถึงเปลี่ยนมาใช้คำว่า 「ผม」 แทน 「ข้า」 เพราะพระเอกโดนเรนะจังดัดนิสัยเรียบร้อย)
รวมทั้งจำนวนประชากรของเมืองนี้มีถึง 150,000 คนซึ่งมากเป็นอันดับสองรองจากเมืองหลวงของจักรวรรดิ เนื่องจากที่นี่เป็นเมืองแห่งวิชาการ จึงมีห้องสมุดและหนังสือเวทย์จำนวนมาก
มีสถาบันเวทมนตร์อีกทั้งยังมีประสิทธิภาพในการจัดการสูงอีกด้วย
ดังนั้นก็เลยเลือกที่นี่ หวังว่าจะไม่ทำให้ผมผิดหวังแล้วกัน
เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่ผมออกมาจาก เทเลเบลย์
ใช้เวลามาประมาณ 2-3 วันแล้วที่เมืองนี้ ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก ไม่ใช่แค่คึกคักแต่ยังดูมีสีสันอีกด้วย
ขณะที่คิดเช่นนั้นก็เดินผ่านท่ามกลางฝูงชนพร้อมกับเจอร้านเครปแห่งหนึ่งเข้า ไม่ได้ชอบของหวานเป็นพิเศษเท่าไร แต่ลองสักหน่อยก็ไม่เสียหาย
「สวัดดีครับ ขอสั่งเครปได้ไหมครับคุณผู้หญิง?」
「อะร่า อะร่า …… น่าแปลกใจจังเลยน้า ผู้ชายปกติไม่ค่อยกินเครปแท้ๆ ต้องการกี่อันจ้ะ? 」
「สองครับ」
「ชอบของหวานงั้นเหรอหนุ่มน้อย?」
หลังจากพูดเช่นนั้นคุณป้าเจ้าของร้านก็ยื่นเครปสองชิ้นมาทางนี้
ผมก็จ่ายเงินไป 4 เหรียญทองแดง แต่ว่าดันได้คืนมาสองเฉย
「ให้ฟรีหนึ่งอันสำหรับหนุ่มน้อยน่ารักแล้วกันจ้ะ.」
「แต่ว่าจะดีเหรอครับ คุณผู้หญิง?」
「ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ค่อนข้างมั่นใจความอร่อยด้วย ดังนั้นไว้กลับมาซื้อใหม่นะจ้ะ」
「ขอบคุณครับ」
พูดเช่นนั้นพร้อมกับรอยยิ้ม จากนั้นก็ไปยังที่ๆไร้ซึ่งผู้คน
หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่แล้ว จึงได้เรียก 『ภรรยาแสนรัก』 ออกมา
「เรนะ ออกมาได้แล้วนะ」
พื้นที่ด้านหน้าถูกแหวกออกมา จากนั้นสาวเมดผมเงินก็โผล่ออกมา เธอดูค่อนข้างสับสน
「ท่านลูซิเฟอร์? มีอะไรงั้นเหรอคะ? ท่านบอกดิฉันว่าอย่าโผล่มาถ้าไม่จำเป็น」
เมื่อผมมาจักรวรรดิ ผมเลยพาเรนะมาเป็นเพื่อน เธอสามารถโผล่ที่ไหนก็ได้ตามต้องการ
ดังนั้นผมจึงเอาเธอมาเพื่อเก็บรวบรวมข้อมูล
ลูมิเอลไม่เห็นด้วยอย่างแรง ในทางตรงกันข้ามผมไม่ได้ขอให้เธอมาด้วย แต่หว่านล้อมให้เธอเฝ้าบัลลังก์แทนเพื่อให้เธอคอยป้องกันเทเลเบลย์ยามผมไม่อยู่ เธอเก่งด้านการต่อสู้ แต่ว่าเรื่องใช้สมองไม่ค่อยดีเท่าไร
「อืม แต่ว่าอยากให้เธอลองเจ้าสิ่งนี้น่ะ อยากจะกินพร้อมกันกับเธอนะ」
ทันทีที่พูดเช่นนั้นเรนะก็พุ่งเข้ามาสวมกอด
「หวาาาาา! ท่านลูซิเฟอร์! ใจดีอะไรเช่นนี้! อย่างที่คิดเลยค่ะ เจ้านายของดิฉันเนี่ย รักที่สุดเลย! รักมากเลยค่ะ!」
「นะเน่ เสียงดังเกินไปแล้ว ……! ใจเย็นก่อน เอ้านี่เครป」
ผมผลักเรนะออกไปและยัดเครปเข้าปากอันบางของเธอ
ตอนแรกๆเธอดูเหมือนผิดหวัง แต่บางทีอาจจะชอบของหวานก็ได้ เธอเริ่มกินอย่างเงียบๆ
ผมกินเครปเสร็จอย่างรวดเร็ว มันค่อนข้างหวานเกินไปสำหรับผม
อีกด้านหนึ่งดูเหมือนกำลังกินอย่างกลมกล่อม
「เอ่อ…….นี่ก็ใช้เวลาประมาณ 2-3 วันแล้วนะที่อยู่ในจักรวรรดิ คิดว่าผมดูเป็นมนุษย์ขึ้นบ้างไหม?」
「งั่มๆ…… ค่ะ เหมือนมากค่ะ เอาจริงๆแล้ว ค่อนข้างตกใจเลยนะคะ ไม่คิดเลยว่าท่านลูซิเฟอร์จะทำตัวได้เหมือนหนุ่มน้อยไร้เดียงสาได้ขนาดนี้」
「บางทีก็ไม่เลวนะกับการเป็นมนุษย์ นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่ได้คุยกับผู้คนโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ปลิวรึตัวกระจุยไป ค่อนข้างสนุกเลยทีเดียว」
ผมคิดว่าวิธีการพูดของผมและท่าทางคงไม่ได้ทำออกมาแย่นะ ค่อนข้างภูมิใจเลยล่ะ ต้องขอบคุณเรนะจริงๆ
เสื้อผ้าผมมีน้ำหนักค่อนข้างเบาเหมาะกับการเดินทาง เป็นผ้าที่ทอด้วยผ้าลินิน สามารถหาได้ทั่วไป
มันไม่โดดเด่นเลยสักนิด เรียกได้ว่าของดี
「งั่ม…อ่าาาา เครปหมดซะแล้วค่ะ」
ผมกลับมาเป็นรูปลักษณ์ 『มนุษย์』 อีกครั้ง
「ไว้ซื้อให้ใหม่นะอะ……โอ้ว เป็นอะไรไปเรนะ?」
เรนะกอดผมอีกครั้ง ผมก็คอยประคองเธอไว้พร้อมกับลูบหัวเธอ
「การที่ไม่ได้โผล่ออกมาพบหน้าท่านลูซิเฟอร์แบบนี้ จะทำให้ดิฉันตายได้เลยนะคะ ถ้าพลังงานจากท่านลูซิเฟอร์ไม่พอ เดี้ยงแน่ค่ะ」
โยชิ โยชิ ผมลูบหัวเธอต่อไป ผมสีเงินที่นุ่มสลวยและชวนให้รู้สึกดีผมพยายามจะทำให้เรนะรู้สึกดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่กี่ปีที่แล้วพวกเราก็ยังคงเป็นคู่รักหวานแววตัวติดกันแจ ดังนั้นผมจะประมาทไม่ได้ พวกเราที่เป็นเผ่ามารนั้นมีความรู้สึกที่ด้านชากว่ามนุษย์
แต่เมื่อกอดกันแบบนี้เนินอกอันใหญ่โตนั้นแนบชิดกับอกของผม นี่มันทำให้ผมอดกลั้นไม่ได้จริงๆ
……เอ่อ ไม่ใช่เวลาจะมาทำเรื่องแบบนั้นซักหน่อย
「เรนะ ได้เวลาไปแล้วนะ」
「ไม่อยากไปเลยค่ะ อยากจะกอดกันแบบนี้ตลอดไป」
「ไว้คราวหลังนะ」
「อือ อืม….」
ขณะที่กอดกันอยู่เรนะคร่ำครวญอย่างเศร้าๆ และค่อยๆคลายกอดลง ความรู้สึกนุ่มนิ่มตรงที่โดดกดทับก็จางหายไป
รู้สึกได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หลังจากที่ใช้เวทย์แอบแฝง เธอใช้เทคนิคระดับสูงซึ่งแม้แต่เอลฟ์ที่มีพลังเวทย์แกร่งกล้า และ มังกรที่มีประสาทสัมผัสดีเยี่ยม ก็ยังไม่สามารถจับตัวตนของเรนะได้ แม้แต่มนุษย์นี่ไม่ต้องพูดเลย
「ดีละถ้าอย่างนั้น เป้าหมายของผมก็มุ่งหน้าไปที่สถาบันฝึกฝนผู้กล้าทางตอนใต้ของกองทัพจักวรรดิมิลเดียน่ากัน 』
『ค่ะ ถ้าเช่นนั้น การเตรียมการเบื้องต้นสมบูรณ์แบบแล้วค่ะ ดังนั้นให้ดิฉันนำทางนะคะ.』
ผมเริ่มเดินตามที่เรนะบอกด้วยเวทย์สื่อสาร